Επεξηγώντας τη νομοθετική πρωτοβουλία του ΚΚΕ η Διαμάντω Μανωλάκου τόνισε πως «δεν έχει την έννοια την ευκαιριακή ή τη δημαγωγική. Η προστασία των άνεργων είναι αναγκαία περισσότερο από κάθε άλλη φορά», αφού «τα ποσοστά ανεργίας στις γυναίκες και τους νέους είναι ιδιαίτερα υψηλά», ενώ «στον ΟΑΕΔ είναι καταγεγραμμένο μόνο το 35%». Μάλιστα επισήμανε ότι και τα δυο κυβερνητικά κόμματα έχουν αποδεχτεί αλλοιώσεις και στον ορισμό του πραγματικού άνεργου, που έχει προωθήσει η ΕΕ, αφού αυτός που κάνει ένα μεροκάματο την εβδομάδα, ή αυτός που θα πάψει να παίρνει το επίδομα ανεργίας, ή ο νέος που ψάχνει πρώτη φορά για δουλειά, ο αγρότης που ξεριζώνεται, όλες αυτές οι περιπτώσεις δεν καταγράφονται στο ποσοστό των άνεργων.

Θα υπάρξει έξαρση της ανεργίας, σημείωσε η βουλευτής του ΚΚΕ, αφού «ήδη οι προβλέψεις δίνονται για όλες τις χώρες του κόσμου και της ΕΕ και για την Ελλάδα», ενώ «έχουμε και τη φθινοπωρινή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», όπου «φαίνεται έκρηξη της επίσημης αποδεκτής και καταγεγραμμένης ανεργίας στο 9%»... «Για τη χώρα μας η αύξηση το 2009 θα είναι 2%, που αντιστοιχεί σε 80.000 νέους άνεργους. Συνεπώς, μέτρα χρειάζονται άμεσα μέτρα».

Η Διαμάντω Μανωλάκου διευκρίνισε παράλληλα ότι «η θέση μας καθορίζεται από την ιδεολογία και το χαρακτήρα του Κόμματός μας» και «η πρότασή μας δεν έχει καμία σχέση με τη στρατηγική που έχουμε για το σοσιαλισμό. Είναι πρόταση προσαρμοσμένη στα πλαίσια αυτού του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, φυσικά από την πλευρά της ιδεολογίας μας».

«Η ανεργία είναι παιδί του καπιταλιστικού συστήματος που είναι ανίκανο να διασφαλίσει το δικαίωμα στην εργασία» τόνισε η εισηγήτρια του ΚΚΕ, σημειώνοντας πως «η αντιμετώπιση της ανεργίας μπορεί να γίνει μόνον σε μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας», αφού «μόνο σε τέτοιες συνθήκες, που το καπιταλιστικό κέρδος δε θα υπάρχει, θα είναι δυνατή η εξάλειψη της ανεργίας».

Απαντώντας ξεκάθαρα στο θέμα των οικονομικών πόρων που μπορούν να στηρίξουν τις προτάσεις του ΚΚΕ, η Διαμάντω Μανωλάκου ζήτησε «το κόστος από τα μέτρα να βαρύνουν τον προϋπολογισμό. Να καλυφθεί με αύξηση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων» για τις οποίες παρατηρείται «προκλητική αύξηση της κερδοφορίας», ενώ «έχουν πάρει τη μερίδα του λέοντος από προγράμματα, κοινοτικά πλαίσια και φοροαπαλλαγές». «Ο πλούτος αυξάνεται», σχολίασε, «το ζήτημα είναι ποιοι τον παράγουν και ποιοι τον καρπώνονται».

Ασκώντας κριτική στην κυβερνητική πολιτική τόνισε ότι ακολουθεί τις λογικές που είχε και στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ. Ενδεικτικά ανέφερε πως «διαφημίστηκε και ένα πρόγραμμα για χιλιάδες ανέργους, απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, όταν η απασχόληση είναι μέσω των προγραμμάτων STAGE, που οι εργαζόμενοι απασχολούνται χωρίς ασφάλιση». Επισήμανε ότι «τα χρήματα των φορολογουμένων καταλήγουν στις επιχειρήσεις» και έτσι «για το μόνο που μπορεί να επαίρεται η κυβέρνηση είναι ότι εκατομμύρια ευρώ σπαταλιούνται δεξιά και αριστερά χωρίς αποτέλεσμα». Ειδικά δε για τον ΟΑΕΔ, σημείωσε ότι «από αυτά που δίνονται στον ΟΑΕΔ επιδοτούνται οι εργοδότες με τσάμπα εργασία» και «μια ομάδα εργοδοτών λυμαίνεται κονδύλια», ενώ τα αξιοποιούν με το να «απολύουν παλιούς και να προσλαμβάνουν επιδοτούμενους», οπότε «έτσι επιδοτούνται οι απολύσεις».

Στην καταλυτική επίδραση της ανεργίας στα κυοφορούμενα αντεργατικά μέτρα της ΕΕ αναφέρθηκε η εισηγήτρια του ΚΚΕ, τονίζοντας πως «υπάρχει έτοιμο νέο αντεργατικό πακέτο από την ΕΕ με το οποίο δεν έχουν διαφωνήσει τα κόμματα του ευρωμονόδρομου», στο οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται οι «απολύσεις δίχως όριο» και η «αύξηση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στις 65 ώρες». Σημείωσε πως σε αυτά τα μέτρα «η κρίση προσφέρει ένα άλλοθι» αφού «ήδη πριν από την κρίση βλέπουμε φαινόμενα: Να εκβιάζονται εργαζόμενοι για υποχρεωτικές διακοπές, να δουλέψουν περισσότερες ώρες χωρίς να πληρωθούν, στο όνομα τού να μη γίνουν απολύσεις». Πρόσθεσε πως «η ανεργία αποτελεί εργαλείο της εργοδοσίας για να τρομοκρατεί», αφού «όταν η ανεργία αυξάνεται, η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης γίνεται στυγνότερη».

Καταλήγοντας η Διαμάντω Μανωλάκου τόνισε ότι «δεν περιοριζόμαστε μόνο σε προτάσεις νόμου», αλλά «στηρίζουμε τους εργατικούς αγώνες... Ο μόνος δρόμος για να μην πληρώσουν την κρίση οι μισθωτοί, είναι να οξύνουν την ταξική πάλη» και «χρειάζεται κίνημα που να συγκρούεται με τη λογική της πλουτοκρατίας μέχρι να την ανατρέψουν».