Στην προσπάθειά του να απαντήσει στην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, και σε μια πρόσφατη αποστροφή του λόγου της για «ποντίκια που εγκατέλειψαν το σκάφος όταν βυθιζόταν», ο αρθρογράφος της κυριακάτικης «Αυγής» Γ. Κιμπουρόπουλος καταλήγει να θυμίζει την αλεπού που, αφού κατόρθωσε να κόψει την ουρά της, προσπαθούσε να πείσει και τις υπόλοιπες ότι είναι καλύτερα χωρίς ουρά. Ετσι, ουδεμία ευθύνη φέρουν όσοι εγκατέλειψαν το «σκάφος», αφού ασφυκτιούσαν στη «θανατηφόρο αγκαλιά» του ΚΚΕ, το οποίο με το «φόβο, την αλλαζονεία και την καχυποψία του» προκαλεί «αλλεπάλληλους μικρούς και μεγάλους πολιτικούς θανάτους στους κόλπους του»! Παρά ταύτα, αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι το ΚΚΕ «παραμένει ένας ζωτικός πόλος αντίστασης για τον κόσμο της εργασίας». Η ζωτικότητα βέβαια δε συμβιβάζεται με τους «θανάτους», αλλά η τρικυμία στο κρανίο οδηγεί πολλές φορές σε αντιφάσεις. Ο αρθρογράφος θυμάται και το '89 και τη συγκυβέρνηση, καλώντας το ΚΚΕ να απολογηθεί «τι ακριβώς προσέφερε με την επιλογή του στην υπόθεση της εργατικής τάξης». Γιατί δεν καταθέτει το ερώτημά του στο Συνασπισμό; Κορυφαία του στελέχη σήμερα κάθονταν τότε σε υπουργικούς θώκους. Ασε που, στη συνέχεια, άλλα στελέχη του ΣΥΝ πήγαν στο φυσικό χώρο τους, ορεγόμενοι εξουσία, στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί καλεί το ΚΚΕ και τα μέλη του να αναρωτηθούν για εκείνους που απ' αυτό προερχόμενοι «τροφοδότησαν τη στρατιά των πολυτελώς ιδιωτευόντων "τέως" αλλά και το πολύχρωμο - μα καθόλου ελκυστικό για την κοινωνία - παζλ της ριζοσπαστικής αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής». Το ΚΚΕ και τα μέλη του γνωρίζουν καλά τους λόγους. Ας απευθυνθεί για απαντήσεις στους «τέως» και στο «πολύχρωμο παζλ της ριζοσπαστικής αριστεράς». Και σε κάθε περίπτωση, ας μην προβάλλει σαν αιτία, συγχρόνως και άλλοθι για τους ίδιους, την υποτιθέμενη «αναπηρία στον τρόπο που ασκεί την ιδεολογική του πειθώ στα μέλη και στα στελέχη του» το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ ξέρουν τι είναι. Αλλά όταν κάποιοι φωστήρες κάνουν πολιτική εκχυδαΐζοντας και την «αναπηρία», σαν να είναι κοινωνικό απόβλητο, επομένως και όσους συνανθρώπους μας είναι με αναπηρία, αυτό είναι κατάντια. Ούτε καν άλλοθι για να κρύψουν πομπές απεμπόλησης της ταξικής πάλης για να εξωραΐσουν το σύστημα. Ούτε καν φτηνές δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν το ότι πέρασαν απέναντι.