Η Καρδίτσα είναι η πρωτεύουσα του νομού και είναι χτισμένη σε παραπόταμο του Πηνειού, ακριβώς στο μέσον της Ελλάδας, στην καρδιά του εύφορου θεσσαλικού κάμπου. Ιδρύθηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, στα τέλη του 17ου αιώνα από τους κατακτητές, που δεν άντεχαν στις επιθέσεις των Αγραφιωτών. Στα 1821 η πόλη ερημώθηκε από την πανώλη και κατοικήθηκε ξανά το 1858. Μα αν ανατρέξουμε πολύ πίσω θα διαπιστώσουμε ότι σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μαρτυρίες, η περιοχή κατοικήθηκε από τα προϊστορικά Χρόνια, το 600 π.Χ. Από τις αρχαιότερες πόλεις ήταν η Αρνη, έδρα των Βοιωτών, που κυριαρχούσαν στην περιοχή πριν από τους Θεσσαλούς, οι οποίοι απομάκρυναν του παλιότερους κατοίκους Αιολείς και ίδρυσαν το Κιέρο ως πρώτη πρωτεύουσά τους. Λείψανά της βρέθηκαν στο σημερινό χωριό Πύργος Σοφάδων. Η πόλη διατηρήθηκε ως τα ιστορικά Χρόνια και σημείωσε ακμή τον 4ο αιώνα π.Χ. Αν αυτά μας φαίνονται παλιά, και λέμε ότι καλό είναι να τα γνωρίζουμε, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι η η περιοχή, τα τελευταία χρόνια έγινε μόδα. Δεν υπάρχει Ελληνας που να σέβεται τον οικολογικό του εαυτό και να μην έχει την επισκεφτεί.

Τα χωριά που είναι σπαρμένα γύρω από την Καρδίτσα είναι το ένα ωραιότερο από το άλλο. Γι' αυτό το λόγο και δεν ξέρουμε τι να πρωτοαναφέρουμε, να μεταφέρουμε στην ουσία τις διηγήσεις των άλλων διότι εμείς μονάχα με τη φαντασία έχουμε φτάσει στη σκιά των Αγράφων, στο χωριό Μαυρομμάτι, ή στο Μεσενικόλα, στο Μορφοβούνι που είναι πνιγμένο στις βελανιδιές με θέα τον υπέροχο κάμπο, ή στο Μουζάκι, το εμπορικό και γεωργικό κάντρο της περιοχής Αργιθέας. Και φυσικά δεν έχουμε πάει στο ορεινό παραθεριστικό κέντρο, στην κατάφυτη Νεράιδα, ούτε στον Παλαμά, στην παραλίμνια Πεζούλα, που αναπτύχθηκε με τη δημιουργία της Λίμνης Πλαστήρα.

Η Λίμνη του Ταυρωπού

Η τεχνητή αυτή λίμνη βρίσκεται σε υψόμετρο 100 μέτρων. Πήρε το όνομά της από τον Νικόλαο Πλαστήρα, επειδή καταγόταν από εκείνα τα μέρη και εκείνος είχε, λένε, συλλάβει την ιδέα του φράγματος από το 1925, αλλά η ιδέα υλοποιήθηκε το 1959, δίνοντας ρεύμα και νερό στη Θεσσαλία. Αυτά περίπου μας είπανε ότι διαβάσανε στην πινακίδα που είναι πλάι στο φράγματα. Η διαδρομή γύρω από τη λίμνη είναι κάτι που δεν ξεχνιέται, είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία, μια μαγεία σκέτη. Ο δρόμος κόβει δάση από έλατα και βελανιδιές, ρεματιές με πλατάνια και η λίμνη πότε κρύβεται και πότε εμφανίζεται αποσπασματικά, κομματιαστά, πίσω από τις υπερήφανες ψηλέες κορυφές των δέντρων.