Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «Ελεύθερο Τύπο»

Εκεί ακριβώς έρχονται τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια. Που σπεύδουν να γράψουν ό,τι θα πει λίγο αργότερα ο πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου. Κι εκεί γίνεται το έλα να δεις. Οπου ο ΠΑΣΟΚος δημοσιογράφος γράφει στην πρωινή εφημερίδα (άρα, τυπώνεται νύχτα) αυτό που 12 ώρες μετά θα πει ο ΝΔημοκράτης πρωθυπουργός: Οτι λαϊκίζουν όσοι ζητάνε «να τα πάρουμε απ' τους πλούσιους να τα δώσουμε στους φτωχούς».

Ευτυχώς υπάρχουν και οι σοβαρές φωνές του συστήματος. Που σπεύδουν να σηκώσουν κουρνιαχτό - κουρτίνα, ώστε να μη φαίνεται η σκηνή του εγκλήματος, αλλά ο ντορός που σηκώνουν. Είναι το περίφημο «καταναλωτικό κίνημα», που ζητάει να βάλουν οι τράπεζες τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη. Που ζητάει λύσεις με ρυθμίσεις στην κατανάλωση.

Ο τίτλος στην ΑΥΓΗ διδάσκει τι πρέπει να κάνει αυτός που δε θέλει να αναπτυχθεί αντικαπιταλιστικό κίνημα. Την ώρα που η καπιταλιστική κρίση επιτρέπει στο εργατικό κίνημα να ανοίξει συνολικά τη βεντάλια της αντίθεσής του στους καπιταλιστές, οι οπορτουνιστές καλούν σε πάλη ενάντια στον κακό τραπεζίτη. Την ώρα που το πράγμα σαπίζει, αυτοί μιλάνε για τις αμυχές που υπάρχουν στο σώμα, αμυχές άσχετες με την αιτία που προκαλεί τη σαπίλα. Βάζε γάζες εσύ, την ώρα που πρέπει να σκάβεις ήδη τον λάκκο.

Οι οπορτουνιστές επιμένουν πως διαρκούντος του καπιταλισμού οι άνθρωποι μπορούν να είναι πάνω από τα κέρδη, ότι δηλαδή μπορεί να υπάρχει και ανθρώπινος καπιταλισμός. Είναι σαν τις δηλώσεις κάποιων καπιταλιστών που διακηρύσσουν «το κέρδος δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός για μας».

Κι όμως, στην παραγωγή ήταν και παραμένει το πρόβλημα. Οσο μιλάς σαν καταναλωτής, παίζεις σε ξένο γήπεδο με πληρωμένο διαιτητή. Δε σε σώζουν τα φτηνά κινέζικα, ούτε η ΜΚΟ που σου πουλάει προστασία. Μπορείς να χτυπήσεις την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μπορείς να πάρεις την εξουσία; Εκεί η λύση, αυτό θέλουν να αποφύγουν.

Τα ψέματα τελειώνουν. Εκτός κι αν τους δώσεις ανάσα με το επόμενο δάνειο που θα σου κλείσει ακόμα περισσότερο το στόμα. Σκέψου πόσες φορές χαμήλωσες τα μάτια σκεφτόμενος «χρωστάω, πού να μπλέκω». Ο,τι χρωστάς με σκυμμένο κεφάλι θα σου κοστίζει περισσότερο απ' όταν δεν το έχεις.

Ξανά: Δεν είναι στην κατανάλωση το πρόβλημα, στην παραγωγή είναι. Είναι δικός σου χρέος να την κατέχεις, να την οργανώνεις. Είναι δικός σου χρέος να είσαι αυτεξούσιος. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.