Στα κείμενα που έχουμε στη διάθεσή μας, και γύρω απ' τα οποία προηγήθηκε πλατιά συζήτηση, αποτυπώνεται η εξελικτική πορεία της συλλογικής σκέψης του Κόμματος. Μια πορεία, όχι ευθύγραμμη, με πολλά ζιγκ - ζαγκ, υποχωρήσεις στη σκέψη, παρεκκλίσεις, λάθη, λαθεμένοι στρατηγικοί σκοποί, και κατ' επέκταση επιζήμιες τακτικές.

Τα κείμενα αυτά, παίρνοντας υπόψη την πείρα από αυτή την πολυκύμαντη πορεία, αποτελούν άλμα στη συλλογική μας σκέψη. Και όταν στη σκέψη συντελείται άλμα, τα παλαιά στερεότυπα, τα σφηνωμένα στον εγκέφαλο, χρειάζεται πολλη δουλειά για να εξουδετερωθούν. Με την έγκριση των ντοκουμέντων - που θεωρώ σίγουρο ότι θα γίνει -, αρχίζει, πρέπει να αρχίσει μια τιτάνια προσπάθεια, να αφομοιωθούν στο πλάτος και στο βάθος, η ουσία των κειμένων να γίνουν συνείδηση, γιατί χωρίς τη συνείδηση αυτή δεν δημιουργείται το πρωταρχικό κίνητρο για δράση.

Αυτό που αποτυπώνεται στα κείμενα δε θα ήταν κατορθωτό χωρίς την τεράστια δουλειά που συντελέστηκε ιδιαίτερα μετά το 15ο Συνέδριο, εννοώ τις πολύ σημαντικές επεξεργασίες σε επιμέρους θέματα, όπως χαρακτήρας του καπιταλισμού, ευρωπαϊκής ενοποίησης, Συνθήκης του Μάαστριχ, άλλων περιφερειακών καπιταλιστικών ενώσεων, οι επίπονες επεξεργασίες για τις αιτίες και τους παράγοντες που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, η προσφορά του σοσιαλισμού που ζήσαμε, ζήτημα που παραμένει ανοιχτό για παραπέρα μελέτη με επικέντρωση στα ζητήματα του εποικοδομήματος.

Οι πανελλαδικές συνδιασκέψεις για το εργατικό κίνημα, η αναδιάταξη των δυνάμεων, η επικέντρωση στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, στο εργατικό κίνημα, στους κλάδους, οι επεξεργασίες για τη νεολαία, τις γυναίκες, τα προβλήματα και οι προτάσεις μας στα μέτωπα πάλης. Η πείρα που συσσωρεύτηκε και γενικεύτηκε από την πολύπλευρη, ασίγαστη πρακτική δράση του Κόμματος.

Μπροστά μας έχουμε ένα κείμενο που κατά τη γνώμη μου μεθοδολογικά και μόνο επιμερίζεται σε τρία, το ένα διεισδύει στο άλλο και το όλο συντίθεται σ' ένα ολοκληρωμένο στρατηγικό σχεδιασμό, επιχειρησιακό σχέδιο, για την κατάληψη της εξουσίας, την οικοδόμηση του νέου κοινωνικοπολιτικού σχηματισμού, του σοσιαλισμού. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ουσία της πολιτικής είναι το πώς λύνεται το πρόβλημα της εξουσίας και τα προβλήματα των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Το επιχειρησιακό (στρατηγικό) σχέδιο απαντάει με πληρότητα σ' αυτό το ζήτημα. Επειδή και στις συζητήσεις, στις ΚΟΒ, στις Συνδιασκέψεις στον προσυνεδριακό διάλογο αυτό το στρατηγικό σχέδιο πλαγιοκοπήθηκε, όχι στον κεντρικό του πυρήνα, αλλά σε πλευρές τακτικής σημασίας, ο κεντρικός πυρήνας του στρατηγικού σχεδιασμού είναι καπιταλισμός ή σοσιαλισμός.

Πολλά ζητήματα θεωρούνται αυτονόητα, από πρώτη ματιά όσο πας βαθύτερα διαπιστώνεις ότι δεν είναι έτσι. Και επειδή η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως ας επιτραπεί η επανάληψη.

Τι είναι λοιπόν στρατηγική;

Δεν είναι τίποτα άλλο από τον καθορισμό της κατεύθυνσης που θα δοθεί το κύριο χτύπημα. Και στην περίπτωσή μας θα δοθεί το κύριο χτύπημα για την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Η στρατηγική περικλείει την πολιτική, την οικονομική, την οργανωτική διεύθυνση της ταξικής πάλης για το στρατηγικό σκοπό. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι στρατηγικός σκοπός είναι ένας (εξουσία). Δεν είναι επιτρεπτό να τίθενται δύο ή τρεις στρατηγικοί σκοποί. Γι' αυτό καλά θα κάνουμε νομίζω, να κόψουμε λέξεις και έννοιες όπως «αυτό είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας», μπέρδεμα γίνεται και τίποτα άλλο. Δεν είναι τάχα προφανές, αναγκαίο, ο στρατηγικός σκοπός - ανάλογα και με την ίδια την ουσία του να είναι μοναδικός;

Αναγκαίο είναι επίσης να κατανοούμε βαθιά και ουσιαστικά ξεκάθαρα το συσχετισμό ανάμεσα στη στρατηγική και την τακτική. Τακτική είναι το ευέλικτο τμήμα της στρατηγικής, την υπηρετεί, υποτάσσεται σ' αυτήν.