Σε ρόλο ταγού και καθοδηγητή του εκμεταλλευτικού συστήματος, τα διάφορα τραπεζικά μονοπώλια και οι διεθνείς οίκοι «αξιολόγησης» της οικονομίας, αυτοί με μια κουβέντα είναι οι περιβόητες «αγορές», έρχονται σε αυτή τη φάση να συμπληρώσουν και να στηρίξουν την αντιδραστική πολιτική και τις κυβερνήσεις, που υπηρετούν τις σκοπιμότητές τους. Σήμερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, κοινή συνισταμένη τους είναι η εφαρμογή ενιαίας στρατηγικής εξόδου της πλουτοκρατίας από τη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και η δημιουργία των όρων και των προϋποθέσεων για ένα νέο κύκλο επιχειρηματικής ανθοφορίας, παραπέρα υπερσυσσώρευσης καπιταλιστικών κερδών.

Οι «αγορές», οι «οίκοι αξιολόγησης», αυτοί οι μεγαλοραντιέρηδες, όπως και οι τραπεζίτες και τα άλλα αρπακτικά του πλούτου, που έχουν καταβροχθίσει ολόκληρους προϋπολογισμούς εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, έχουν παίξει και μέσα στη χώρα πρωταγωνιστικό ρόλο, σε όλες τις αντιλαϊκές εξελίξεις. Αυτό το ρόλο τους ανέθεσαν οι κυβερνήσεις αρχικά του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της ΝΔ. Ολα αυτά τα χρόνια στάθηκαν το δεξί τους χέρι σε κάθε είδους αναδιάρθρωση, από τη διαχείριση του κρατικού χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις, μέχρι και στην παροχή κάθε είδους «συμβουλών». Οι διαβόητες «αγορές», με άλλα λόγια τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, που συνεχώς αναζητούν νέες διεξόδους, ακόμη μεγαλύτερα κέρδη και αποδόσεις, έχουν κάνει συμφύσεις με το κράτος και την εκάστοτε πολιτική διαχείριση. Και όχι μόνο σε «τοπικό επίπεδο». Το ίδιο συμβαίνει συνολικά στην ΕΕ και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπως και παντού στο καπιταλιστικό σύστημα.

Οι λεγόμενες «αγορές» δεν εκπροσωπούν μόνον τα μονοπώλια του χρηματοπιστωτικού κλάδου. Μαζί τους και στο πλάι τους δεν έχουν μόνον τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους αλλά και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οργανισμούς (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.ά.). Και αυτό γιατί τον αμύθητο κοινωνικό πλούτο που έχουν βάλει κάτω από τη διαχείρισή τους, δεν τον έχουν κλέψει από μόνοι τους. Είναι πλούτος που έχουν αρπάξει και οι μεγαλοπελάτες των «αγορών», οι βιομήχανοι, μεγαλέμποροι και άλλες μερίδες της διεθνούς πλουτοκρατίας. Στην πελατεία τους - και μόνον - έχουν να λογοδοτήσουν, τόσο για την ...αξιοσύνη τους να βρουν ή και να δημιουργήσουν καλύτερες ευκαιρίες για υπερκέρδη, όσο και στην περίπτωση που χάσουν σε πόντους ανταγωνιστικότητας στο διαγκωνισμό τους με τις άλλες μερίδες του συναγωνισμού.

Είναι φανερό ότι η όποια «κριτική» που στέκεται απλά στις πρακτικές των «αγορών» χάνει την ουσία του προβλήματος από τη στιγμή που δεν πηγαίνει στη ρίζα του ζητήματος, που δεν είναι άλλη παρά το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα. Ο ίδιος ο καπιταλισμός γίνεται «μπούμεραγκ» για τα λαϊκά στρώματα. «Απόψεις» που επιχειρούν να εμφανίσουν τις «αγορές» των μονοπωλίων σαν μοναδικό «κακό» και «αποδιοπομπαίο τράγο» του συστήματος, είναι πέρα για πέρα ξεκομμένες από την πραγματικότητα και βαθιά επικίνδυνες, στο βαθμό που είναι σε θέση να στρεβλώσουν συνειδήσεις και καλλιεργήσουν αυταπάτες.