«Η Ευρώπη πρέπει να προωθήσει άμεσα την επί της ουσίας οικονομική διακυβέρνηση των οικονομιών των κρατών - μελών της, πρέπει να προωθήσει επί της ουσίας την πολιτική της ενοποίηση (...) αυτό θα αποτελέσει (...) αφετηρία για τη (...) συμμετοχή της Ευρώπης με ένα δυναμικό τρόπο στην παγκόσμια κατανομή της οικονομικής διαδικασίας. Για τη Δημοκρατική Αριστερά, η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η δυναμική παρουσία της στην ΕΕ είναι και πρέπει να είναι εθνικός στόχος».

Τα παραπάνω δήλωσε χτες ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. Φ. Κουβέλης. Γνωρίζουμε ότι ο ίδιος και το κόμμα του θα ακολουθούσαν την ΕΕ και στην κόλαση. Ωστόσο, προκαλεί η προσπάθεια εξωραϊσμού της κόντρα σ' αυτό που και ο τελευταίος άνθρωπος του μόχθου αντιλαμβάνεται απ' την ίδια του την πείρα. Οτι η ΕΕ και οι κυβερνησεις των κρατών - μελών της εκπροσωπούν συμφέροντα ξένα και εχθρικά προς τα δικά του. Οτι για να τα εκπροσωπήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τσακίζουν τη ζωή του, διαμορφώνοντας φιλομονοπωλιακή στρατηγική, η υλοποίηση της οποίας περνάει μέσα απ' τα αποκαΐδια των δικαιωμάτων του. Συνεπώς η περισσότερη και ισχυρότερη ΕΕ που ζητά η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αυτονόητο υπέρ και εναντίον ποιων θα στρέψει την επιπρόσθετη ισχύ που θα αποκτήσει.

Από «εθνικούς στόχους» ο λαός χόρτασε τραγωδίες. Είναι καιρός να αντιληφθεί, αν δεν το έχει ήδη αντιληφθεί, ότι στόχοι κοινοί για τα δικά του συμφέροντα και για τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν υπάρχουν. Η παραμονή σε μια ισχυρότερη ΕΕ μπορεί και είναι στόχος του κεφαλαίου που ωφελείται τα μέγιστα απ' αυτήν. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει στόχος του λαού. Απεναντίας, χρέος έχει η πάλη του να κατευθύνεται προς το στόχο της αποδέσμευσης απ' την ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία, από την αποκλειστικά δική του εξουσία τη λαϊκή.