Εν αρχή είναι οι ειδήσεις:

- Τα πνευματικά δικαιώματα τώρα δικαιώνονται: Στη Γαλλία προωθείται το πρώτο παγκοσμίως νομοσχέδιο που ποινικοποιεί το κατέβασμα μουσικής και ταινιών από το διαδίκτυο. Οτι το σύνολο της παραγωγής ελέγχεται από δυό - τρεις πολυεθνικές παγκοσμίως, θεωρείται άσχετο με την εξέλιξη.

- Οι εταιρείες των ιδιωτικών ΚΤΕΟ καταγγέλλουν ότι τα δημόσια ΚΤΕΟ λειτουργούν παράνομα. Οτι η σχετική πιστοποίηση παρέχεται απο ερευνητικά κέντρα - παραρτήματα της αυτοκινητοβιομηχανίας, θεωρείται επίσης άσχετο.

- Στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν «τέως» τον ευρωβουλευτή τους κι αυτός για να αποδείξει ότι είναι καλό παιδί ζητάει απο το ...ΚΚΕ να μη σιγοντάρει τη ΝΔ! Οτι την ίδια μέρα ο Πάγκαλος χαρακτηρίζει τρελούς όσους ψηφίζουν ΚΚΕ, είναι επίσης μια άσχετη εξέλιξη.

Πήξαμε στα άσχετα και στις συμπτώσεις.

Είναι να μη το φέρει η ώρα: Αίφνης το σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης για «ευελιξία με ασφάλεια» άρχισε να εφαρμόζεται μπρος στα μάτια μας.

Ασφαλισμένα κέρδη, ενισχύονται με κρατικές επιδοτήσεις που προέρχονται από φόρους ευέλικτων εργατών οι οποίοι απολύονται σωρηδόν. Συνάξεις υπερασφαλισμένων «πεφωτισμένων» και ευέλικτων αστυνομικών μοιράζονται «σεντόνια» στις εφημερίδες. Το απόλυτο βραχυκύκλωμα.

Τόσο που να διαβάζεις «Διαμαντοπούλου» και να ακούει ο άλλος «Αλογοσκούφης».

`Η, μήπως τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι βραχυκύκλωμα, κι απλά όλοι αυτοί μια παρεούλα είναι, που δε νιώθουν καν την ανάγκη να κρύβουν πως τόνα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο μαζί κρατούν το βούρδουλα;

Ας το πάρουμε ανάποδα: Οταν απολύει μια πολυεθνική ανεβαίνουν οι μετοχές της. Σωστά οι μέτοχοι βλέπουν αύξηση κερδών, προσδοκούν αυξημένο μέρισμα. Για τον εργάτη αυτό είναι αποτέλεσμα της νόμιμης βίας που ασκεί το κεφάλαιο στη ζωή του, στη ζωή του εργάτη.

Νόμιμη είναι και η άλλη πλευρά της βίας. Αυτή που ασκείται μέσα από τους φόρους. Οπου ο εργάτης αναγκάζεται να χρηματοδοτήσει το κέρδος του αφεντικού του και τη δική του απόλυση. Ολα αυτά απαιτούν μια κάποια σοφία στο σχεδιασμό τους. Αυτό κάνουν οι πεφωτισμένοι που μαζεύονται στις διάφορες λέσχες. Δεν ξενίζει λοιπόν η παρουσία εκλεκτών τύπου Αλογοσκούφης - Διαμαντοπούλου. Κάπου πρέπει να ενισχύσουν κι αυτοί το βιογραφικό τους.

Αυτό που παραξενεύει είναι ο τρόμος τους. Μια στρατιά να τους φυλάει. Τι φοβούνται;

Εχει βραχυκυκλώσει τόσες φορές πια αυτό το σύστημα που έχουν μάθει ακόμα και οι αστυνομικοί να μην μπλέκουν εκεί που δεν τους σπέρνουν... (στην αθώα εκδοχή της ιστορίας).

Ασχετο: Στις 6,30 χτες το πρωί ένας πύρινος δίσκος σηκωνόταν πάνω από τον πευκώνα που καλύπτει την περιοχή ανάμεσα Πεντέλη και Λίμνη Μαραθώνα. Βλέποντας από τη γέφυρα της Βαρυμπόμπης, κάτω στην Εθνική, τα πούλμαν με τους εργάτες που πήγαιναν προς τα Οινόφυτα, αναρωτιόσουν πόσοι άραγε έχουν μάθει να ψιθυρίζουν έστω το «σύντροφέ μου αχ τι κακό / μέρα μ' ήλιο σαν κι αυτό / να την τρώει τ' αφεντικό / σύντροφε ήλιε σε ρωτώ/ το ποτήρι αν ξεχειλίσει τι θα γίνει τ' αφεντικό/ ε, μέρα μ' ήλιο σαν κι αυτό αλίμονο στ' αφεντικό».