Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, βρισκόταν στο Περού όταν έμαθε τις δραματικές εξελίξεις της χώρας του και από εκεί έκανε τις παρακάτω δηλώσεις: «Για μια ακόμη φορά, βλέπουμε τρομοκρατία, βλέπουμε τρομοκράτες, βλέπουμε ανθρώπους που δεν πιστεύουν στη δημοκρατία. Ανθρώπους που αισθάνονται πως με την καταστροφή κτιρίων, με το φόνο ανθρώπων, μπορούν να πετύχουν κάποιο πολιτικό σκοπό. Μπορούν να καταστρέφουν κτίρια και να σκοτώνουν ανθρώπους, αλλά δε θα μπορέσουν ποτέ να σκοτώσουν το πνεύμα της δημοκρατίας. Να είστε βέβαιοι πως η Αμερική, θα αντεπεξέλθει με τέτοιο τρόπο, που θα φέρει όλους τους ενόχους ενώπιον της Δικαιοσύνης».

Στον ίδιο χαβά ήταν και τα συλλυπητήρια των επισήμων μας. Κανένας δεν ξέχασε τη λέξη «δημοκρατία». Και δε μου κάνει εντύπωση ν' ακούω τη λέξη να ξεστομίζεται από τα χείλη των δικών μας πρωθυπουργών, υπουργών και κυβερνητικών αντιπροσώπων ή από τα χείλη επισήμων οποιασδήποτε κυβέρνησης εγκριμένης από τις ΗΠΑ. Η δουλιά που τους αναθέσανε είναι να μη σκέφτονται όταν παίρνουν μια εντολή. Και την κάνουν τη δουλιά τους τέλεια, γιατί αν δεν την κάνουν θα χάσουν τη θέση τους. Την καρέκλα. Και η καρέκλα είναι ο Θεός τους, ό,τι κι αν γράφει η ταυτότητά τους. Το εύρισκα λοιπόν φυσικό να επαναλαμβάνουν, σαν τις μαϊμούδες, τα λόγια του αφεντικού. Ομως, το ερώτημα που παρουσιάστηκε μπροστά μου από τις πρώτες μέρες της δολοφονικής επίθεσης κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν γιατί οι εκτελεστές ενός εγκλήματος τόσο αποτρόπαιου, που απέδειχνε ότι δεν τους ένοιαζαν οι νόμοι και η ανθρωπιά, χρειάστηκαν να ονομάσουν αυτή την άδικη και απάνθρωπη σφαγή, Ανθρωπιστικό Πόλεμο! Και η ασχήμια του εγκλήματος γινόταν ακόμα πιο ανάγλυφη με κείνο τον ανεκδιήγητο εκπρόσωπο του ΝΑΤΟ, Τζον Σι, που έδινε το καθημερινό πολεμικό δελτίο και που όταν έφτανε στις απώλειες των άμαχων Γιουγκοσλάβων και στους «επιτυχημένους» βομβαρδισμούς των στόχων, που ήταν νοσοκομεία, σχολεία, ραδιοφωνικοί σταθμοί και καραβάνια απελπισμένων προσφύγων, γελούσε σαν να έλεγε ανέκδοτα. Τώρα μας δείχνουν για μέρες και επί εικοσιτετραώρου βάσεως αμερικανικά αεροπλάνα να χτυπάν αμερικανικούς στόχους, τα ματωμένα πρόσωπα των θυμάτων και την τραγωδία αυτών που με τα κινητά τους προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τους, κάτω από τα ερείπια, παγιδευμένους συγγενείς τους.

Τα έβλεπα στην τηλεόραση και λυπόμουνα πολύ. Και εδώ ξαναπρόβαλε το ερώτημά μου. «Τι θέλουν οι Αμερικανοί;» Χρειάζονται τη συμπάθεια και την έγκριση των λαών που δολοφονούν; Τους μεθά ο εξευτελισμός του κόσμου που καταδυναστεύουν και κάνουν χιούμορ; Τι τη θέλουν τη λέξη Δημοκρατία; Για πλάκα; Και γιατί την αναφέρει δύο φορές στη δήλωσή του ο Κόλιν Πάουελ; Για να γελάσουμε στη δεύτερη, αν δε γελάσουμε στην πρώτη; Για να μας πει ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να μην τολμήσει να του αντιμιλήσει κανείς; Μας προειδοποιεί ότι θα μας ξαναμάθουν την ελληνική γλώσσα από αμερικανικά λεξικά, όπου η λέξη Δικαιοσύνη θα σημαίνει θάνατος από αμερικανικό χέρι και η λέξη Δημοκρατία θα σημαίνει Ετεροδικία. Αλήθεια, η ετεροδικία μάς πάει πίσω στα χρόνια της δουλείας, αρχαίας και μεσαιωνικής. Οι Αμερικανοί όμως την είχαν σε βάρος των μαύρων πολύ πιο πρόσφατα. Η ελληνική πατριωτική κυβέρνηση έκανε ακόμα ένα μεγαλοφυή διπλωματικό ελιγμό και την υπέγραψε «για το καλό της Ελλάδας», οι Αμερικανοί όμως τι το θέλανε, αφού έτσι κι αλλιώς σκοτώνουν και λογαριασμό δε δίνουν...

Ερχεται κάποια στιγμή, κάθε Τρίτη που ο χώρος δε με παίρνει άλλο. Τελειώνω λοιπόν με την πρόταση της κ. Μπακογιάννη για επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της τρομοκρατίας που έγινε δεκτή κι από τα δυο μεγάλα κόμματα. Ισως πρέπει να διευκρινίσω ότι ο λόγος δεν είναι για τα εκατομμύρια θύματα της αμερικανικής οργανωμένης τρομοκρατίας όπως Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Παλαιστίνη, ελληνική χούντα, Κορέα, Χιλή, Κύπρος κλπ. Οχι, δεν πρόκειται για τα θύματα της οργανωμένης αμερικανικής τρομοκρατίας. Πρόκειται για τις πέντε με δέκα χιλιάδες Αμερικανούς που σκοτώθηκαν από μια χούφτα φανατικούς.

Και για να σας καθησυχάσω!! οι Αμερικανοί δεν οργανώνουν πόλεμο, αλλά σφαγή. Δε θα μείνει ζωντανός άνθρωπος που θα στέκεται όρθιος σε έδαφος που από κάτω θα τρέχει πετρέλαιο. Υστερα θα έρθει η σειρά αυτών που κόλλησαν πάνω τους σαν στρείδια και τους γλείφουν μέχρι λιποθυμίας. Αυτούς θα τους καθαρίσουν τελευταίους όταν δε θα τους χρειάζονται πια. Ακριβώς όπως γίνεται στα γκανγκστερικά τους φιλμ.