Η δουλειά στο οικονομικό και στο ιδεολογικό μέτωπο της ταξικής πάλης πρέπει να εξυπηρετεί το κύριο μέτωπο, που είναι η πολιτική πάλη, το ζήτημα της εξουσίας, τόνισε στην παρέμβασή του στις εργασίες της προσυνεδριακής συνδιάσκεψης της ΚΟ Πελοποννήσου - Ζακύνθου - Κεφαλονιάς, ο Θόδωρος Τζιαντζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Παίρνοντας το λόγο στο τέλος της συζήτησης σημείωσε:

«Η αισιοδοξία και η εμπιστοσύνη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε στηρίζονται και στην πείρα της οργάνωσης όπως βγήκε μέσα από τη συζήτηση. Στηρίζονται σε ορισμένα ποιοτικά στοιχεία που ωριμάζουν στη δουλειά μας. Υπάρχει ο γενικός άξονας, ο προσανατολισμός στην εργατική τάξη και η δουλειά στη νεολαία. Υπάρχει η γενική κατεύθυνση να δουλεύουμε με βάση τη στρατηγική μας, να τη συγκεκριμενοποιούμε, να τη δένουμε στους συγκεκριμένους χώρους της εργασίας, κατά τόπο δουλειάς, κλάδο, περιοχή και έχουμε κάνει βήματα σ' αυτό».

«Και βέβαια, δίπλα μας ωριμάζει μια νέα φουρνιά, μια νέα βάρδια της νεολαίας, νέα στελέχη, μια οργάνωση που αναπτύσσεται με δυναμισμό, η ΚΝΕ, κι αυτό ενισχύει την αίσθηση της εμπιστοσύνης και της αισιοδοξίας ότι θα κατακτήσουμε τους στόχους μας.

Μαζί με τα θετικά βήματα, έχουμε τώρα και καλύτερη επίγνωση των αδυναμιών και δυσκολιών που πρέπει να ξεπεράσουμε. Είναι αναγκαίο να βαθύνουμε καλύτερα στην κοσμοθεωρία μας, με σχολές, μαθήματα, αυτομόρφωση, να συγκεκριμενοποιούμε πιο δημιουργικά και αποτελεσματικά τη στρατηγική μας μέσα στην εργατική τάξη και να δουλεύουμε τις κοινωνικές συμμαχίες. Οι 15 μηνύσεις στη Ζάκυνθο, οι μηνύσεις στην Τρίπολη, στην Κόρινθο, το γεγονός ότι μας κυνηγάει με πείσμα η εργοδοσία και από κοντά η αστυνομία, δείχνουν ότι τους "πονάει" η δουλειά μας και ταυτόχρονα είναι δείγματα της έντασης του αυταρχισμού, της καταστολής, ότι τα πράγματα δε θα είναι εύκολα, η ταξική πάλη θα έχει οξύτητα.

Η φάση που περνάμε είναι κρίσιμη, συνδέεται με τις οικονομικές εξελίξεις και τα σενάρια που η αστική τάξη οικοδομεί για να μη της ξεφύγει η κατάσταση, ρίχνοντας ταυτόχρονα τα βάρη στους εργαζόμενους. Η οικονομική κρίση σε όφελος των εργαζομένων, ασφαλώς και δεν ξεπερνιέται με τις χρηματοδοτήσεις και επιδοτήσεις στους κεφαλαιοκράτες, ούτε και με τους πολέμους των ιμπεριαλιστών για τη μοιρασιά, που καιρό τώρα ξεδιπλώνεται γύρω μας. Ούτε και μπορούμε να αποκλείσουμε ότι αυτοί θα αρπαχτούν πιο χοντρά μεταξύ τους. Γι' αυτό χρειάζεται Κόμμα που να μπορεί να ανταποκριθεί στην όξυνση της ταξικής πάλης με τη ραγδαία είσοδο νέων δυνάμεων, αλλά κι όταν έχουμε δυσκολίες, ή ύφεση, με άλλα λόγια Κόμμα "παντός καιρού"».

