Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα»

Δύσκολος συνειρμός;

Καθόλου.

Δε γίνεται να εμφανίζονται να διαπιστώνουν ως μεγάλη αποκάλυψη οι δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου ότι η Συνθήκη της Λισαβόνας είναι ένα κουρελόχαρτο, όταν γι' αυτή τη Συνθήκη έχουν ενοχοποιήσει όποιον τόλμησε να ψελλίσει κάποια αντίρρηση.

Αυτό το κουρελόχαρτο τσακίζει εργάτες. Και τους τσακίζει σ' όλο το φάσμα της ζωής τους. Δεν αρκεί να λες ότι είναι κουρελόχαρτο. Πρέπει και να λες τι πρέπει να γίνει. Γιατί αλλιώς δίνεις βήμα στον Παπανδρέου να εμφανίζεται ως Ρομπέν των Δασών και το παραπαίδι του να δηλώνει με στόμφο ότι χρειάζεται ένα άλλο σύμφωνο σταθερότητας εντός της ίδιας πραγματικότητας, της καπιταλιστικής ένωσης που ονομάζεται ευρωπαϊκή.

Ο κόσμος ξέρει τι τον βασανίζει. Ποτέ δε χρειαζόταν έναν δημοσιογράφο για να του περιγράψει τη ζωή που ζει. Από μια εφημερίδα ο κόσμος περιμένει να μάθει τι να κάνει. Η εφημερίδα της τάδε τράπεζας του προτείνει να αλλάξει πιστωτική, η εφημερίδα της οικολογικής βιομηχανίας τού προτείνει να αλλάξει ηλιακό, η εφημερίδα των παπάδων του Φαναριού του προτείνει να αλλάξει εκκλησία και πάει λέγοντας. Ομως, ο άνθρωπος περιμένει να ακούσει μια πρόταση που να τον βγάζει εντελώς έξω από το σύστημα που τον αποκτηνώνει. Οι προτάσεις που ακούει είναι για να παραμείνει ζώο που δε θα το βαράνε με ξύλινο γκλομπ, αλλά με γκλομπ από καουτσούκ με μολύβι μέσα που δεν αφήνει σημάδια στο κορμί. Αυτός, όμως, δε θέλει τον μπάτσο να τον χτυπάει. Δε θέλει τον μπάτσο ευγενικό με την κυράτσα του υπουργού και κτήνος με τον μετανάστη.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ο προβληματικός κόσμος, αλλά η ποδηγέτησή του. Η αγιογραφία του Καραμανλή δεν είναι η πρώτη. Είναι αναγκαία για να δουλεύει η μηχανή. Αλλάζεις ένα Μανωλιό και κρατάς τα ρούχα του. Είναι παραλλαγή στο ίδιο θέμα.

Ενα σύστημα είναι όλα. Το αστείο με τα πρωινάδικα που βγάζουν λάδι τον πρωθυπουργό, η εκπαίδευση στην υποταγή, ο τρόμος μπροστά στην απουσία μεροκάματου και οι κενές περιεχομένου διαπιστώσεις για την κακή κατάσταση των Αμερικανών.

Σιγά μην κλάψουμε, γιατί η Ford δεν πουλάει αυτοκίνητα. Δεν έχουν, λέει, κόσμο τα ξενοδοχεία τους. Και πώς να 'χουν, όταν οι εργάτες δεν μπορούν να ζήσουν; Να γιατί πρέπει να καταργηθεί η ιδιοκτησία. Είναι ντροπή για κάποιον να πηγαίνει στις ΗΠΑ. Αυτή η χώρα θα έπρεπε να είναι σε διεθνή αποκλεισμό και μόνο γιατί προσβάλλει τον πολιτισμό. Γιατί έχει θεό της την ιδιοκτησία. Εκεί ξεκινούν όλα και μετά συζητάμε εδώ για τη Βιστονίδα και την υποχρέωση των παπάδων να πληρώνουν φόρους, δηλαδή αναγνωρίζοντάς τους ως ιδιοκτήτες που είναι φοροφυγάδες.

Λοιπόν; Εκεί που εκτέλεσαν τους Ρόζεμπεργκ ως κομμουνιστές δε χρειάστηκε να έρθουν οι κομμουνιστές. Αυτούς τους είχαν ήδη ξεπαστρέψει δεκαετίες πριν. Το σύστημα των συστημάτων, το σύστημα της ελευθερίας του Κεφαλαίου βυθίζει στον πάτο όσους δεν είναι μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Προς το παρόν, το πρόβλημα είναι πώς μετατρέπεται η λαϊκή οργή σε οργανωμένη ανατροπή. Κάτι λέει το ΚΚΕ επ' αυτού, αλλά για να γίνει γνωστό πρέπει ο κάθε κομμουνιστής να λιώσει παπούτσια, να πάει πόρτα - πόρτα, άνθρωπο τον άνθρωπο να μιλήσει. Τόσο ανοιχτή στη δημόσια κυκλοφορία ιδεών είναι η δημοκρατία μας.