Αρχική μου σκέψη ήταν, με βάση τις γνωστές απόψεις τους που υποστήριζαν και κρίθηκαν και απορρίφθηκαν από το 15ο Συνέδριο σχετικά με τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ ότι είχαν καθαρά σοσιαλδημοκρατικές και ρεφορμιστικές θέσεις, που ουσία τους ήταν ένα Μέτωπο «σούπα». Με βάση τα προβλήματα που έθεταν χωρίς πολιτικούς στόχους και πλαίσιο με προοπτική ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής σε μια πορεία και της νέας τάξης πραγμάτων, ακόμη και με άλλες ενέργειές τους που είχαν σχέση με τη λειτουργία του Κόμματος, ήταν αναμενόμενο ότι θα κατέληγαν στη γνωστή πλέον εκτός Κόμματος πορεία τους.

Ωστόσο λειτουργούσαν με τη μέθοδο του τερμίτη στο Κόμμα, με στόχο τη διάβρωση, πλασάροντας τις απόψεις τους ιδιαίτερα στο χώρο ευθύνης που είχαν στο συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα ο Δ. Κωστόπουλος.

Η γρήγορη ανάδειξή τους στο Κόμμα, με βάση τις ανάγκες για στελέχωση σε ανώτερα καθοδηγητικά κομματικά όργανα και σε συνδικαλιστικά αξιώματα, και η προβολή τους, καλλιέργησαν και το χαρακτήρα τους μακριά από βασικά κομματικά χαρακτηριστικά του κομμουνιστή και ιδιαίτερα των στελεχών.

Πέρα από τα αυταπόδειχτα γεγονότα και ενέργειές τους χρειάζεται να δει κανείς και άλλες πλευρές του ανθρώπου.

Εκτίμησή μου, είναι ότι σαν χαρακτήρας διακρινόταν από μια άκρατη φιλοδοξία ανάδειξής του, πιθανόν και σε... Γκορμπατσόφ του ΚΚΕ, με ανάλογο όνειρο. Αλλά και από εγωκεντρισμό και αλαζονεία, καθώς και αυταρχισμό στην επιβολή της άποψής του. Κατά βάθος φαίνεται ότι έχει μια μικροαστική συνείδηση, παρά το γεγονός ότι ήταν εργάτης, χωρίς το ήθος ενός τίμιου εργάτη.

Δεν είναι συμπτωματικό το ότι κάποια συνδικαλιστικά στελέχη που προωθήθηκαν σε αξιώματα είχαν ανάλογη συμπεριφορά και διαπαιδαγώγηση με καθοδηγητή τον Δ. Κ. και τράβηξαν ανάλογο δρόμο, δείχνοντας την πλάτη τους στο Κόμμα που τους ανέδειξε.

Αποτελεί ανήθικη πρόταση η πρόκληση προς τους βετεράνους του Κόμματος που τιμούν τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ και είναι παραδείγματα για την προσφορά και τις θυσίες τους και αποτελούν παρακαταθήκη αξιών στην κληρονομιά του Κόμματος.

Θεωρώ ότι δεν είναι λάθος η επιλογή τους, αλλά συνειδητή προβοκατόρικη ενέργεια, σε συνδυασμό με την πρόταση και τους όρους διαπραγμάτευσης προς το Κόμμα για τη διεξαγωγή του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Φαίνεται ότι θεωρούν το Κόμμα σαν ιδιωτική επιχείρηση που διαπραγματεύεται με τον καθένα τα ιερά και τα όσια και τις αξίες της εργατικής τάξης, ενώ προκαλούν τα ηθικά συναισθήματα του ελληνικού λαού.

Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι και γνώση του Καταστατικού έχουν, και τις αρχές λειτουργίας ξέρουν και τις κομματικές διαδικασίες γνωρίζουν.

Φαίνεται σκόπιμα ξέχασαν το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό που είναι βασική αρχή λειτουργίας για κάθε Μαρξιστικο-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Μονάχα γι' αυτούς τους λόγους αποτελούν ξένο σώμα για το Κόμμα, μάλιστα από πλήθος ενεργειών τους εξελίχθηκαν σε μια δρώσα αντικομματική και αντικομμουνιστική παρέα.

Φυσική ήταν η «συγκινητική» υποδοχή που έχουν από διάφορα αντικομμουνιστικά κέντρα, τα ΜΜΕ και τον Τύπο, και φροντίζουν να τους αξιοποιούν τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Ο Δ. Κ. δίνει το στίγμα του ως κομμουνιστής, άλλωστε στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις...

Τι είδους κομμουνιστής θα είναι; Με αντικομματικές ενέργειες και λασπολογία ενάντια στο ΚΚΕ; Και, όπως φαίνεται, προχωρούν σ' αυτό το δρόμο ολοένα και με περισσότερη εμπάθεια.

Ας ξέρουν όμως ότι μετά τις ανατροπές και την κρίση στο Κομμουνιστικό Κίνημα και τις αρνητικές επιπτώσεις από αυτό το γεγονός, το ΚΚΕ πέρασε σε μια περίοδο κομματικής ανασυγκρότησης των δυνάμεών του και ταυτόχρονα μια πορεία σοβαρής βελτίωσης της ιδεολογικής και πολιτικής ανάπτυξης, πράγματα που περιορίζουν σταδιακά τη χαλαρότητα στην κομματική λειτουργία.

Στις ΚΟΒ αποκαλύφθηκαν και καταδικάστηκαν σχεδόν ομόφωνα τα φαινόμενα της κομματικής διάβρωσης και οι μέθοδοι δράσης του Δ. Κωστόπουλου και της παρέας του. Ο σεβασμός στις αρχές λειτουργίας προστατεύουν το Κόμμα σταθερά από κάθε είδους αντικομματικές ενέργειες.

Είναι δική τους επιλογή ο ολισθηρός αντικομματικός δρόμος. Είναι να τους λυπάσαι γι' αυτό το κατάντημα. Ας ξέρουν όμως ότι η ιστορική πείρα δείχνει, ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, σε αυτόν τον κατηφορικό δρόμο να είναι σίγουροι ότι δε θα βρουν τέρμα.