«Στην παρούσα φάση, και για κάποια χρόνια ακόμη, οι ομαδικές απολύσεις αφορούν περιπτώσεις ζωής και θανάτου ορισμένων παραγωγικών μονάδων. Επομένως, τυχόν περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση αυτών θα έθετε σε κίνδυνο τη διατήρηση των υπόλοιπων θέσεων εργασίας στις μονάδες αυτές...». Τα παραπάνω ανέφερε τις προάλλες ο ΣΕΒ, και η κυβέρνηση ...θίχτηκε, γιατί υποτίθεται ότι τέτοιες θέσεις παραβιάζουν την «κοινή θέση» των «κοινωνικών εταίρων» για τα Εργασιακά. Η περιβόητη αυτή συμφωνία ανάμεσα στον ΣΕΒ, τη ΓΣΕΕ κ.ά. είχε χαρακτηριστεί, μάλιστα, τον Ιούλη από την «Αυγή» ως ...«κοινωνική συμμαχία». Ομως, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια καλλιγραφική αποτύπωση των επιδιώξεων του κεφαλαίου, για ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Για παράδειγμα, αναφορικά με τις ομαδικές απολύσεις, οι εργοδότες υπογράμμιζαν στο υπόμνημά τους προς την επιτροπή των «εμπειρογνωμόνων» «τις ιδιαίτερες ανάγκες των επιχειρήσεων στην περίπτωση αναδιάρθρωσης και/ή συγχωνεύσεων και εξαγορών...». Τότε, αυτή η θέση, μαζί με άλλες παρόμοιες για το «λοκ άουτ», τις συλλογικές διαπραγματεύσεις κ.λπ., δεν εμπόδιζε τον Γ. Κατρούγκαλο να λέει ότι η «κοινή θέση» των «κοινωνικών εταίρων» θα αποτελούσε «τον πυρήνα της εθνικής θέσης στη δύσκολη διαπραγμάτευση του Σεπτεμβρίου». Πάει πολύ, λοιπόν, η κυβέρνηση να παριστάνει σήμερα την «προδομένη» από τον ΣΕΒ, ενώ στην πραγματικότητα τα ίδια συζητούσαν μεταξύ τους και τον Ιούλη, με την κυβέρνηση να διαφημίζει τότε το κοινό μέτωπο εργοδοτών και εργαζομένων ενάντια στους δανειστές. Το κοινό μέτωπο υπήρχε και υπάρχει. Αποτελείται από την κυβέρνηση, τους εργοδότες, τους συνδικαλιστές τους και τους «θεσμούς», όλοι απέναντι στους εργαζόμενους, με μόνη στόχευση την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.