«Αντιμετωπίσαμε με σύνεση και λογική την εμπόλεμη κατάσταση στη γειτονιά μας, υιοθετώντας μια στάση που μας επέτρεψε να αναδείξουμε το δημιουργικό μας ρόλο στα Βαλκάνια... Ηδη, βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής από την ένταξή μας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση της Ευρώπης... Είμαστε στο ξεκίνημα της μεγαλύτερης επενδυτικής προσπάθειας, που γνώρισε η πατρίδα μας με τους πόρους του Γ` Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης... Θέλουμε, επιτέλους, να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, να προάγουμε την ισότητα των ευκαιριών για κάθε πολίτη...».

Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από συνέντευξη του Κ. Σημίτη στην «Καθημερινή» (9/1/2000), που σηματοδοτούν την ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά και την προβολή των επιτευγμάτων αυτής της πολιτικής ως τα σήμερα, με ένα συγκεκριμένο σκοπό και ένα συγκεκριμένο στόχο.

Ο σκοπός είναι η ενίσχυση της στρατηγικής του κεφαλαίου, η καθολική, αν μπορεί αυτό να επιτευχθεί, αποδοχή της, προκειμένου η άρχουσα τάξη της Ελλάδας να ενισχύσει την κυριαρχία της, την εξουσία και τα κέρδη της.

Ο στόχος είναι η δημιουργία κλίματος ευφορίας, η καλλιέργεια στις λαϊκές συνειδήσεις μιας στρεβλής εικόνας και αντίληψης για την πραγματικότητα που διαμορφώνει αυτή η πολιτική. Για τη δημιουργία των ψευδαισθήσεων ενός σύγχρονου κόσμου, που τους χωρά όλους, γι' αυτό και πρέπει να τον διατηρήσουμε. Σπέρνουν φρούδες ελπίδες για τις καλύτερες μέρες, που όλο έρχονται και ποτέ δε φτάνουν, προκειμένου να υποτάξουν με κάθε μέσο την εργατική τάξη, τους απλούς ανθρώπους του μόχθου στην πολιτική της ολιγαρχίας. Είτε με τη στήριξή της, είτε με την αναγκαστική ή όχι ανοχή ή και αποδοχή, της πορείας της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην ΟΝΕ και τη μεταΟΝΕ εποχή.

Και έτσι εμφανίζονται δυο κόσμοι διαφορετικοί, υπαρκτοί σ' αυτήν την ίδια κοινωνία. Διαμετρικά αντίθετοι. Από τη μια, ο κόσμος του παρασιτισμού και του κέρδους. Από την άλλη, ο κόσμος της ανεργίας, της φτώχειας, της ανέχειας, οι νέοι και οι νέες, που αναζητούν να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στη δουλιά, να δημιουργήσουν, να πορευτούν στο δικό τους μέλλον. Ολοι αυτοί, που ακούν ότι έχουν ευκαιρίες, αλλά δεν ελπίζουν, γιατί δεν τις βλέπουν, αφού είναι ανύπαρκτες.

Οι επιχειρηματίες ενδιαφέρονται για το ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια, γι' αυτό πήραν, μέσω του ΝΑΤΟ, μέρος στον πόλεμο, γι' αυτό και θέλησαν να γίνουν συνδιαχειριστές στο ιμπεριαλιστικό «Σύμφωνο Σταθερότητας». Αυτό, που επιβάλλει σ' αυτά τα κράτη και σ' αυτούς τους λαούς την πολιτικο-οικονομική υποταγή τους στα αδηφάγα μονοπώλια. Σ' αυτό προσβλέπουν να πάρουν και παίρνουν μέρος και οι Ελληνες επιχειρηματίες, με επενδύσεις, εξαγορές επιχειρήσεων, συμφωνίες, που θα αποφέρουν κέρδη με την εκμετάλλευση λαών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Μόνο που αυτή η προοπτική απαιτεί και την ένταση της εκμετάλλευσης του ελληνικού λαού. Απαιτεί τη συμμετοχή του στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων που δολοφονεί λαούς.

Ολο και περισσότερο κατανοούν οι Ελληνες εργαζόμενοι ότι κανένα όφελος δε θα 'χουν, όπως δεν είχαν από τη μέχρι τώρα πορεία στο ΝΑΤΟ, αλλά και με την ένταξη στην ΟΝΕ. Την πορεία προς την ΟΝΕ, την είσοδο της Ελλάδας της πλουτοκρατίας σ' αυτήν, η εργατική τάξη την πληρώνει με τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, που συμβάλλουν στην ανάπτυξη του κεφαλαίου και των κερδών, αλλά υπονομεύουν την προοπτική μιας φιλολαϊκής ανάπτυξης στο μέλλον. Με την κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων τους, αφού οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται σε βάρος τους, η κοινωνική ασφάλιση γίνεται ιδιωτική, όπως και η υγεία, η εκπαίδευση.

Αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι υποσχόμενες επενδύσεις, που διατυμπανίζει η κυβέρνηση, είναι η ενίσχυση της πλουτοκρατίας, των κερδών της χωρίς κανένα όφελος για τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες, που γίνονται φτωχότεροι, τους μικρομεσαίους της πόλης, που ασφυκτιούν από την επίθεση των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Ο ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια, η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, η ένταξη στην ΟΝΕ, οι επενδύσεις, ενδιαφέρουν τα λαϊκά στρώματα, αλλά από τη σκοπιά της αντίστασης στην πολιτική που προωθεί και ενισχύει αυτή την πορεία της Ελλάδας των επιχειρηματιών, ως την ανατροπή της. Ενδιαφέρει η δημιουργία εμποδίων αυτής της προοπτικής, η ενίσχυση της δύναμης, που θα ακυρώνει στην πράξη τις επιλογές των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας στην Ελλάδα.

«Το KKE παλεύει να δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, της κοινωνικής πολιτικής και της άμυνας της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της να ανήκουν στο λαό, να είναι, στην πράξη και όχι στα λόγια, λαϊκή περιουσία.

Αυτός είναι βασικός όρος για να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά προβλήματα του λαού. Το πώς και τι θα αναπτύσσεται στην Ελλάδα, τι και πόσο θα παράγεται, καθορίζεται, κατά κύριο λόγο, με βάση τις ανάγκες τις εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, την ανάγκη να αναπτύσσει η χώρα εμπορικές και οικονομικές διεθνείς σχέσεις, με βάση το αμοιβαίο όφελος.

Κάθε λαός, και ο ελληνικός, έχει δικαίωμα να αποφασίζει ποιο θα είναι το παρόν και το μέλλον του, σε ποιο κοινωνικό, πολιτικό σύστημα θέλει να ζήσει, με ποιους θα συνεργάζεται, ποιες χώρες θα έχει συμμάχους, ποια μορφή συμμαχίας θα επιλέγει. Ορθώνουμε το ανάστημα στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, στον πόλεμο και την αλλαγή συνόρων, στις βάσεις, και στα πυρηνικά, στους στρατούς κατοχής του ΝΑΤΟ, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στα Βαλκάνια και στη γενικότερη περιοχή» (Εκλογική Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ).

Να, λοιπόν, η πολιτική που αντιπαρατίθεται στην πολιτική του κόσμου της πλουτοκρατίας. Ο λόγος ανήκει στο λαό, με τους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες, αλλά και την ψήφο του.