Μια πρώτη τοποθέτηση εκ μέρους του ΚΚΕ για τη μεγαλειώδη, όπως τη χαρακτήρισε, κινητοποίηση της Γένοβας, έκανε στη διάρκεια χτεσινής συνέντευξης Τύπου η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα, πλαισιωμένη από μέλη της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ που μόλις γύρισαν από τη Γένοβα. Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από αυτή την τοποθέτηση:

«Δε θα ήθελα να σταθώ στα γεγονότα της καταστολής, όχι γιατί αυτά είναι γεγονότα δεύτερης σημασίας, ίσα - ίσα η μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση παγκόσμια πήγε χέρι - χέρι με την κρατική καταστολή όχι μόνον της Ιταλίας, αλλά την κρατική καταστολή που σήμερα πέρασε σε ένα ανώτερο επίπεδο συνεργασίας με μοχλό τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι μόνον.

Επειδή αυτά τα γεγονότα είναι πάρα πολύ γνωστά και τα έχουμε καταδικάσει και καταγγείλει, θα ήθελα σε ό,τι αφορά εμένα ως εκπρόσωπος του Κομμουνιστικό Κόμματος Ελλάδας να σταθώ σε έναν πρώτο προβληματισμό όπως λέμε, στο μεγάλο μήνυμα που δίνει αυτή η σημαντική, μεγαλειώδης κινητοποίηση της Γένοβας.

Κατ' αρχήν για μας δεν ήταν κάτι έξω από τις προβλέψεις μας, καθώς τα τελευταία χρόνια με τις δυνάμεις που έχουμε παρακολουθούμε και συμμετέχουμε σε πάρα πολλές από τις διεθνείς κινητοποιήσεις, βρισκόμαστε στα πιο καυτά μέτωπα πάλης του πλανήτη μας. Αρκεί αυτή τη στιγμή να σας πω, ότι εκπρόσωπος του Κόμματος βρίσκεται στο Σαλβαδόρ και παρακολουθεί Διεθνή Διάσκεψη που ασχολείται με τα προβλήματα που έχουν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, διότι η επίθεση του καπιταλισμού είναι παγκόσμια και, αν θέλετε, εκφράζεται και με την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται το κίνημα και ο λαός της Κολομβίας.

Επομένως, χωρίς να λέμε ότι έχουμε εξαντλήσει τα περιθώρια του προβληματισμού, θεωρούμε ότι υπάρχουν ήδη κάποια αποκρυσταλλώματα στις σκέψεις, που οπωσδήποτε πρέπει να εμπλουτιστούν από εδώ και πέρα.

Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή η μεγαλειώδης κινητοποίηση της Γένοβας δίνει τη δυνατότητα στην πιο μεγάλη ανάπτυξη της ταξικής πάλης, της λαϊκής πάλης σε εθνικό επίπεδο. Αυτή μπορεί και πρέπει να είναι η μεγάλη της συνεισφορά και, αν θέλετε, όπως στο εθνικό επίπεδο πάλης τροφοδότησε μεγάλες κινητοποιήσεις από το Σιάτλ έως τη Γένοβα, έτσι και ο νέος γύρος να πω, η νέα φάση που πρέπει να περάσει το κίνημα σε εθνικό επίπεδο, θα τροφοδοτήσει σίγουρα διεθνιστικές παγκόσμιες κινητοποιήσεις και τα επόμενα χρόνια.

Αυτή, λοιπόν, για μας είναι η πρώτη μεγάλη συνεισφορά της Γένοβας. Χωρίς να θέλω να εξαντλήσω το θέμα, η εικόνα που σχηματίσαμε, αλλά και σε μια πρώτη συζήτηση σύντομη που είχαμε με τους συντρόφους μας που γύρισαν, βγαίνει ότι, παρά το γεγονός πως υπάρχει μεγάλη πολυχρωμία σ' αυτό το κίνημα, πράγμα πάρα πολύ φυσιολογικό, συμμετέχουν ρεύματα τα οποία έχουν από σημαντικές έως μερικότερες διαφωνίες μεταξύ τους, θεωρούμε ότι κάποιο μήνυμα κυρίαρχο πρέπει να υπάρχει.

Κι αυτό το μήνυμα, κατά τη γνώμη μας, είναι σημαντικό, γιατί στρέφεται κατά του καπιταλισμού, κατά του διεθνούς καπιταλισμού και αυτό από μόνο του, αν θέλετε, λέει πολλά. Μπορεί να μην τα λέει όλα, αλλά λέει πολλά.

Ξέρουμε, επίσης, ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που θα ήθελαν να βρεθούν στη Γένοβα, αυτό το κίνημα, δηλαδή, εκφράζει μια θέληση πολύ ευρύτερη και πολύ πιο δυναμική. Δεν είναι δυνατόν ένα κίνημα να μαζικοποιείται και να διευρύνεται και να μην εκφράζει μια ανερχόμενη λαϊκή αφύπνιση και συνείδηση.

Πάντα, όπως ξέρετε, στην πρώτη γραμμή σε τέτοιες μορφές κινητοποίησης βρίσκεται μια πρωτοπορία, αυτή μαζικοποιείται. Επομένως κάτι θετικό, σημαντικό σ' αυτή τη φάση συντελείται στο επίπεδο των λαών και μπορούμε να πούμε για μια φάση πια ορατή ανόδου της αντεπίθεσης, ύστερα από ένα δεκάχρονο σημαντικής οπισθοχώρησης, πισωγυρίσματος του παγκόσμιου εργατικού και γενικότερα λαϊκού κινήματος.

Εμείς όχι μόνο δε φοβόμαστε αυτή την πολυχρωμία και τα πολλά ρεύματα μέσα σ' αυτό το κίνημα, αλλά πιστεύουμε, ότι αυτά περικλείουν δυναμική, γιατί ξέρετε άλλο πράγμα είναι να κάθεσαι στον καναπέ της τηλεόρασης και να συζητάς για τις διάφορες απόψεις, άλλο πράγμα να είσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου ή σε ένα συμπόσιο, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω και αυτές τις μορφές και άλλο πράγμα να βρίσκεσαι σε μία τέτοια αγωνιστική συμμετοχή και κινητοποίηση, όταν έχεις απέναντί σου τα όπλα, τους πυραύλους, την ανοιχτή τρομοκρατία και την ακόμα πιο ανοιχτή και απροκάλυπτη βία, που δεν είναι καθόλου περιπτωσιακό το ότι γέννησε και ένα τραγικό θύμα.

Επομένως, εμείς και συμμετείχαμε και συμμετέχουμε σε όλες εκείνες τις κινητοποιήσεις που βγάζουν τους λαούς στο δρόμο, που τους αντιπαραθέτουν με τον ιμπεριαλισμό, με την κρατική βία και καταστολή, σε όλες εκείνες τις κινητοποιήσεις που μέσα εκεί δυναμώνει η αντιιμπεριαλιστική, η αντικαπιταλιστική σε τελευταία ανάλυση, συνείδηση.

Αυτές τις μέρες έγιναν αρκετές συζητήσεις στη χώρα μας με αφορμή αυτές τις κινητοποιήσεις και πιστεύω ότι θα φουντώσουν και στην πορεία. Χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε καθόλου αυτό που συντελέστηκε αυτές τις μέρες στη γειτονική μας Ιταλία, οφείλουμε να πούμε, ότι αυτό το ανερχόμενο Εργατικό και Λαϊκό Κίνημα, το Κίνημα της Νεολαίας που έκανε έντονη την παρουσία του στη γειτονική χώρα, πρέπει να ξέρει να προφυλαχτεί καλά όχι από το δυνατό αντίπαλο που έχει από τα έξω, αυτό τον αντίπαλο τον ξέρουμε, τον έχουμε ζήσει στον 20ό αιώνα, δεν είναι καινούριος, απλώς έχει αποκτήσει και καινούρια όπλα. Αλλά μπορεί και πρέπει να προφυλαχτεί και από τη διάβρωση και τις δυσκολίες στο εσωτερικό. Γιατί, όπως ξέρουμε, ο αντίπαλος σε χτυπάει και από απέναντι, αλλά σε χτυπάει και από τα μέσα.

Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή η ανερχόμενη συνειδητοποίηση θα θωρακίσει αυτό το κίνημα και από τέτοιες επιθέσεις. Πιστεύουμε, ακούγοντας αν θέλετε όλο το φάσμα των απόψεων, ότι σήμερα αυτό το παγκόσμιο κίνημα, χωρίς να καταργήσει τη διαφορετικότητα στα ρεύματα, αυτή δεν καταργείται εύκολα, ταυτόχρονα πρέπει να έχει καθαρό αυτό που πολλές φορές τουλάχιστον έχουμε πει εμείς και σημασία έχει ότι η ζωή έχει επιβεβαιώσει, ότι το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και μάλιστα στη σημερινή του φάση δεν εξανθρωπίζεται.

Και απ' αυτή την άποψη δε θα συμφωνήσουμε με εκείνους που λένε, ότι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, όπως λένε, κατά του ιμπεριαλισμού όπως λέμε, κατά του παγκόσμιου καπιταλισμού, ότι αυτό το κίνημα μπορεί να αποτελέσει ένα μηχανισμό πίεσης στους «8», ...στους «15», στους «55», στους 60».

Βεβαίως, μοχλός πίεσης μπορεί να γίνει. Αλλά μπορεί να γίνει όταν πραγματικά σταθεί στα πόδια του, αποκτήσει εθνικά πόδια. Και δεύτερον, όταν αμφισβητήσει συνολικά τα κεφάλαια και τα κέρδη και αυτές τις διεθνείς καπιταλιστικές ενώσεις, οι οποίες είναι διατεθειμένες να ανεβάσουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο της εργατικής και λαϊκής εκμετάλλευσης, της κρατικής καταστολής, της ληστείας του πλούτου.

Το θέμα, δυστυχώς, όπως το πάρει κανείς, δε βρίσκεται στην αντίθεση των «8» με τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Αναμφισβήτητα οι λιγότερο αναπτυγμένες χώρες υποφέρουν περισσότερο. Και αν θέλετε προσφέρονται και περισσότερο για ληστεία του πλούτου. Ομως, σήμερα αυτός ο παγκόσμιος καπιταλισμός βυθίζει στη φτώχεια και τους λαούς της Ευρώπης των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τη μορφή που εκφράζεται το πρόβλημα, είναι πραγματικά παγκόσμιο για τους λαούς. Αυτό το κίνημα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο πρέπει να αμφισβητήσει τα κεφάλαια και τα κέρδη και όχι να διαπραγματεύεται μαζί τους, όχι απλώς να επιδιώκει λίγα ψίχουλα για τους λαούς, γιατί δυστυχώς σ' αυτή τη φάση που βρίσκεται ο παγκόσμιος καπιταλισμός ούτε αυτή την αναδιανομή, που έκανε κάποτε, είναι διατεθειμένος να κάνει. Θα παίρνει και δε θα δίνει τίποτα.

Αυτή είναι η δική μας σκέψη και, θα έλεγα, ευτυχώς που το μήνυμα του Πόρτο Αλέγκρε ήταν ένα διάλειμμα, ένα μήνυμα που έλεγε, ότι πρέπει παγκόσμια να διαμορφωθούν δύο forum: Το forum των ισχυρών και το forum διαλόγου των λαών.

Αν σε εθνικό επίπεδο η συναίνεση δε δίνει τίποτα, πέρα από κινδύνους, σε παγκόσμιο επίπεδο η συναίνεση θα είναι καταπέλτης κατά των λαών. Εμείς θέλουμε να δώσουμε αυτό το μήνυμα, προσθέτοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι οι 8 έναντι των 6 δισεκατομμυρίων. Αμα ήταν 6 δισεκατομμύρια από τη μια μεριά και οι 8 από την άλλη, δε θα υπήρχαν οι 8 ή αν θέλετε και αν μαζεύονταν αυτοί οι 8 δε θα μας προκαλούσαν καμία ανησυχία και δε θα ασχολούμασταν μαζί τους.

Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι διαμορφωμένος, βεβαίως, με ένα σύστημα που στην οροφή βρίσκονται οι «7», από εκεί και κάτω όμως συμμετέχουν σ' αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης κυβερνήσεις, εθνικά κεφάλαια και επομένως ο αντίπαλος είναι πολύ πιο πολυπλόκαμος και πολύ πιο ισχυρός απ' ό,τι ενδεχομένως κάποιοι φαντάζονται.

Και απ' αυτή την άποψη έχει σημασία κανείς, χωρίς, ξαναλέμε, να καταργεί τις ιδιαιτερότητες και τις διαφορετικές απόψεις μέσα σ' αυτό το πολύχρωμο κίνημα, να συμβάλλει ούτως ώστε να αποκτήσει πολιτικό σχέδιο, δράση σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, πολιτική στρατηγική ούτως ώστε να μην επιτρέψει καμιάς μορφής ενσωμάτωση, πράγμα που το έχουμε ζήσει κατά καιρούς και σε όλη την πορεία του 20ού αιώνα.

Εμείς συμβάλαμε όσο μπορούμε σ' αυτή την επιτυχία, θα συνεχίσουμε όπως λέμε να συμβάλλουμε, έχοντας καθαρά στο νου μας ότι στο προσκήνιο πρέπει να βγουν οι λαοί.

Και αν θέλετε σ' αυτούς που λένε ότι το κίνημα αυτό δεν πρέπει να καθοδηγείται, εμείς απαντάμε το εξής: Και ήδη το κίνημα αυτό που υπάρχει έχει αρκετές καθοδηγήσεις μέσα του. Δεν υπάρχει τίποτε το ακαθοδήγητο, θα μαζεύονταν άλλωστε 250.000 άνθρωποι, και πόσοι άλλοι θα προσπάθησαν να πάνε, αν δεν υπήρχε κανενός είδους καθοδήγηση;

Είναι άλλο πράγμα αυτό και καθοδήγηση υπήρχε. Αυτό που σήμερα χρειάζεται είναι ακριβώς να συγκλίνουν όσο μπορούν τα πιο γνήσια και ριζοσπαστικά ρεύματα σε μια ενιαία στρατηγική απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Και αν θέλετε, ο καθένας κρίνεται στη χώρα του, αυτό ας μην το ξεχνάμε.

Και ας εκφράσουμε ένα πολιτικό παράπονο απέναντι σ' όλους εκείνους που λοιδόρησαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας γιατί λανσάρισε στη χώρα μας, με πολιτικούς όρους, το βήμα της ανυπακοής, όταν απ' τους βασικούς ηγέτες του παγκόσμιου καπιταλισμού ο Μπιλ Κλίντον, ως εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών, που όντως είναι ηγετική δύναμη, ήρθε στην Ελλάδα και εμείς τότε προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα της ανυπακοής.

Τέτοια βήματα και άλματα ανυπακοής, απειθαρχίας πρέπει να γίνουν σε πάρα πολλές χώρες και μόνο τότε αυτό το πραγματικά παγκόσμιο κίνημα θα μπορέσει να έχει τις πρώτες του μερικές ή λιγότερο μερικές κατακτήσεις.

Θα ήθελα να προσθέσω ότι η ελληνική κυβέρνηση ας μην παίρνει αποστάσεις επειδή στη Γένοβα ήταν οι «7 συν ένας». Μπορεί, βεβαίως, η ελληνική κυβέρνηση ή, αν θέλετε, η ελληνική άρχουσα τάξη να μην ήταν στο τραπέζι των συζητήσεων. Ηταν όμως παρούσα στην οργάνωση της καταστολής και της χειραγώγησης.

Με την ανοιχτή συνεργασία της, που ντοκουμέντα υπάρχουν και ο ίδιος ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ έχει δημοσιεύσει, αλλά και από αλλού έχουν ακουστεί, την αγαστή συνεργασία της να οργανώσει την καταστολή με τις συσκέψεις των Υπουργών Εξωτερικών και των Υπουργών Δημόσιας Τάξης ή Εσωτερικών σε άλλες χώρες, με την αποστολή αντιπροσωπείας να το πω έτσι, ανωτέρων εκπροσώπων της ελληνικής αστυνομίας, ορισμένοι απ' τους οποίους βεβαίως δε δρουν μόνο στα πλαίσια της ΕΛΑΣ, αλλά έχουν αποσπαστεί ή έχουν σχέση και με τις μυστικές υπηρεσίες.

