Παρά τις διαφορές στο μείγμα της διαχείρισης και τις προθέσεις που διακηρύσσει ότι έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, η στρατηγική του υπηρετεί αντικειμενικά τα μονοπώλια και αυτά θέλει να ξελασπώσει από την κρίση

Κοινή συνισταμένη στις ομιλίες τους, μπροστά σε εκπροσώπους ξένων και ντόπιων μονοπωλίων, ήταν η δέσμευση για «μεταρρυθμίσεις» που θα φέρουν την ανάπτυξη, με μοχλό τους επιχειρηματικούς ομίλους, η έγνοια για τη συγκάλυψη της «ακραίας φτώχειας», προκειμένου να αποφευχθούν οξυμένες λαϊκές αντιδράσεις και να διασφαλιστεί η λεγόμενη «κοινωνική συνοχή», και η διακηρυγμένη πρόθεση τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, να αποτελέσει η ΕΕ το πεδίο της διαπραγμάτευσης για το μείγμα της διαχείρισης που υπερασπίζεται ο καθένας.

Στην ομιλία του, ο Αντ. Σαμαράς επικαλέστηκε την «κοινοτική αλληλεγγύη» στην περίπτωση της Ελλάδας, θέλοντας να εξωραΐσει το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα που θαμπώνει στα μάτια των εργαζομένων και του λαού. Με απειλές και «νουθεσίες», προσπάθησε ακόμα να τρομοκρατήσει το λαό που αντιπαλεύει τα μέτρα, κουνώντας προκλητικά το δάχτυλο στο οργανωμένο ταξικό κίνημα.

Είπε μεταξύ άλλων: «Δεν έχουν δίκιο κι όλοι όσοι φωνάζουν. Με φθαρμένα συνθήματα, με κραυγές μίσους, με "επαναστατική γυμναστική" καθημερινά στους δρόμους, δεν πιστεύω ότι λύνονται προβλήματα δεκαετιών». Συνεχίζοντας στο ίδιο ύφος συμπλήρωσε: «Κάποτε πρέπει να το καταλάβουμε, ότι δεν πολεμάμε την ύφεση με το να κλείνουμε τους δρόμους. Ούτε "υπερασπιζόμαστε" τους ανέργους όταν διώχνουμε επενδύσεις ή κλείνουμε εργοστάσια. Αυτός είναι ένας παραλογισμός που πρέπει να σταματήσει. Και, επιτέλους, τον σταματάμε!».

Στην ίδια ομιλία προσπάθησε να εφαρμόσει την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», χωρίζοντας τους εργαζόμενους «από τη μια σε κείνους που αντιδρούν, που διαμαρτύρονται δικαίως, γιατί δεν αντέχουν την απότομη κατάρρευση του βιοτικού τους επιπέδου», τους οποίους, όπως είπε ανερυθρίαστα, «πρέπει να τους στηρίξουμε και να βοηθήσουμε γιατί έχουν δίκαιο που αντιδρούν». Και από την άλλη, σε εκείνους «που αντιδρούν γιατί είχαν βολευτεί σε ένα σύστημα παρασιτικό, που ξόδευε δανεικά και κατανάλωνε χωρίς να παράγει».

Για να καλλιεργήσει κλίμα ανοχής στην εφαρμοζόμενη πολιτική, είπε ακόμα ότι «δεν ξεπεράσαμε την κρίση ακόμα, αλλά το φως αρχίζει πια να φαίνεται στην άκρη του τούνελ», και υπερασπιζόμενος το κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης ανέφερε ότι «δεν έχουμε μόνο λιτότητα που οδηγεί σε επίμονα ελλείμματα και ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα», αλλά «έχουμε και μέτρα που εξισορροπούν τις περικοπές, που βάζουν ξανά την οικονομία να δουλέψει, που ανακουφίζουν την κοινωνία, που προκαλούν επανεκκίνηση στην παραγωγική δραστηριότητά μας».

Ο Αντ. Σαμαράς έκλεισε την ομιλία του με την υπόσχεση ότι οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς θα συνεχιστούν και δεσμεύτηκε για μείωση του φορολογικού συντελεστή στο 15% για τα κέρδη των επιχειρήσεων, «μόλις σταθεροποιήσουμε τα πρωτογενή πλεονάσματα που χρειαζόμαστε».

Στη δική του ομιλία, που προηγήθηκε, ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «αναστολή του μνημονίου και κατάργηση της καταστροφικής πολιτικής της λιτότητας», υποσχέθηκε «ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων» και διαβεβαίωσε τους επιχειρηματίες ότι έχει «όραμα για μεταρρυθμίσεις και φυγή προς τα εμπρός».

Προκειμένου να πείσει για την ικανότητα του κόμματός του να αναλάβει «την ιστορική ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας», τη διαχείριση δηλαδή των υποθέσεων της αστικής τάξης, δεσμεύτηκε για «ισχυρό ηλεκτροσόκ στην οικονομία για να επανέλθει», με «αιχμή δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης που θα ενθαρρύνουν και δεν θα εκτοπίσουν τις ιδιωτικές επενδύσεις, θα επιφέρουν αποτέλεσμα crowding - in (σ.σ. μαζικών εισροών)» και με ανάληψη απ' το «δημόσιο τομέα του μεγάλου βάρους της ανάταξης» της καπιταλιστικής οικονομίας.

Γι' αυτό - όπως ομολόγησε - «επιμένουμε» στη διαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων και στη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους! Επειδή «η Ελλάδα όπως και ο ευρωπαϊκός Νότος έχουν ανάγκη από ένα νέο σχέδιο δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να επανακάμψουν και μαζί να επανακάμψει και η συνοχή της Ευρωζώνης». Δεσμεύτηκε κι αυτός για σταθερό φορολογικό σύστημα, «ώστε να διευκολύνει παραγωγικές επενδύσεις», και μίλησε για την ανάγκη να εξασφαλίσει «κοινωνική συναίνεση».

Ενδεικτική του ζήλου με τον οποίο διεκδικεί τα εύσημα των αστών ήταν και η αναφορά του στην αποκατάσταση του κατώτατου μισθού «στο επίπεδο της 31ης Δεκέμβρη του 2011», συνοδευόμενη απ' την εξήγηση πως «όπως γνωρίζετε δεν ενέχει δημοσιονομικό κόστος»!