Από εδώ, όμως, είναι που αρχίζουν τέτοια άλματα λογικής που ούτε με τη μεταφυσική συνταγή του «πίστευε και μη ερεύνα» δε «χωνεύονται». Διότι, αυτός που δίκασε και καταδίκασε τους δυο άξιους μητροπολίτες για τη στάση τους, ο Δαμασκηνός ήταν.

Επομένως, για ποιον καυχιέται η επίσημη Εκκλησία; Για τον διώκτη ή για τους διωκόμενους; Στο ίδιο τσουβάλι με τον Δαμασκηνό και οι Αντώνιος - Ιωακείμ; Πώς γίνεται; 'Η οι μητροπολίτες είναι που με τη στάση τους περιποιούν τιμή στην Εκκλησία, ή ο Δαμασκηνός. Και οι δυο δε γίνεται.

***

Αυτό έπραξε προχτές στο Μέγαρο Μουσικής, παρουσιάζοντας τη δική του εκδοχή για το ρόλο της επίσημης Εκκλησίας στα χρόνια της δεκαετίας του '40. Ευλόγησε τα γένια του, παραχωρώντας ταυτότητα αντιστασιακού στην επίσημη Εκκλησία. Μόνο που το πράγμα φωνάζει από μακριά. Το πιστοποιητικό του κ. Χριστόδουλου είναι «μαϊμού»....

***

Ο κ. Χριστόδουλος είπε ότι ήταν ήρωας ο Χρύσανθος, ο αρχιεπίσκοπος που δεν όρκισε την κυβέρνηση Τσολάκογλου, αλλά πως ήταν ήρωας και ο Δαμασκηνός, που όμως, ευλόγησε την κυβέρνηση Τσολάκογλου και αργότερα όρκισε τις χιτλερικές «κυβερνήσεις» των Λογοθετόπουλου - Ράλλη... Είπε πολλά για τον Χρύσανθο, αλλά «ξέχασε» να πει πως ο Χρύσανθος αποκαλούσε τα Τάγματα Ασφαλείας σαν την «τελευταία εφεδρεία» του Εθνους! Είπε πολλά και για τον Δαμασκηνό, αλλά ξέχασε το ρόλο του στα «Δεκεμβριανά», «ξέχασε» το ρόλο του την περίοδο της Αγγλο-αμερικανικής επέμβασης, «ξέχασε» ότι οι επαφές του με τους Αγγλους - που τον οδήγησαν στην Αντιβασιλεία - ξεκίνησαν ήδη από το 1943, «ξέχασε» ότι, μαζί με τον Χρύσανθο, είχαν αρχίσει από την εποχή του Μανιαδάκη να τσακώνονται μεταξύ τους για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, αναγνωρίζοντας ρόλο διαιτητή της μεταξύ τους κόντρας από τον Μεταξά μέχρι τους τοποτηρητές του Χίτλερ στην Ελλάδα. Αυτά τα «ξέχασε» ο κ. Χριστόδουλος...

Η σχέση, δε, της επίσημης Εκκλησίας με τους αγώνες του λαού τη δεκαετία του '40 ήταν τέτοια, ώστε δεκαετίες αργότερα, όπως τη δεκαετία του '80, το ένα τρίτο των μελών της Ιεράς Συνόδου απαρτιζόταν από ιεράρχες με προϋπηρεσία στο μοναρχοφασιστικό στρατό του Εμφυλίου («Εκκλησία και Κράτος», Γ. Καραγιάννης, εκδόσεις «Ποντίκι»). Αυτό είναι ένα απλό δείγμα ότι το ιδεολογικό πρόσημο της Εκκλησίας ποτέ δεν άλλαξε, όπως βεβαιώνεται από τη σχέση και του σημερινού Αρχιεπισκόπου με την «επταετία»...

***

Αυτή είναι η αλήθεια για το ρόλο της επίσημης Εκκλησίας τη δεκαετία του '40 και στα μετεμφυλιακά χρόνια. Το ξέρει ο κ. Χριστόδουλος. Οπως ξέρει - και πολύ καλά μάλιστα - ότι αυτό που κάνει σήμερα είναι «μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα».