Δυο μέρες μετά προσπαθούμε να ξεμπλέξουμε κάθε κόμπο από κείνο το ανθρώπινο χαλί που ζέστανε τη Γένοβα. Εκεί όπου συναντούσες Βάσκους, Σαρδήνιους, Κορσικανούς, με σημαίες των περιοχών τους και αυτονομιστικά ή αποσχιστικά αιτήματα. Αποπροσανατολιστικά, επικίνδυνα, εθνικιστικά και λαοπλάνα. Αλλά στη ρίζα τους αποδεικνύουν πόσο αυτή η ΕΕ έγινε «η Ευρώπη όλων», όπως κάποιοι διατείνονται. Πόσο έλυσε τα προβλήματα ακόμα και των θεωρητικά πλούσιων λαών της Γης.

Ιταλοί οικολόγοι οργανωμένοι σε μαζικά μπλοκ και με σκληρότατη περιφρούρηση. Αν το πεις σε Ελληνες συναδέλφους τους, μάλλον θα σε κοιτούν αμήχανα και απορημένα. Ρώσοι με τις σημαίες της CCCP, της «επάρατης» που διαλύθηκε και «σώθηκε» ο κόσμος από τη «δικτατορία του κακού».

Ουρουγουανοί, Αργεντίνοι, Βραζιλιάνοι, η αντιπροσωπεία της πολύπαθης Λατινικής Αμερικής. Μιας ολόκληρης ηπείρου υπό την μπότα των ΗΠΑ, με τις χούντες, το ναρκεμπόριο, τις μαζικές δολοφονίες, την καταλήστευση των φυσικών πόρων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Ο Gabriel είναι από τον Parana της Αργεντινής. Την «Μεσοποταμία» της Λατινικής Αμερικής, καθώς πρόκειται για μια τεράστια, περίπου τριγωνική περιοχή, που χωρίζεται από την υπόλοιπη στεριά λόγω τριών μεγάλων ποταμών. Φωνάζει στο αυτί για να ακούμε: «Θα σταματήσει αυτό. Εχουμε την Κούβα, θα πάρουμε και την Κολομβία. Εχουμε τον Τουπάκ Αμάρου, τον Μπολιβάρ, τον Ζαπάτα, τον Αλιέντε, τον Τσε, τον Φιντέλ και πόσους θα έχουμε ακόμα...».

Μια γυναίκα έχει το πόδι της στο γύψο και τον σύζυγο πίσω από το καροτσάκι. Είχε λιώσει από τη ζέστη, αλλά συνέχιζε να σπρώχνει. Γάλλοι. «Επρεπε να είμαστε εδώ». Οι συνδιαλέξεις γίνονται στα αγγλο-ιταλο-ισπανικά. Καθένας όποια λέξη γνωρίζει, τη συνεισφέρει. Στήνουμε συνεννόηση. Παιδιά μοιράζουν φυλλάδια. «Che fare» ο τίτλος. «Τι να κάνουμε».

Ενα τεράστιο πανό κρεμασμένο από ένα ψηλό κτίριο. «Καλωσήρθατε στη Γένοβα πολίτες του κόσμου. Hasta la vitoria». Στα μπαλκόνια βγαίνει κόσμος. Γενοάτες. Ο κόσμος από κάτω διψά. Του κουνούν μαντίλια, τον χαιρετούν και μετά τραβούν λάστιχα από τους νιπτήρες τους. Ρίχνουν στο λαό νερό. Χαμόγελα, γέλια. «Oggi siamo molti e siamo insieme». Ο Λουίτζι από την «Κομμουνιστική Επανίδρυση» κλείνει το μάτι. «Σήμερα είμαστε πολλοί και είμαστε μαζί». E a domani, compagno (και αύριο, σύντροφε). Ε a domani...

Αστυνομικοί ακροβολισμένοι βιντεοσκοπούν με κάμερες το πλήθος. Ζουμάρουν σε πρόσωπα, φακελώνουν. Προβοκάτορες, έμμισθοι ή βλάκες, τους κάνουν χειρονομίες και φωνάζουν για να παρασύρουν τους πιτσιρικάδες. Παιδιά 16 και 17 χρονών με γυαλιά ηλίου αξίας δεκάδων χιλιάδων δραχμών και αθλητικά μποτάκια ανάλογου κόστους, όπως είδαν στην τηλεόραση να κάνουν οι ανήλικοι της Παλαιστίνης, προσπαθούν να δέσουν μια μαύρη μαντίλα γύρω από το κεφάλι και το στόμα. Κρατούν από μια πέτρα στο χέρι και κάνουν νόημα στο διπλανό τους να την πετάξει πρώτος.

«- Εσύ γιατί δεν την πετάς;

- Καλά, με το τρία θα τις πετάξουμε μαζί».

Είναι τόσο νέοι στο «κόλπο», που δε βρίζουν ακόμα τους εκπροσώπους του Τύπου. Ειδοποιούν μάλιστα τον φωτορεπόρτερ του «Ρ» να σκύβει για να μην τον πετυχαίνουν τα καπνογόνα και τα χημικά της αστυνομίας. Ισως όταν εξασφαλίσουν μόνιμη κάλυψη από τα ΜΜΕ, να βαδίζουν στο μονοπάτι των Ελλήνων ομοϊδεατών τους.

Απέναντι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ. Με κράνη, αντιασφυξιογόνες μάσκες και τυπωμένα στις μπλούζες τους τα «Press», μήπως και γλιτώσουν από τα γκλομπς και τα αέρια, αν βρεθούν στη δίνη της σύγκρουσης.