Να παρέμβουν για την ανάκληση των απολύσεων και άλλων αντεργατικών αποφάσεων ζητά από την κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας η ΓΣΕΕ... Με χτεσινή της ανακοίνωση, η Συνομοσπονδία τρέχει ακόμα μια φορά να μοιράσει αυταπάτες για τα σχέδια και τις συνειδητές επιλογές της κυβέρνησης, συνέπεια των οποίων είναι και η αντεργατική θύελλα που ξέσπασε στον Ομιλο ΟΤΕ.

Ετσι, λοιπόν, η ΓΣΕΕ εκφράζει μεν την «έντονη και ριζική της διαφωνία» με τις αποφάσεις της διοίκησης του ΟΤΕ και καταγγέλλει τις απολύσεις ως «παράνομες» και «προκλητικές», αλλά τσιμουδιά δε βγάζει για την ουσία. Γιατί, φυσικά, οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων κ.τ.λ. δεν αποτελούν καμιά παρέκκλιση ή κακή επιλογή κάποιων μεμονωμένων εργοδοτών. Αλλά αποτελεί μέτρο και προϋπόθεση απαραίτητα για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, την οποία η ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν αντιμάχεται, αλλά υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια.

Υπέγραψαν Συλλογική Σύμβαση μείωσης μισθών. Δεν αντιτάχθηκαν στην επέκταση της ευελιξίας της εργασίας. Εβαλαν πλάτη για την προώθηση των αντιασφαλιστικών νόμων. Δεν αντιτάχθηκαν στα προγράμματα επιδότησης των εργοδοτών με λεφτά των εργαζομένων στο όνομα αντιμετώπισης της ανεργίας. Από την αρχή της εκδήλωσης της κρίσης έκαναν συμφωνίες με τον ΣΕΒ για τη «σωτηρία της πραγματικής οικονομίας», δηλαδή των μεγαλοεπιχειρηματιών, κόντρα υποτίθεται στους τραπεζίτες, ξέροντας ότι μία είναι η καπιταλιστική οικονομία, και το τραπεζικό κεφάλαιο διαπλέκεται με το υπόλοιπο. Δεν οργάνωσαν αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο, αν και γνώριζαν τα άγρια μέτρα πριν αυτά αρχίσουν να εφαρμόζονται και έφεραν τους εργαζόμενους προ τετελεσμένων. Διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν είχαν ταξική γραμμή πάλης υπέρ των εργατών και όχι υπέρ του κεφαλαίου.

Ας μην κάνουν, λοιπόν, τώρα ούτε τους ξαφνιασμένους ούτε τους ανήξερους, γιατί όσα «λούζονται» οι εργάτες είναι αποτέλεσμα και της δικής τους στάσης. Οι ίδιοι είναι αυτοί που μες στους τόπους δουλειάς καλούν τους εργαζόμενους να δείξουν «εγκράτεια» και να παραιτούνται από διεκδικήσεις γιατί «δεν αντέχει η εργοδοσία». Οι ίδιοι είναι αυτοί που «πιπιλάνε» το μυαλό των εργαζομένων με την αντίληψη ότι θα σωθούν αν σωθούν (και σώσουν) τους εργοδότες τους, όταν η πείρα δείχνει ότι τα συμφέροντα εργατών και εργοδοτών είναι διαμετρικά αντίθετα και εχθρικά. Οι ίδιοι είναι που εδώ και χρόνια δουλεύουν για την επανάπαυση και το συμβιβασμό των εργαζομένων, όχι μόνο κρύβοντας αλλά και καθαγιάζοντας την πολιτική που οδηγεί τις εργατικές ανάγκες στον Καιάδα. Το θράσος τους - μετά από όλ' αυτά - να καμώνονται τις «μωρές παρθένες» δείχνει ότι είναι αποφασισμένοι να φορέσουν και ν' αλλάξουν οποιαδήποτε προβιά, προκειμένου να συμβάλουν αμείωτα στον αποπροσανατολισμό και την καθυπόταξη των εργαζομένων.