Γιατί πήγαν αυτοί οι 11-12; Πήγαν για να σηκώσουν την παντιέρα της αμφισβήτησης στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση; Πήγαν, για να δώσουν τις υπηρεσίες τους. Και οι υπηρεσίες του δεν ήταν τεχνικές, δε νομίζουμε ότι οι Ιταλοί, η ιταλική αστυνομία είχε ανάγκη απ' την ελληνική. Είναι πάρα πολύ έμπειρη, πήγαν να δώσουν, να καταθέσουν τα στοιχεία τους.

Εγώ είμαι βέβαιη ότι και οι 3.500-4.000, πόσοι ήταν οι Ελληνες, δε θα φοβηθούν όπως δε θα φοβηθούν και όλοι οι επόμενοι Ελληνες που θα πάμε στις επόμενες κινητοποιήσεις που θα γίνουν εδώ ή εκεί, είτε εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και δε θα φοβηθούν να έρθουν και στην Ελλάδα όταν χρειαστεί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, για να διαδηλώσουν με ανάλογα και, αν θέλετε, ακόμα πιο προωθημένα συνθήματα.

Τέλος, αυτή η λαϊκή κινητοποίηση μπορεί να μην έφερε άμεσα θεαματικά αποτελέσματα, αλλά, ωστόσο, αποτελεί ένα εφαλτήριο για το παραπέρα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κύριοι των «7 συν ένα» προβληματίζονται για να αλλάξουν τη μόστρα αυτών των συναντήσεων και διόλου απίθανο αύριο οι «7», οι «8» να γίνουν «15», να βάλουν συμπαίκτες σ' αυτό το παιχνίδι παρότι θέλουν να είναι όσο γίνεται λιγότεροι ή, αν θέλετε, να συγκεντρώσουν την προσοχή τους σε άλλους θεσμοθετημένους οργανισμούς όπως είναι η Παγκόσμια Τράπεζα ή ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.

Γιατί τα λέμε αυτά; Εχουμε καιρό να τα πούμε και αύριο και μεθαύριο και του χρόνου, αλλά γιατί δεν πρέπει αυτό το κίνημα που παγκοσμιοποιείται να πέφτει στη «λούμπα» της μεταμόρφωσης των διάφορων τυπικών ή άτυπων οργάνων του καπιταλισμού.

Αλλωστε, έχουμε μια συσσωρευμένη εμπειρία από θεσμοθετημένο και νομιμοποιημένο όργανο όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση. Στάδιο δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για την ταξική πάλη σε εθνικό επίπεδο, για τη λαϊκή πάλη, για την ενωμένη λαϊκή πάλη, τη διεθνιστική αλληλεγγύη.

Εμείς επιφυλασσόμαστε λέω, αλλά άμεσα θα επανέλθουμε για τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης, για τις ευθύνες πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες κυριολεκτικά ζάλισαν το λαό με την είσοδο σε μια νέα περίοδο της δημοκρατίας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου.

Και ας σκεφτεί ο καθένας, όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου, έπεσε μόνο και μόνο για να μπουν πολλά τείχη σε βάρος των λαών και σε βάρος περιοχών. Ας τα σκεφτούμε πολύ σοβαρά αυτά, γιατί το θέμα δεν είναι να γυρίσουμε ούτε στην αθηναϊκή δημοκρατία της δουλοκτητικής περιόδου, ούτε στο να επιλέγουμε τη βυζαντινή ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά πρέπει να πάμε προς τα μπρος και το προς τα μπρος είναι η πάλη κατά του καπιταλισμού, είναι ο σοσιαλισμός, είναι η χειραφέτηση λαών και χωρών απ' τις ιμπεριαλιστικές, απ' τις καπιταλιστικές ενώσεις, απ' τις δυνάμεις του κεφαλαίου που αλλάζουν μορφές αλλά που στην ουσία δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε άλλο παρά την ταξική εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα, τον πόλεμο, την ανισόμετρη ανάπτυξη, τις σχέσεις εξάρτησης και υποταγής».