Μαγικές εικόνες χτες στις αστικές εφημερίδες: Ενα απέραντο πάρκο το κέντρο της Θεσσαλονίκης (παρουσίαζαν σε «σαλόνια» τις μακέτες της Μπιρμπίλη). Κάτι σε παραθαλάσσιο Λας Βέγκας το κέντρο του μετώπου στο Σαρωνικό (τώρα που θα 'ρθουν τα αραβικά κεφάλαια).

Βάλε, επίσης, δίπλα: τις φυτείες φωτοβολταϊκών εκεί που φύτρωνε βαμβάκι και τα δάση ανεμογεννητριών στις κορυφογραμμές και ιδού η Ελλάδα αλλάζει! Τι αλλάζει, δηλαδή; Αλλαξε ήδη, το βεβαίωσε ο Παπανδρέου από τη Νέα Υόρκη, λίγο πριν του χτυπήσει την πλάτη ο Μπάιντεν, λέγοντάς του να ξεμπερδεύει τώρα και με το θέμα της ΠΓΔΜ. Σιγά το πρόβλημα. Ο Ρόντος να 'ναι καλά.

Εφτασε, λένε, η ώρα των επενδυτών. Οι νόμοι στη διάθεσή τους, το ίδιο και οι αστυνόμοι. Πόσο μάλλον που είναι και οικολογικά τα κίνητρα.

Η αντιπολίτευση που ασκούν αυτές τις μέρες ορισμένες εφημερίδες, ειδικά από εκείνες που με κάθε ευκαιρία καταγγέλλουν ότι το ΚΚΕ αρνείται την «ενότητα της αριστεράς», βγάζει μάτι. Δείχνει ακριβώς τι την χρειάζονται αυτήν την «ενωμένη αριστερά», δηλαδή ένα υποταγμένο ΚΚΕ στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί, μπροστά είναι οι μεγάλες μπίζνες και δεν πρέπει να ακούγονται καν ενοχλητικές φωνές. Μόνο προτάσεις για καλύτερη διαχείριση της επένδυσης, έτσι που να περνάει χωρίς αντιδράσεις από τον κόσμο. Ο οποίος θα βλέπει τη θάλασσα με το κιάλι, εκτός απ' αυτούς που θα 'χουν γεμάτη την τσέπη για να 'ναι πελάτες στην επιχείρηση «θαλάσσιο μέτωπο».

Οπως με τους μικροϊδιοκτήτες φορτηγών που διατάσσονται και με το νόμο να το πάρουν απόφαση πως πια θέση στις λεωφόρους της Ελλάδας μαζί και της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν μόνο οι γίγαντες των μεταφορών.

Αλλά καθώς όλο και λιγότεροι φαίνεται να πείθονται να βάλουν το κεφάλι στον ντορβά, η επίκληση της εφαρμογής των νόμων είναι πλέον καθημερινή στα κύρια άρθρα του αστικού Τύπου.

«Η ...νέα Ελλάδα με το μνημόνιο θα συνεχίσει να παρέχει "γην και ύδωρ" στο κεφάλαιο μέσα από τα συντρίμμια των εργατικών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων», σημείωνε βγάζοντας το περιτύλιγμα στη συζήτηση για τις μεταφορές ο βουλευτής του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος. Γι' αυτήν την τοποθέτηση, βέβαια, δεν υπήρξε λέξη στα σχετικά ρεπορτάζ του αστικού Τύπου. Και πώς να υπάρχει, όταν υποστηρίζει ότι «η οπισθοδρόμηση που υπηρετείτε διασφαλίζει τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών γι' αυτό οδηγείτε τον κόσμο στη φτώχεια». Πώς να εμφανιστεί στον αστικό Τύπο μια εκτίμηση που λέει πως «η καπιταλιστική αγορά, είτε ανοιχτή είτε κλειστή, οδηγεί στα καρτέλ και αυτό επιδεινώνει τη θέση των εργαζομένων και των λαϊκών νοικοκυριών» και ότι «ανοίγετε το δρόμο για να προστατεύσετε τους επιχειρηματικούς ομίλους, τους επιδοτείτε με κίνητρα και οδηγείτε στο ξεκλήρισμα τους μικρομεσαίους ιδιοκτήτες», με αποτέλεσμα να «αυξηθεί το κόμιστρο όπως σε όλες τις απελευθερωμένες αγορές»; Ας το έχουν υπόψη τους αυτό όσοι κινητοποιήθηκαν αυτές τις μέρες.

Εκπληκτος και αγανακτισμένος ο αστικός Τύπος ανακάλυψε χτες πιράνχας στα νοσοκομεία και κομπίνες στις φοιτητικές εστίες. Λες και δεν ήξεραν για ποιον δούλευαν μέχρι τώρα οι διοικήσεις των νοσοκομείων, ούτε γιατί το δικαίωμα των φοιτητών στη στέγαση είναι εδώ και χρόνια αντικείμενο αισχρών συναλλαγών με έντονο το στοιχείο και της πολιτικής εκμετάλλευσης από τις δύο παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Αυτή καθαυτή η κουβέντα για τις λοβιτούρες είναι αποπροσανατολιστική. Αυτά τα φαινόμενα είναι πραγματικά. Μόνο που είναι η μύτη από το πύον μιας βαριά σάπιας πληγής. Την οποία δεν ακουμπάνε, δε θέλουν να ακουμπήσουν. Απ' αυτήν και μέσα σ' αυτήν ζούνε όλα τα παράσιτα που σήμερα παριστάνουν τους υπερασπιστές του δημόσιου χρήματος. Ο παρασιτισμός της αστικής τάξης δε γίνεται να αφήνει απέξω τα μέλη της. Κι όλοι αυτοί που αυτές τις μέρες παραδίδουν μαθήματα νοικοκυρέματος είναι αστική τάξη - κάτι που συνήθως διαφεύγει.

Τόσο τα διαπιστευτήρια της κυβέρνησης στους καπιταλιστές, όσο και το δήθεν νοικοκύρεμα που προαναγγέλλει νέες περικοπές δικαιωμάτων, πρέπει να απαντηθούν με όρους εργατικής τάξης. Με ένα το κρατούμενο «χωρίς τους καπιταλιστές καλύτερα» και δρόμο αυτόν που ήδη διανύουμε: της «Λαϊκής Συσπείρωσης».