Η αναζήτηση νέων πεδίων κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο με έμφαση στη λεγόμενη «πράσινη οικονομία» (ΑΠΕ, διαχείριση απορριμμάτων και αποβλήτων, ενεργειακή θωράκιση κ.ά.), τομείς όπου δραστηριοποιούνται επιχειρηματικοί κολοσσοί, κυριάρχησε στο Ατυπο Συμβούλιο υπουργών Περιβάλλοντος της ΕΕ που πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο. Η συζήτηση απλώθηκε και στο ποιο μείγμα διαχείρισης πρέπει να εφαρμοστεί στην ΕΕ τα επόμενα χρόνια ώστε τα ευρωενωσιακά μονοπώλια να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους έναντι αυτών άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Αναπτύχθηκαν θέματα όπως η κλιματική αλλαγή, η προωθούμενη Στρατηγική για το Κλίμα και την Ενέργεια με ορίζοντα το 2030, η «Στρατηγική ΕΕ 2020», οι «δυνατότητες απασχόλησης» στην «πράσινη οικονομία».

Χαρακτηριστικά, στην παρέμβασή του στο Συμβούλιο ο Ελληνας υπουργός Γ. Μανιάτης εξέφρασε τις ενστάσεις του για τη «Στρατηγική ΕΕ 2020», λέγοντας πως, «στην πράξη, εστιάζει στα μέτρα λιτότητας» και ότι «η λύση στην οικονομική κρίση δε θα μπορούσε να βασίζεται στα ίδια συστατικά με εκείνα της Στρατηγικής της Λισαβόνας. Η στρατηγική της ΕΕ για το 2020 έχει αποτύχει να ενσωματώσει επαρκώς τόσο την κοινωνική όσο και την περιβαλλοντική διάσταση (...) Η Ευρώπη δεν μπορεί να ξεπεράσει την παρούσα κρίση με παραδοσιακές λύσεις. Το συμβατικό μοντέλο ανάπτυξης πρέπει να αντικατασταθεί από ένα καινούργιο».

Ως πεδίο τοποθέτησης σωρευμένων κεφαλαίων σημείωσε ότι «οι πολιτικές για το περιβάλλον και το κλίμα προσφέρουν μεγάλες δυνατότητες για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης και σημαντικές ευκαιρίες ανάπτυξης που δεν πρέπει να χαθούν. Τομείς όπως τα απόβλητα και η αποδοτική χρήση των πόρων και της ενέργειας στα κτίρια είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα».

Συμπλήρωσε ότι, «σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, υπολογίζεται ότι, με ετήσιο κόστος μόλις 5,8 δισεκατομμυρίων ευρώ, η διαχείριση των 27.000 περιοχών NATURA σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να αποδώσει ετησίως οφέλη της τάξεως των 200 - 300 δισεκατομμυρίων ευρώ, από τη διατήρηση υπηρεσιών των οικοσυστημάτων», επιβεβαιώνοντας ότι στον καπιταλισμό και αυτή ακόμα η όποια προστασία οικοσυστημάτων γίνεται με γνώμονα το λόγο «κόστους - κέρδους».