Τα περί «διχασμού των Αμερικανών» έρχονται και ξανάρχονται σε διάφορα δημοσιεύματα και αναλύσεις, με αφορμή την παρωδία δημοκρατίας των πρόσφατων εκλογών στην «ελεύθερη χώρα». Και εντοπίζουν το «διχασμό» στο ότι μοιράστηκαν οι ψήφοι όσων ψήφισαν (των μισών ψηφοφόρων, δηλαδή) ανάμεσα στους δύο υποψηφίους, δηλαδή στον...«Μπουσγκόρ». Αστεία πράγματα. Σε αυτό το επίπεδο κανένας πραγματικός διχασμός δεν υπάρχει, αν εξαιρέσει κανείς τη διαμάχη των δύο αχυράνθρωπων για την κουτάλα της εξουσίας.

Στις ΗΠΑ, βέβαια, υπάρχει διχασμός, αλλά ως συνήθως οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές βρίσκονται αλλού, από εκεί που δείχνουν οι προαναφερόμενοι αναλυτές. Βρίσκονται στα 32 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, στα 45 εκατομμύρια που δεν έχουν κοινωνική ασφάλιση, στην υπερχρέωση των περισσότερων νοικοκυριών, στους «παρίες» και τα γκέτο του αμερικανικού «θαύματος» (μαύρους, ισπανόφωνους, κ.α.) κ.ο.κ. Αυτή η «δεύτερη Αμερική» δεν εκφράζεται βέβαια ούτε μέσα από τις εκλογές ούτε πολύ περισσότερο μέσα από τα δύο μεγάλα κόμματα, παρά μόνο με τον εγκλωβισμό στη λογική του «μικρότερου κακού». Οσο όμως παντοδύναμος και αν εμφανίζεται ο ιμπεριαλισμός στην «έδρα», αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι θα είναι κυρίαρχος στον αιώνα τον άπαντα. Και τότε η δεύτερη Αμερική θα πάρει την εκδίκησή της και τη θέση που της αξίζει.