Ο Ηλίας Αχμέτ είναι πρόεδρος της Ενωσης Εργαζομένων Μεταναστών του Μπαγκλαντές, και αντιπροσωπεύει τους περίπου 9.000 συμπατριώτες του, που αναζήτησαν στη χώρα μας την καλύτερη ζωή. Για τον Ηλία, το βασικό πρόβλημα των μεταναστών στη χώρα μας είναι ο ρατσισμός. «Εχει καλλιεργηθεί τέτοιο κλίμα στην Ελλάδα, που οι περισσότεροι Ελληνες δε μας δέχονται πλέον σαν ανθρώπους. Δε γίνονται εύκολα φίλοι μας, μας κοιτούν καχύποπτα, υπάρχουν τρομερές κι αδικαιολόγητες προκαταλήψεις. Οι εργοδότες, απ' την άλλη μάς θεωρούν σκλάβους. Και ό,τι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε απέναντι σ' αυτή την κατάσταση είναι να σιωπήσουμε», είναι οι πρώτες του κουβέντες.

Το κατηγορώ του συνεχίζεται ανελέητο: «Η ελληνική κυβέρνηση δε μας δίνει καμιά ελπίδα, καμιά σταθερότητα. Κανείς δε σκέφτεται το παρόν, πολύ περισσότερο το μέλλον μας. Μας αναγκάζουν συνέχεια να στηνόμαστε στις ουρές, να βγάζουμε καινούριες κάρτες, χωρίς καμιά απολύτως προοπτική. Χρησιμοποιούν τους μετανάστες, είναι ξεκάθαρο. Ο ρατσισμός είναι πολιτικός. Αλλά οι μετανάστες δεν είναι εργαλεία, είναι κι αυτοί άνθρωποι κι ας το έχουν πολλοί ξεχάσει αυτό». Και φτάνει αναπόφευκτα η κουβέντα στη νομιμοποίηση. «Μας εκμεταλλεύτηκαν και σ' αυτό το σημείο. Απ' τα παράβολα που μας ζήτησαν έβγαλαν τρελά λεφτά! Μας είδαν ξανά σαν εμπόρευμα, μας έβαλαν να εξαγοράσουμε ό,τι δικαιούμαστε. Ξέρω ανθρώπους που δεν ήξεραν πού έπρεπε να απευθυνθούν, που δεν είχαν έναν άνθρωπο να τους βοηθήσει να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Οπως επίσης ξέρω ανθρώπους που πήραν τα χαρτιά μόνο και μόνο για να μην τους κυνηγά η Αστυνομία. Δε θέλουν να μείνουν αυτοί στην Ελλάδα. Ηρθαν εδώ, για να αποκτήσουν ελευθερία, όχι να γίνουν σύγχρονοι σκλάβοι. Είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να πάνε σε άλλη χώρα της Ευρώπης, γιατί πιστεύουν ότι εκεί υπάρχουν ακόμα δικαιώματα», καταλήγει η οργή του Ηλία.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η ιστορία του 32χρονου Μπαγκλαντέζου Τζαχίντ Ντουλ Χακ. Οχτώ χρόνια ζει στη χώρα μας, έχει καταθέσει τα χαρτιά της νομιμότητάς του απ' το 1998 και όλο αυτό το διάστημα κάνει δουλιές του ποδαριού: Καθαρίζει σπίτια, σκάλες, καφενεία, συνεργεία αυτοκινήτων, ό,τι βρεθεί στο δρόμο του. Με σπουδές επιπέδου (θετικές επιστήμες και ιστορία της τέχνης), με τρομερή - όπως λένε οι φίλοι του - κλίση στην ποίηση και μ' έναν έρωτα ανεκπλήρωτο στην πατρίδα του, ο Τζαχίντ μοιάζει να μην μπορεί να χωρέσει πουθενά. «Εχω βαρεθεί πλέον να προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι καλός, είμαι ευγενικός, ότι δεν είμαι κλέφτης και βιαστής. Εχω κουραστεί να μου φέρονται σα να 'μαι σκουπίδι. Εχω βαρεθεί να βγαίνω απ' το σπίτι μου και να μην ξέρω αν θα ξαναγυρίσω. Θέλω να φύγω! Κάτι τέτοιες στιγμές προτιμώ το Μπαγκλαντές, τη μεγάλη ανεργία του, την απερίγραπτη φτώχεια του. Δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλες προσβολές. Επιτέλους, και συναισθήματα έχουμε και κουλτούρα», είναι οι πικρές κουβέντες του, που συγκλονίζουν με την τόση ηρεμία τους...