«Σήμερα, το πιο εύκολο πράγμα είναι να βρίσκουμε στοιχεία και να καταδικάζουμε τον καπιταλισμό, το βάρβαρο, απάνθρωπο πρόσωπό του και τις αρνητικές επιπτώσεις για τη ζωή πλατιών στρωμάτων εργαζομένων στη χώρα μας και όλο τον κόσμο. Η μεγάλη διαπάλη γίνεται απέναντι σ' αυτό: ποια είναι η προοπτική. Εμείς επιμένουμε, ο καπιταλισμός είναι αδιέξοδος. Μόνη διέξοδος είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική.

Μπορούμε και πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση. Εχουμε όλα τα επιχειρήματα να δείξουμε όχι μονάχα την αναγκαιότητα, αλλά και τη ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού στις σημερινές συνθήκες. Πόσα χρόνια έχουν περάσει από το Σικάγο, από τότε που η εργατική τάξη πάλευε για το οχτάωρο; Από τότε μέχρι σήμερα η παραγωγικότητα της εργασίας με την επιστήμη και την τεχνική απογειώθηκε. Κι όμως, βλέπετε τι γίνεται σήμερα με το οχτάωρο. Το οχτάωρο θα μπορούσε να πέσει στο τρίωρο. Κι όμως για να ζήσει ένας νέος εργαζόμενος πρέπει να δουλεύει 12ωρο, 16ωρο κι αν φτάνει. Βγαίνει ο Συνασπισμός και λέει σοσιαλισμός με "δημοκρατία" και "ελευθερία". Καταλαβαίνει ότι πρέπει να μιλήσει κι αυτός για το σοσιαλισμό, κάτω από την πίεση της πραγματικότητας, της ζωής. Φέρνει όμως τον οπορτουνισμό, την αστική αντίληψη στο σοσιαλισμό, δηλαδή την ήττα».

«Παλιότερα, αλλά και στη σύγχρονη εποχή συναντάμε πολλούς που διαλαλούν ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού. Το βασικό δεν είναι να γνωρίσουμε την ύπαρξη, τα βάσανα και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, όσο να χαράξουμε τη στρατηγική του εργατικού κινήματος, να συσπειρωθεί η εργατική τάξη, να βγει δυναμικά στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, να πολεμήσει σωστά και αποτελεσματικά την αντίπαλη τάξη.

Το πώς δουλεύουμε με τη στρατηγική μας είναι ένα ζήτημα που το παλεύουμε, το κατακτάμε μέρα με τη μέρα και χρειάζεται να εμβαθύνουμε περισσότερο. Οι εργαζόμενοι μια επιλογή έχουν. Την ανάπτυξη του δικού τους αγώνα, γιατί δεν είμαστε εμείς εργολάβοι που θα τα λύσουμε. Αλλά αυτό μόνο δε φτάνει. Κάθε συνδικαλιστικός αγώνας ασφαλώς είναι πολύτιμος, γιατί βοηθά στη συνειδητοποίηση, μπορεί να οργανώσει παραπέρα όσους παλεύουν, μπορεί να κόψει τη φόρα της επίθεσης του κεφαλαίου, να δώσει κάποια ανακούφιση. Δεν το υποτιμάμε αυτό.

Ομως αν μιλάμε για ουσιαστική διέξοδο, για ριζική αλλαγή της κατάστασης, χρειάζεται κάτι παραπάνω. Χρειάζεται οι αγώνες να ανέβουν σε ανώτερη ποιοτική βαθμίδα. Στην επίθεση εφ' όλης της ύλης της στρατηγικής του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, πρώτη και καλύτερη η εργατική τάξη χρειάζεται να συσπειρωθεί και να αντιτάξει την αντεπίθεσή της. Να οργανωθεί η συμμαχία και ο αγώνας της με τα άλλα λαϊκά καταπιεζόμενα στρώματα, σ' όλο το φάσμα των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων τους. Ταυτόχρονα ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν οικονομικές, κοινωνικές προτάσεις και προγράμματα διεξόδου για την εργατική τάξη και το λαό δίχως πολιτική πρόταση στο επίπεδο της διακυβέρνησης και της εξουσίας.

