Η αστική τάξη και οι γραφίδες της προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το λαό και να επιβάλουν μέτρα σε βάρος τους. Το πραγματικό λαϊκό συμφέρον ταυτίζεται με την αποτίναξη του κλίματος τρομοκρατίας, το αντιπάλεμα της στρατηγικής της πλουτοκρατίας
Για να αντιληφθεί κανείς τη σημασία που αποδίδει η αστική τάξη στην ενεργοποίηση του μηχανισμού δανειοδότησης της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, σαν μοχλό πίεσης και εκβιασμού του λαού να αποδεχτεί τα προαποφασισμένα αντιλαϊκά μέτρα, αρκεί να ρίξει μια ματιά στα χαρακτηριστικότερα άρθρα του κυριακάτικου Τύπου που αποτιμούν τις εξελίξεις του προηγούμενου 24ωρου.
Το «Βήμα» (Πρετεντέρης) παρατηρεί: «Από τον περασμένο Οκτώβριο, όμως, η κυβέρνηση δημιουργεί την εντύπωση ότι κινείται στον διεθνή στίβο με τα μάτια καρφωμένα στο εσωτερικό ακροατήριο. Παίζουν μπάλα σε λάθος γήπεδο. Και αυτή είναι η πραγματική αχίλλειος πτέρνα της προσπάθειας που καταβλήθηκε ως τώρα για να ανορθωθεί η κατάσταση. Οταν η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι τα μέτρα που παίρνει είναι έξω από τη φυσιογνωμία και την ιδεολογία του ΠαΣοΚ δεν χαϊδεύει τα αφτιά των ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ, οι οποίοι ούτως ή άλλως θα πληρώσουν τα μέτρα βλαστημώντας. Απλώς ενισχύει την καχυποψία και την επιφυλακτικότητα εκείνων που θεωρούν ότι η κυβερνητική πολιτική είναι αναγκαστική και προσχηματική. Και ότι προορίζεται να χαλαρώσει μόλις εξασθενήσει λίγο και η διεθνής πίεση. Αποτέλεσμα; Αναγράφεται καθημερινά στους πίνακες των spreads και στις αξιολογήσεις των διεθνών οίκων».
Με άλλα λόγια: Η πλουτοκρατία είναι αυτή που κάνει κουμάντο και η ανταπόκριση της κυβέρνησης στις αξιώσεις της είναι αυτή που διαμορφώνει το κόστος του δανεισμού. Κατά συνέπεια, για να τα έχετε καλά με τις αγορές δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να επιταχυνθεί το αντιλαϊκό έργο, χωρίς η κυβέρνηση να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Δηλαδή, σφάξτε τα εργασιακά και άλλα δικαιώματα για να πέσουν τα σπρεντ.
Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα, η «Καθημερινή» (Παπαχελάς) σημειώνει: «Ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει πολλάκις ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, προφανώς για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία και να μπούμε σε μια τροχιά ανασύνταξης της οικονομίας. Οποιος εμφανίζεται αποφασισμένος να ηγηθεί της χώρας του σε έναν πόλεμο θα πρέπει να ακολουθεί μερικούς βασικούς κανόνες: Α. Στον πόλεμο διαλέγεις τους καλύτερους για τις κρίσιμες θέσεις. Αγνοείς δηλαδή παντελώς το αν ανήκουν στο κόμμα σου, κατά πόσον σε στήριξαν όταν αντιμετώπιζες εσωκομματικές δυσκολίες ή αν τους συμπαθείς σε προσωπικό επίπεδο (...) Β. Στον πόλεμο καταπίνεις την ιδεολογία σου, τις προσωπικές σου προτιμήσεις και κάνεις αυτό που χρειάζεται για να σωθεί η χώρα σου (...) Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη όχι απλά πρωθυπουργός, αλλά πρωθυπουργός εν ώρα "πολέμου" χωρίς ποτέ να έχει δοκιμασθεί - όπως είναι φυσικό - σε κάτι ανάλογο. Από το αν θα μπορέσει να συμπεριφερθεί σαν ηγέτης σε καιρό "πολέμου" εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η τύχη του, και καλώς ή κακώς και η δικιά μας».
Τις «αρετές», που πρέπει να έχει ένας πολιτικός εκπρόσωπος της αστικής τάξης για να διεξάγει για λογαριασμό της με επιτυχία τον πόλεμο σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού περιγράφει η «Καθημερινή», υποδεικνύοντας στην κυβέρνηση να ξεπεράσει αγκυλώσεις και καθυστερήσεις και να τα δώσει τώρα όλα στην πλουτοκρατία.
Επειδή, όμως, το πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται τους κραδασμούς που το απειλούν, καθώς αποκαλύπτεται ο βαθιά αντιλαϊκός του ρόλος, η αστική τάξη φροντίζει από τώρα να ζυμώσει ενδεχόμενες λύσεις που θα της φανούν χρήσιμες για να ξεγελαστεί και να ενσωματωθεί η λαϊκή αγανάκτηση, όταν τα πράγματα γίνουν πιο δύσκολα. Γι' αυτό σε άλλο άρθρο της η «Καθημερινή» (Ζούλας) σημειώνει: «Κατά την κρίση της πλειονότητος του ελληνικού λαού τα δύο κόμματα εξουσίας είναι απολύτως συνυπεύθυνα, στην τελευταία 30ετία των κυβερνήσεών τους, για το σημερινό κατάντημα της οικονομίας. Συνεπώς, στην περίπτωση χρεοκοπίας, όχι μόνον θα απαξιωθούν παντελώς, αλλά και θα υποστούν, ισομερώς, τον βαρύτατο καταλογισμό της εθνικής τραγωδίας. Ακριβώς η συνυπευθυνότητα αυτή επιβάλλει, σε πρώτη φάση, στα δύο κόμματα συναίνεση στις επώδυνες, αλλά μονοδιάστατες λύσεις που επιτάσσουν οι περιστάσεις. Και σε δεύτερη φάση, αν οι λύσεις αυτές αποδειχθούν ατελέσφορες, απαιτείται η κυβερνητική σύμπραξή τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου».
Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, η φτωχή αγροτιά δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από τις απειλές των αστών και των φερεφώνων τους, αν σηκώσουν ενιαία το ανάστημά τους, με την ανεξάντλητη δύναμη του δικού τους αγώνα. Ο πόλεμος είναι ενάντιά τους. Η «εθνική τραγωδία», για την οποία κινδυνολογούν οι γραφίδες των αστών, είναι τραγωδία για το κεφάλαιο. Αν δε σηκώσουν ανάστημα, θα τους πετάξουν στον Καιάδα της πλουτοκρατίας, τσακίζοντας λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες. Γι' αυτό πρέπει να πολεμήσουν τη στρατηγική της πλουτοκρατίας, οξύνοντας την ταξική πάλη. Να αποσταθεροποιήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα, που προσπαθεί για λογαριασμό του κεφαλαίου να τους φορτώσει τις συνέπειες της κρίσης. Να δημιουργήσουν ρήγματα και προϋποθέσεις ικανές να οδηγήσουν στην ανατροπή της εξουσίας των αστών, στην οριστική απαλλαγή από το σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννά και αναπαράγει τις κρίσεις.
Feeds
Προβλήματα στη διαχείριση 
