Πολλά ζητήματα και ερωτήματα ανέδειξε ο χειρισμός της υπόθεσης του αυτόχειρα απαγωγέα το Σαββατοκύριακο. Ακόμα μια φορά ετέθη με έμφαση το ζήτημα για το ρόλο των ΜΜΕ, για το δικαίωμα ή μη της «διαμεσολάβησής» τους σε τέτοιες καταστάσεις. Από την αρχή πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δεν υπάρχει καμία ανταγωνιστική σχέση μεταξύ κράτους και ΜΜΕ, αλλά κατ' εξοχήν συμπληρωματική. Ειδικά απέναντι στην αντιμετώπιση διαφόρων «κρίσεων» κράτος, κυβέρνηση και ΜΜΕ πάνω απ' όλα βάζουν το γενικότερο συμφέρον της «τάξης» και αφήνουν στην άκρη τα προσχήματα περί ελέγχου της εξουσίας και άλλα τέτοια μεγαλεπήβολα και απατηλά. Αλλωστε είναι από κοινού υπαίτιοι για τη δημιουργία τέτοιων φαινομένων και καταστάσεων. Ο μεν ένας (κυβέρνηση) με την πολιτική που εφαρμόζει, ο δε άλλος (ΜΜΕ) για το εμπόριο του ανθρώπινου πόνου, την προβολή της βίας και την καλλιέργεια πρωτόγονων ενστίκτων.

Δικαιολογημένα λοιπόν ο υπουργός Τύπου και ΜΜΕ Δ. Ρέππας, επικρότησε τον «υπεύθυνο ρόλο» και την «πολύ θετική στάση» των ΜΜΕ που «υποβοήθησαν το έργο» της αστυνομίας. Το κυρίαρχο όμως ζήτημα που ανέδειξε το περιστατικό με τον απαγωγέα, είναι η ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να αντιμετωπίζει αδιάκριτα τέτοιες περιπτώσεις με βάση το κριτήριο της «αποτελεσματικότητας», της εξουδετέρωσης δηλαδή και εξόντωσης του δράστη. Αυτή η τακτική, αντιγραφή των αντίστοιχων αμερικανικών γκανγκστερικών μεθόδων, είναι που βάζει σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων - ομήρων. Και αν αυτή τη φορά δε συνέβη η τραγωδία, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί την επόμενη...