«Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον ελληνικό λαό για ποιο λόγο τα σπασμένα πρέπει να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι (...) Και κυρίως ποια ανωτέρα δύναμη μας αναγκάζει να διαλύσουμε το ασφαλιστικό μας σύστημα. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός θέλουν επιλογές που στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο, διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή (...) Ο πρωθυπουργός πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά με την κοινωνία και το λαό απέναντι. `Η θα αναστείλει τα μέτρα και την πρόθεσή του να διαλύσει το Ασφαλιστικό ή θα φύγει νύχτα». Πρόκειται για απόσπασμα απ' τη δήλωση που έκανε, χτες, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, συμμετέχοντας στην απεργιακή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αυτών που επιχειρούν να βάλουν πλάτη στην κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τάχα τους κερδοσκόπους, να διορθώσει τα λάθη της, λες και δεν είναι συνειδητή επιλογή της η ικανοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Γιατί όμως δεν εξηγεί ο ίδιος στο λαό τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης φορτώνονται στην πλάτη του και το Ασφαλιστικό διαλύεται; Ενδεχομένως, γιατί αν το πράξει θα είναι σαν να ομολογεί την πλήρη χρεοκοπία της πολιτικής πρότασης του κόμματός του. Γιατί αν το πράξει τότε δε θα μπορεί αυτή την πολιτική να την αποδίδει στη «θέληση» μιας κυβέρνησης, έξω απ' αυτό που υπηρετεί, τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Και κάτι ακόμα: Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι τη μέρα μιας πανεργατικής απεργίας, απ' τον τόπο μιας απεργιακής συγκέντρωσης, ο Αλ. Τσίπρας «έπαιξε» για πολλοστή φορά το επιχείρημα της «κοινωνικής συνοχής». Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι «κοινωνική συνοχή» σε ένα σύστημα που εδράζεται στη στυγνή εκμετάλλευση των πολλών απ' τους λίγους δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά υποταγή των πολλών στους λίγους για τη διαιώνιση της αρπαγής του προϊόντος του μόχθου τους. Σε περιόδους δε που η ταξική πάλη οξύνεται και πρέπει να οξυνθεί παραπέρα γιατί αλλιώς ο λαός δε θα δει φως στην άκρη του τούνελ, η διαρκής επίκληση της «κοινωνικής συνοχής» δεν προσφέρει και τις καλύτερες υπηρεσίες στο λαό. Αντίθετα, τον πάει κατευθείαν στο συμβιβασμό και στην υποταγή.