Απεργούν σήμερα οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ όλης της χώρας, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στο Δημόσιο προχωρούν σε στάση εργασίας (11.30 π.μ. έως λήξη του ωραρίου) με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο και το Συνδικάτο Εργαζομένων ΟΤΑ Αττικής να καλούν σε μαζική συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση στις 12 το μεσημέρι στην Ομόνοια. Στη Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι των ΟΤΑ πραγματοποιούν συγκέντρωση στις 11 το πρωί στο Αγαλμα του Βενιζέλου.

Η υλοποίηση των σχεδιασμών της κυβέρνησης, η οποία οδηγεί σε επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, απολύσεις, τεράστια επιβάρυνση ακόμα και των παιδιών των λαϊκών οικογενειών, επιβάλλει την άμεση συσπείρωση των εργαζομένων με τις ταξικές δυνάμεις για την παραπέρα οργάνωση και συνέχιση του αγώνα.

Η κυβέρνηση προχωρά άμεσα στην καθιέρωση των 40 ωρών εργασίας τη βδομάδα στο Δημόσιο. Μέτρο που επιβαρύνει ιδιαίτερα το προσωπικό στους παιδικούς σταθμούς (το εβδομαδιαίο ωράριο αυξάνεται κατά 10 ώρες) και κατ' επέκταση τα ίδια τα παιδιά. Ενώ σε παράσταση διαμαρτυρίας που πραγματοποίησε χθες το Συνδικάτο Εργαζομένων ΟΤΑ Αττικής στον υφυπουργό Εσωτερικών Γ. Ντόλιο, ο τελευταίος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο οι 40 ώρες εργασίας να ισχύσουν και στον τομέα καθαριότητας στους δήμους. Μια τέτοια περίπτωση θα είναι καταστρεπτική για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων στην καθαριότητα, καθώς οι 32 ώρες που δουλεύουν σήμερα έχουν γίνει στη βάση μελέτης, η οποία δείχνει ότι το συγκεκριμένο επάγγελμα προκαλεί σοβαρές επιβαρύνσεις (καθημερινή επαφή με νοσογόνους παράγοντες, μυοσκελετικά προβλήματα και άλλα). Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση προωθεί, παράλληλα, την παράδοση ολόκληρης ή μέρους της καθαριότητας στους ιδιώτες.

Ταυτόχρονα, προωθεί τις υποχρεωτικές μετατάξεις προσωπικού, που σήμερα δουλεύει στους ΟΤΑ, σε άλλες υπηρεσίες, όταν αυτό χαρακτηριστεί πλεονάζον. Και εδώ τίθεται το ερώτημα αν και αυτές οι μετατάξεις «αξιολογηθούν» από το ΑΣΕΠ όπως θα συμβεί και με τις μετατάξεις από τις ΔΕΚΟ, οι οποίες αν κριθούν αρνητικά θα οδηγήσουν σε απολύσεις.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΑΔΕΔΥ και σε Ομοσπονδίες διαμαρτύρονται στα λόγια. Στην πράξη, φροντίζουν να κρατούν τους εργαζόμενους διαιρεμένους με αποφάσεις για διαφορετικές κινητοποιήσεις, οι οποίες δεν έχουν καμιά προοπτική κλιμάκωσης του αγώνα και με πλαίσιο αιτημάτων που διευκολύνει, αντί να βάζει, τουλάχιστον, εμπόδια στην αντεργατική πολιτική.