Με ωμούς, απροκάλυπτους εκβιασμούς η πλουτοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό επιχειρούν να κατακρεουργήσουν τους μισθούς, να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα, να δώσουν τη χαριστική βολή στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στην Ασφάλιση (...) αυτά τα μέτρα καμιά σχέση δεν έχουν με το κρατικό χρέος, δε βάζουν τίποτα στα ταμεία του κράτους. Η συγκυβέρνηση απαιτεί από την εργατική τάξη να «βάλει στον ντορβά το κεφάλι της» για να βγει λάδι το κεφάλαιο, να ξεπεράσει την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, να εμφανιστεί την επαύριο της κρίσης με ενισχυμένη τη δυνατότητα κερδοφορίας, με τους εργάτες εξουθενωμένους και γονατισμένους, χωρίς την παραμικρή προστασία. Μια λέξη διαπερνά τα δημόσια κηρύγματά τους (...) Ανταγωνιστικότητα. Ετσι λένε θα σωθεί η χώρα, έτσι θα υπάρξει ανάπτυξη, θα βρούνε δουλειά οι άνεργοι και θα μπούμε στην ενάρετη οδό. Μόνο που η ανταγωνιστικότητα είναι τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο καπιταλισμός. Δεν έχει να κάνει με την κρίση (...) Η στρατηγική της ανταγωνιστικότητας είναι διαχρονική. Με αυτήν επέβαλαν το μοντέλο του «απασχολήσιμου» και κράταγαν παγωμένους τους μισθούς, στο όνομά της χτύπησαν τη σταθερή εργασία, νομοθέτησαν και εφάρμοσαν τη μερική απασχόληση (...) Τώρα ετοιμάζονται να δώσουν τη χαριστική βολή.

(...) η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία - πριν από την κρίση - βελτιώθηκε με ταχείς ρυθμούς. Δεν απέτρεψε όμως την κρίση, όπως δεν το έκανε και για οικονομίες πολύ πιο ισχυρές από την ελληνική. Κατάφερε, όμως, να ρίξει τους μισθούς σε επίπεδα προ του 1984, και να υψώσει την κερδοφορία των εγχώριων και ξένων μονοπωλίων σε ποσοστά ζηλευτά (...) η ανταγωνιστικότητα δεν είναι ουδέτερο μέγεθος. Είναι μέγεθος πρωτίστως ταξικό. Οσο πιο φτηνή η εργατική δύναμη, τόσο μεγαλύτερη η ανταγωνιστικότητα και η αύξηση της κερδοφορίας (....) αυτή είναι και η αλήθεια που θέλουν να συγκαλύψουν. Οτι επιδίωξή τους ήταν και παραμένει να καταστήσουν την εργατική δύναμη το πιο φτηνό εμπόρευμα, να μετατρέψουν τον εργάτη σε μια μηχανή για την αέναη και διαρκώς αυξανόμενη κερδοφορία των επιχειρήσεων (...) Οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν όχι μόνο τα μέτρα, αλλά και τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης. Να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς, να μη φοβηθούν. Θαρρετά να βγούνε στο δρόμο, όχι μόνο για να αποτρέψουν τα χειρότερα, αλλά και με πλήρη συνείδηση να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν, αμφισβητώντας συνολικά την εξουσία του κεφαλαίου» (από το κύριο άρθρο στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).