Επιμένουμε ότι πρέπει να μπει η εργατική τάξη επικεφαλής, ενωμένη, προσανατολισμένη σωστά και να συσπειρώσει δίπλα της τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, για να οικοδομηθεί το μέτωπο του λαού ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Για μια λαϊκή εξουσία που να μπορεί να ελέγχει τους βασικούς κρίκους της οικονομίας, με την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με τον παραγωγικό συνεταιρισμό της φτωχής αγροτιάς, που θα λειτουργούν με σκοπό όχι το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά την κάλυψη των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, την απόδοση του ιδρώτα της εργασίας τους. Με το σχεδιασμό της παραγωγής, με τη συμμετοχή και τον έλεγχο των εργαζομένων. Με μια εξουσία που θα μπορεί να υπερασπίζεται τον εαυτό της και τις λαϊκές κατακτήσεις, από την επίθεση του κεφαλαίου. Για μια εξουσία που θα έχει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ενεργητικά στο προσκήνιο της κοινωνικοπολιτικής ζωής στη διεύθυνση των κρατικών υποθέσεων, με νέους θεσμούς βγαλμένους μέσα από τη λαϊκή δράση, την ταξική πάλη».

«Χρειάζεται να γενικεύουμε την πείρα μας μέσα από την πράξη και τη δράση για να γινόμαστε αποτελεσματικότεροι. Η ταξική πάλη, έχει τον οικονομικό αγώνα που διαπραγματεύεται την τιμή που πουλάει η εργατική τάξη την εργατική της δύναμη, έχει τον πολιτικό αγώνα κι έχει και τον ιδεολογικό αγώνα. Κι από τα τρία μέτωπα το πιο σημαντικό που πρέπει να εξυπηρετείται από τ' άλλα, είναι η πολιτική πάλη, το ζήτημα της εξουσίας.

Να καταφέρουμε το σωστό συνδυασμό της μαζικής πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης, έτσι που να εξυπηρετείται το κύριο μέτωπο της ταξικής πάλης, το ζήτημα της εξουσίας. Κι αυτό πρέπει να ωριμάζει μέσα από τον προσανατολισμό της πάλης, την πολιτικοποίησή της, αλλά κι απ' την επεξεργασία των αιτημάτων δράσης, ώστε να συγκρούεσαι με τη βασική γραμμή του κεφαλαίου, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Ουσιαστικά να βαθαίνει ο πολιτικός χαρακτήρας των αιτημάτων, έτσι που να συγκρούεται και με τον εργοδότη και γενικότερα με την αστική τάξη, αλλά και με την κυβέρνηση, να μην αφήνει στο απυρόβλητο την αντιπολίτευση, να συγκρούεται με όλο το πλέγμα της εξουσίας της αστικής πολιτικής.

Σήμερα η ιδεολογική διαπάλη στο μαζικό κίνημα είναι βασικός όρος για την ανασυγκρότησή του. Δεν μπορείς να δουλέψεις μέσα στο εργατικό κίνημα τη συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, όταν οι εργατικές μάζες είναι εγκλωβισμένες και αποδέχονται τη συναίνεση, ή την έννοια της ανταγωνιστικότητας με τα χαρακτηριστικά που δίνει ο αντίπαλος, η αστική τάξη κτλ.

Τελειώνω, με την ανάγκη να δουλέψουμε πιο επίμονα το επόμενο διάστημα, πώς αυτός ο προσανατολισμός της δράσης μας φτάνει στην ΚΟΒ, κατανοείται από το μέλος του Κόμματος και εκφράζεται μέσα στη μαζική δράση. Χρειάζεται η καθοδηγητική μας δουλειά να βαθύνει σ' αυτό το ζήτημα, όπως και στην απαίτηση ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια να κρίνονται με βάση την ικανότητα και την επάρκειά τους να συσπειρώνουν δίπλα τους και να κινητοποιούν ευρύτερες λαϊκές μάζες για τα προβλήματά τους, ωριμάζοντας την ανάγκη της αντεπίθεσης του λαϊκού μετώπου, της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας, σε αντίθεση με τον εύκολο δρόμο του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, της υποχώρησης, της συνδιαλλαγής και της υποταγής».