Χτες το βράδυ, κι αφού προηγήθηκε το μεσημέρι η συνέντευξη Παπανδρέου, ήταν σειρά του πρωθυπουργού (με δήλωση αυτός) να δώσει τις εξετάσεις του στο μεγάλο κεφάλαιο. Προσπαθώντας να πείσει τα ενδιαφερόμενα τμήματα της αστικής τάξης ότι αυτός είναι καλύτερος και πιο σοβαρός διαχειριστής και επομένως μπορεί να τους βγάλει σώους από την κρίση, σε βάρος φυσικά των συμφερόντων που έχουν τα λαϊκά στρώματα.

Ο Κ. Καραμανλής αφού περιέγραψε επιδερμικά το νέο κύκλο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης - και χωρίς φυσικά να αγγίξει τα αίτια, την ίδια τη φύση του - επέμεινε ότι η κυβέρνησή του έχει σχέδιο για έξοδο από τα προβλήματα. Περιγράφοντάς το, τόνισε μέτρα που προωθούνται και ενδιαφέρουν άμεσα το μεγάλο, μονοπωλιακό κεφάλαιο. Οπως, το πρόγραμμα παροχής ρευστότητας προς τις τράπεζες, τη διαβόητη ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας» και τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» (βλ. ιδιωτικοποιήσεις, μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας και συντάξεις... μετά θάνατον). Ενώ απέκλεισε ουσιαστική στήριξη των ασθενέστερων, αφού την περιόρισε στα, περίφημα πλέον, όρια αντοχής της οικονομίας.

Και επειδή γνωρίζει ότι αυτή η εφαρμοζόμενη, εδώ και χρόνια, πολιτική συναντά ολοένα και αυξανόμενες, οργανωμένες και μαζικές αντιδράσεις από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τόνισε ιδιαίτερα ότι χρειάζεται «συναίνεση». Οτι τάχα τα μέτρα που προτείνει για την αντιμετώπιση της κρίσης αφορούν όλους, το ίδιο τον εργάτη, το ίδιο τον βιομήχανο! Και ότι οι «κοινωνικές ομάδες» στις διεκδικήσεις τους, πρέπει να «συνυπολογίζουν» το κοινωνικό σύνολο, να «αποφεύγονται οι μετωπικές πολιτικές συγκρούσεις», να μην ισχύει το «όχι σε όλα», να μην «επιδιώκεται η δημιουργία κλίματος κοινωνικής αναταραχής». Αγωνιά και η κυβέρνηση απέναντι στους λαϊκούς αγώνες και τις καθ' όλα δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων. Οι οποίοι τίποτε δεν έχουν να περιμένουν από τα μέτρα, τις προτεραιότητες και τις αναφορές του ευρωενωσιακού δικομματισμού.