Οσο περνούν οι μέρες κι όσο περισσότερο η αστική τάξη μιλάει μέσα από τα έντυπά της, τόσο καθαρότερο γίνεται πως οι ευρωεκλογές που αρχικά τις παρουσίαζαν σαν άνευ σημασίας (αφού δεν εκλέγουν κυβέρνηση) είναι σημαντικές. Γιατί οι ψηφοφόροι καλούνται ουσιαστικά να αγνοήσουν - δήθεν - τα κόμματα - και να επικυρώσουν συγκεκριμένες πολιτικές, επιλέγοντας τα πρόσωπα που θα τις εφαρμόσουν.

Δες: Καταπληκτικές περιγραφές για το δράμα των ανέργων και το σύγχρονο δουλεμπόριο. Και μετά «πάρτη κάτω την καρδάρα». Οι ψηφοφόροι καλούνται να εγκρίνουν ποια πολιτική είναι ικανότερη να αναγκάσει το λύκο να σώσει τα πρόβατα. Δε ξέρει ο συντάκτης του άρθρου ότι Ευρωπαϊκή Ενωση και πλήρης απασχόληση με πλήρη δικαιώματα είναι ασύμβατα πράγματα; Το ξέρει. Περνάει όμως σαν δεδομένη την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης - γι' αυτή θεωρεί ότι δεν πρέπει να γίνει καμιά συζήτηση - και ζητά να επιλέξουμε ποιοι είναι αυτοί που θα διαχειριστούν εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης το πρόβλημα της ανεργίας, όχι σαν αίτημα «πλήρης απασχόληση με πλήρη δικαιώματα», αλλά σαν «κοινωνικό κράτος» που θα παρέχει αξιοπρεπή επιδόματα φτωχοκομείου.

Παρατήρησε τα αιτήματα: να πουν λέει τα κόμματα ποια μέτρα θα πάρουν για να αποτραπεί το δημοσιονομικό ναυάγιο. Θεωρεί, δηλαδή, δεδομένο ότι πρέπει να υπάρχει κόστος για τους από κάτω, οι οποίοι με τη σειρά τους πρέπει να επιλέξουν ποιος μπαλτάς θα τους κόψει πιο γλυκά το κεφάλι. Και ζητά από τα κόμματα να δηλώσουν τι μαχαίρι θα χρησιμοποιήσουν.

Για ποιον γίνονται, τελικά, οι εκλογές;

Το «συγκρότημα» προβάλλει μια εκδοχή: Για αυτούς που ανήκουν στη «ζώνη του νέου πλούτου» κι αναφέρεται σ' αυτούς που ζουν από και ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες, αυτούς που το εισόδημά τους εξαρτάται από τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες αλλά ιδιοποιείται το κεφάλαιο. Ο όρος «ζώνη του νέου πλούτου» κρύβει ότι ο πλούτος αλλού μαζεύεται - στην παραγωγή - κι απλά μοιράζεται ένα τμήμα του στα ανώτερα μεσαία στρώματα. Αυτά που είναι με τους αστούς για τους αστούς.

Αλλοι δεν περιγράφουν την τάξη που πρέπει να βγει νικητής από τις εκλογές, περιορίζουν αριθμητικά το θέμα, ουσιαστικά λένε πως η αστική πολιτική πρέπει να έχει αριθμητικά ισχυρή νομιμοποίηση, γι' αυτό χρειάζονται τα υψηλά ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές.

Σε κάθε περίπτωση, όλοι αυτοί, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.

Αφήνουν απ' έξω ένα σημαντικό τμήμα, τους προλετάριους. Κι αυτό είναι ένας ακόμα λόγος για να μη λείψει κανείς από την κάλπη. Οχι για να νομιμοποιήσει τη διαδικασία αλλά για να κάνει καθαρό ότι δεν δίνει σε κανέναν απ' τους δυο και τα συμπληρώματά τους, το δικαίωμα να κυβερνά ενάντια σ' αυτούς που παράγουν τον πλούτο.

Οι εκλογές ασφαλώς και δε θα λύσουν τα προβλήματα, αλλά οι εκλογές στέλνουν μήνυμα, είναι καταγραφή δυνάμεων για την επόμενη στιγμή. Ολα δείχνουν πως ούτε το καλοκαίρι θα 'ναι ήσυχο, ούτε μετά. Οχι γιατί θα έρθουν και εθνικές εκλογές, αλλά γιατί το σύστημα δουλεύει και αποφασίζει τώρα για όλα. Παράλληλα με την εκλογική διαδικασία συνεχίζεται καθημερινά η όλο και πιο σκληρή αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων. Το κεφάλαιο δεν περιμένει τις εκλογές για να κερδίσει. Με τις εκλογές θέλει να αναπαράγει την πολιτική κυριαρχία του για να συνεχίζει να κατοχυρώνει αυτό που επιβάλλει στους χώρους δουλειάς σε βάρος των εργαζομένων.

Διά ταύτα: Το κεφάλαιο θέλει να μην έχει απέναντί του ισχυρή αντίσταση. Δε θέλει, δηλαδή, να έχει απέναντί του ισχυρό ΚΚΕ. Γιατί ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει ενίσχυση της αντίστασης και της προοπτικής της. Σημαίνει δύναμη που ενισχύει τους αγώνες και τους εκφράζει πολιτικά.

Αρα: Δεν αρκεί να καταδικαστούν οι δυο. Πρέπει και να ενισχυθεί η δύναμη που τους αντιπαλεύει. Κι αυτή δεν είναι τα κινήματα εκτόνωσης που το ένα μετά το άλλο ακουμπάνε στις κυρίαρχες δυνάμεις. Δεν είναι αντίσταση η Greenpeace που ακουμπά στους καπιταλιστές και σε συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, ούτε το WWF που ακουμπά σε άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ούτε ο «Αρκτούρος» του Μπουτάρη που συνεργάζεται με Μάνο και Βερέμη. Αντίθετα, αντίσταση είναι τα ταξικά συνδικάτα στη Ζώνη, στον «Παπουτσάνη», στα μεγάλα έργα κι αυτό το κίνημα ακριβώς γιατί δεν αφορά στις ανώδυνες για το σύστημα πλευρές της ζωής των ανθρώπων, αλλά θίγει τα καπιταλιστικά κέρδη, έχει ανάγκη την πολιτική του έκφραση. Καθαρή και ξάστερη και όχι να λέμε ναι στην οδηγία για τους συμβασιούχους στην ΕΕ, που θέλει την αναπαραγωγή συμβασιούχων όπως ο ΣΥΝ, και μετά φωνάζουμε εδώ για καλύτερο μοίρασμα της ανεργίας. Οχι ναι στα μονοπώλια όπως το ΛΑ.Ο.Σ. και μετά κλάψα δήθεν για τα μεροκάματα.

Ενίσχυση της αντίστασης με προοπτική για το λαό σήμαινε και σημαίνει: ΚΚΕ!