«Το ΔΝΤ χτίστηκε από τα δημοκρατικά κράτη και είμαστε τυχεροί που έχουμε αυτόν τον μηχανισμό».

Τάδε έφη Μπ. Παπαδημητρίου χτες το βράδυ στον «Σκάι», με καθυστέρηση δύο ημερών. Είχε προηγηθεί ο Βενιζέλος. Τι κοινό έχουν; Τον ίδιο καημό. Ξέρουν πως ή μαζί θα επιπλεύσουν ή μαζί θα βουλιάξουν. Μια τάξη είναι.

Δεν έκανε λάθος προχτές η κυβέρνηση με την ανακοίνωση για τις αποδείξεις. Και δεν το διόρθωσε χτες. Είναι πάγια ταχτική της να αμολά ένα λαγό και μετά να παριστάνει ότι τον κυνηγά.

Τίποτα δεν άλλαξε, όλα είναι εδώ, κι ας έσπευδαν τα κανάλια να πείσουν πως «όλα ανατράπηκαν σε μια νύχτα». Τίποτα δεν ανατράπηκε. Το εξόφθαλμα αντεργατικό μέτρο θα εφαρμοστεί κανονικά το 2012, αν στο μεταξύ δεν έχει ανατραπεί στο σύνολό της αυτή η πολιτική. Ας μην ξεχνιόμαστε. Ο στόχος παραμένει: Ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής, με ριζική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών.

Αυτοί που έσπευσαν να δηλώσουν ανακούφιση, γιατί η κυβέρνηση βρήκε τα μυαλά της, έκαναν γαργάρα ότι παραμένουν: Και ο κεφαλικός φόρος στα εκκαθαριστικά. Και το χαράτσι με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Και το 23% ΦΠΑ. Και η απλήρωτη δουλειά. Και οι συντάξεις πείνας. Και τα σχολεία χωρίς βιβλία. Και τα χαράτσια στα νοσοκομεία. Και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.

Η λίστα απέραντη. Ολα μένουν. Κι όλα πρέπει να ανατραπούν.

Η οργανωμένη, συλλογική άρνηση πληρωμής είναι το πρώτο βήμα. Και πρέπει να 'ναι καθολικό. Οσοι περισσότεροι, τόσο μεγαλύτερο το μπλοκάρισμα. Η κυβέρνηση πρέπει να μην μπορεί να πάρει δεκάρα από το κρατικό ταμείο για να το δώσει στους τραπεζίτες. Ας καταρρεύσουν. Ο λαός να μείνει όρθιος.

Οι μορφές λαϊκής οργάνωσης στις γειτονιές με πυρήνα τα εργατικά σωματεία είναι θεμιτές. Τα κλαδικά σωματεία και οι επιτροπές αγώνα στους τόπους δουλειάς δεμένες με τα σωματεία είναι θεμιτές.

Ο δρόμος της ανατροπής δεν είναι για λίγους κι εκλεκτούς. Καθένας που κοιτά στα μάτια τα παιδιά του είναι η ώρα να κάνει το βήμα: Να καταγγείλει καθαρά την πολιτική που καταδικάζει τα παιδιά, την πολιτική που καταδικάζει τους ανέργους, την πολιτική που εξοντώνει τους γερόντους, την πολιτική που κλείνει μαγαζιά, την πολιτική που κάνει χέρσα τα χωράφια. Αλλά κι αυτό δε φτάνει.

Είμαστε εκεί, όπου όχι μόνο δεν αρκεί η καταγγελία για το σήμερα, αλλά είναι ανάγκη ζωής η προβολή των δυνατοτήτων που έχει ο λαός μας με τη λαϊκή οικονομία.

Η δυνατότητα να έχουμε ένα «βασίλειο των παιδιών» είναι κάτι που καταλαβαίνουν τα παιδιά στα σημερινά σχολεία - κάτεργα. Το έχουμε στάρι, έχουμε και ψωμί για όλους, είναι κάτι που καταλαβαίνουν και οι αγρότες, και οι φουρνάρηδες, και οι νοικοκυρές. Το έχουμε μαλλί και βαμβάκι είναι κάτι που καταλαβαίνουν και οι αγρότες, και οι γαζώτριες, κι ο καθένας που ψάχνει στα «κινέζικα». Εχουμε νικέλιο, έχουμε χρώμιο, έχουμε τεχνογνωσία για κάθε μεταλλοκατασκευή, είναι κάτι που καταλαβαίνουν και οι μεταλλεργάτες κι όσοι πελαγώνουν κάθε που πρέπει να αγοράσουν χρυσή μια συσκευή για το σπίτι τους. Κι αυτή η λίστα είναι μεγάλη. Να την προβάλλουμε, γιατί το θέμα πια δεν είναι μόνο να φύγουν αυτοί, αλλά και τι θα πάρει τη θέση τους. Η λαϊκή οικονομία με λαϊκή εξουσία απαντά στο αίτημα.

Η καθημερινά δηλωμένη αύξηση της συσπείρωσης γύρω από τους στόχους πάλης που βάζουν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ (το 'δειξαν και οι χτεσινοβραδινές συγκεντρώσεις) δηλώνει πως αυτό το ποτάμι είναι σε καλό δρόμο, μπορεί να γίνει ορμητικό, να σαρώσει όλη τη σαπίλα. Σταθερά σ' αυτούς τους στόχους, ανυποχώρητα στο δρόμο της ρήξης. Είναι πολλοί αυτοί που δεν αντέχουν. Είναι λίγοι αυτοί που κάθονται στο σβέρκο του λαού.

Είναι καιρός για ένα ακόμα βήμα μπροστά. Η γενική απεργία στις 19 Οκτώβρη ας γίνει ο σεισμός που θα δώσει γερό χτύπημα σ' αυτήν την πολιτική.

Το λένε και το κάνουν πράξη τα παιδιά στα σχολειά. Που ζουν καθημερινά το δράμα των οικογενειών τους. Κι όσο περισσότερο μιλά για υποκίνηση το υπουργείο τόσο περισσότερο τα παιδιά ενισχύουν τα επιχειρήματά τους, έχοντας στις τσέπες απλήρωτους λογαριασμούς της ΔΕΗ και ειδοποιήσεις - απειλές από τις τράπεζες.

Σ' αντίθεση μ' όσους ποτέ δεν έμαθαν τι «να παίξουν» στα παιδιά, αυτά τραγουδάνε σε σύγχρονους ρυθμούς το «Αμμες δε γ' εσσόμεθα, πολλώ κάρρονες" (εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας). Μπράβο τους.

Κι ακόμα μεγαλύτερο μπράβο όταν συνδέουν ευθέως τον αγώνα τους με τον αγώνα των γονιών τους. Οπως χτες το βράδυ που κατέβηκαν στο Σύνταγμα και τις πλατείες των άλλων πόλεων.

Στις εφορίες οι «πολίτες» δεν κλαίνε γιατί «πάνε στράφι οι θυσίες». «Θα σας πάρει και θα σας σηκώσει» είναι η συνηθέστερη φράση που ακούγεται. Το καλύτερο είναι πως πια ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των εφοριακών νιώθει πως το συμφέρον του ταυτίζεται μ' αυτούς που είναι έξω απ' τον πάγκο...