Είναι καιρός τώρα, που στο αστυνομικό δελτίο εμφανίζονται όλο και πιο συχνά - σχεδόν καθημερινά - ειδήσεις από τον κρατικό μηχανισμό, οι οποίες, αν και τυπικά αντιμετωπίζονται ως ποινικές, κάθε άλλο παρά αφορούν μόνο παραβάσεις ή αδικήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου. Κι αυτό ανεξάρτητα από τη μόνιμη επιδίωξη του αστικού κράτους να αντιμετωπίζει ως ποινικό αδίκημα κάθε «παραβατικότητα», είτε αυτή είναι πολιτική «απειθαρχία», από αυτές που κάνουν τους «Πάγκαλους» να βγάζουν μπιμπίκια, είτε ευρύτερα κοινωνική «παρεκτροπή», από αυτές που κάνουν διάφορους όψιμους δημοκράτες να αναπολούν την τάξη που είχαν επιβάλει όταν υπηρετούσαν στο στρατό κατοχής.

Ο ι ειδήσεις αυτές, ανεξάρτητα με τη μια ή την άλλη πλευρά που προβάλλεται κάθε φορά, έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Αναφέρονται σε παιδιά της εργατικής τάξης, που βρίσκονται αναγκαστικά σε διαρκή κίνηση και υπό καθεστώς διώξεων. Ο όρος «οικονομικός μετανάστης», που χρησιμοποιήθηκε κάποια στιγμή, έχει ήδη εγκαταλειφθεί. Οπως και ο όρος «πολιτικός πρόσφυγας». Μαζί τους, εγκαταλείφθηκαν και οι διαφορετικές αντιμετωπίσεις, που προβλέπονται για κάθε κατηγορία, μέσα από διεθνείς συνθήκες.

Τ ώρα ισχύει πλέον η Σένγκεν. Και όλοι είναι μόνο «λαθρο-μετανάστες». Τα κεφαλιάτικα στο δουλοπάζαρο που ανθεί έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Και μαζί τους έχει διευρυνθεί η βάση των δουλεμπόρων. Που, φυσικά, δεν μπορούν να δρουν ανενόχλητοι, χωρίς την αρωγή κρατικών υπηρεσιών. Η χτεσινή είδηση πως ένα ολόκληρο αστυνομικό τμήμα λειτουργούσε ως παράρτημα της μαφίας που εμπορεύεται πρόσφυγες δεν ξάφνιασε. Η ανακοίνωσή της δεν ξάφνιασε, γιατί απλά ο κόσμος το 'χει τούμπανο...

Αυτό που μένει είναι η υποκρισία ενός συστήματος. Αυτού που βομβαρδίζει στο Ιρακινό και Τουρκικό Κουρδιστάν, απολύει και κλείνει επιχειρήσεις στη Βουλγαρία, στήνει «πυραμίδες» στην Αλβανία, ληστεύει ανθρώπους και περιβάλλον στην Αφρική, προβάλλει ως παράδεισο την Ευρωπαϊκή Ενωση και μετά κυνηγά τους πρόσφυγες ως λαθραίους, αφού, βέβαια, πρώτα τους έχει ξεζουμίσει και στη διαδρομή της προσφυγιάς. Στο τέλος, αυτό που επιδιώκεται να μένει είναι ένας τρομοκρατημένος εργάτης, που δε διανοείται ότι έχει και δικαιώματα. Και μια ενδοταξική έχθρα, για τους «ξένους» που «μας παίρνουν τις δουλιές», που είναι «εγκληματικές φύσεις». Κάπου εκεί δίπλα περιμένει και η θεωρία για τους ...Αριους.

Το πρόβλημα με τους πρόσφυγες, αυτούς που καίγονται ζωντανοί στις νταλίκες προς την Ιταλία, αυτούς που πιάνονται στοιβαγμένοι στην Κομοτηνή και το Κορωπί, αυτούς που παγώνουν σε χαντάκια και ρεματιές ή ξεψυχούν σε παγωμένα νερά, όπως κι αυτούς που πυροβολούνται στο κέντρο της Αθήνας σα να βρίσκονται στο Μόναχο, σαφώς δεν είναι ποινικό, όπως σαφώς δεν είναι πρόβλημα, που ζητά ...δήθεν ανθρωπιστική αντιμετώπιση. Τέτοια προσφέρουν όλες οι μεγαλοκυράδες των αφεντικών που πλουτίζουν όπου Γης από τους «λαθρο»- μετανάστες. Είναι πρόβλημα δικό μας. Είναι πρόβλημα, που αφορά έναν προς έναν τους εργάτες που κατανοούν τον εαυτό τους ως μέρος της στρατιάς, που συγκροτεί την από δω όχθη στο μέτωπο της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Και σαν τέτοιο μας χρεώνει. Οχι μόνο με μια διαρκή ευαισθησία - κατάσταση μάλλον αυτονόητη - αλλά με εντολή: Για γνώση χωρίς αυταπάτες, για οργάνωση ικανή για αποτελέσματα, για δράση τέτοια, που να φέρνει σε ενιαίο μέτωπο αλλοδαπούς και ντόπιους εργάτες. Το μόνο μέτωπο, που μπορεί να δρα πραγματικά αδιάφθορα, κόντρα στον κοινό και βασικό αντίπαλο.