Το Γενάρη του 1942, οργανώθηκε στο ΕΑΜ Χαλκίδας και στις αρχές Σεπτέμβρη του '43 προσχώρησε στον ΕΛΑΣ Εύβοιας. Ελαβε μέρος σε πολλές μάχες (Τοπόλια Φωκίδας, εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των Γερμανών στη Σπερχειάδα, στη νικηφόρα μάχη της Αμφισσας, Καρούτες, περιοχή Μαλακάσας και στη μεγάλη μάχη του Δεκέμβρη στην Αθήνα). Το Φλεβάρη του 1944, φοίτησε στη Σχολή Αξιωματικών του ΕΛΑΣ στη Ρεντίνα. Για όλη αυτήν την πατριωτική δράση του, κυνηγήθηκε ο ίδιος και η οικογένειά του.
Στις 3 Γενάρη του 1948, πιάστηκε από τους ασφαλίτες του Β` Παραρτήματος Πειραιά και για την άρνησή του να υπογράψει δήλωση μετάνοιας, βασανίστηκε και εξορίστηκε στην Ικαρία και κατόπιν, το 1949, στο κολαστήρι της Μακρονήσου. Στη συνέχεια, το 1950 μεταφέρθηκε στον Αϊ - Στράτη, όπου κρατήθηκε ως το 1955.
Ηταν μέλος του ΚΚΕ και ως το τέλος της ζωής του συνεπής αγωνιστής και πιστός στα ιδανικά, για τα οποία στρατεύτηκε, αταλάντευτος στις κρίσιμες στιγμές. Το μέγεθος των δυσκολιών ποτέ δεν τον τρόμαξε, ούτε όταν ήταν στον παράνομο κομματικό μηχανισμό, με αποστολή τη φυγάδευση στελεχών του Κόμματος.
Τον ύστατο χαιρετισμό εκ μέρους της ΝΕ Εύβοιας του ΚΚΕ, απηύθυνε στο νεκρό αγωνιστή ο γραμματέας της Θ. Παππάς και εκ μέρους του Παραρτήματος Χαλκίδας της ΠΕΑΕΑ ο γραμματέας του Κ. Δελλής.
Στην κηδεία του παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΝΕ και του ΝΣ Εύβοιας της ΚΝΕ, των Παραρτημάτων Χαλκίδας και Αλιβερίου, σύντροφοι, συναγωνιστές του, φίλοι και πλήθος κόσμου που τον συνόδεψαν στην «τελευταία κατοικία του», στο Νεκροταφείο Χαλκίδας, όπου κηδεύτηκε.