«Τα σημερινά αγωνιστικά βήματα στο λιμάνι αποτελούν συνέχεια των μεγάλων αγωνιστικών παραδόσεων του ταξικού εργατικού κινήματος, με τους κομμουνιστές μπροστά. Τιμάμε τους μεγάλους αγωνιστές του χτες, τους απεργούς για 6 μήνες στη Ζώνη Πειραιά - Περάματος το 1963 που επέβαλαν για πρώτη φορά το 7ωρο, τις μεγάλες ναυτεργατικές απεργίες, τις απεργίες στην "ΠΙΤΣΟΣ" το 1975, στην "Ιζόλα" το 1976, την απεργία στα Ναυπηγεία της Σαλαμίνας το 1980, γιατί φωτίζουν τον νικηφόρο δρόμο.

Ο μαχητικός απεργιακός αγώνας των λιμενεργατών του ΣΕΜΠΟ έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις δεσμεύσεις που απέσπασαν προσωρινά οι εργαζόμενοι για τα δίκαια αιτήματά τους για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης και την ένταξή τους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά. Εχει ιδιαίτερη σημασία στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, γιατί αποδεικνύει την ικανότητα της εργατικής τάξης να αγωνίζεται, να οργανώνεται, να δίνει μαθήματα ταξικής αλληλεγγύης σε κάθε κλαδικό αγώνα, να απαντά στην εργοδοτική τρομοκρατία και το κράτος της άρχουσας τάξης, να δημιουργεί προϋποθέσεις για να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ταυτόχρονα, ο αποφασιστικός απεργιακός αγώνας στο λιμάνι του Πειραιά φώτισε αυτό που θέλει πάση θυσία να κρύψει η αστική τάξη, δηλαδή ότι δεν ωφελούνται όλοι από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Στο λιμάνι του Πειραιά έχουμε όλα τα στοιχεία του θαυματουργού δρόμου που, αν πιστέψουμε την κυβέρνηση, θα μας οδηγήσει στην κοινωνική ευημερία. Εχουμε επενδύσεις, σύγχρονο εξοπλισμό, μεγάλες σύγχρονες γερανογέφυρες, επιχειρηματικά ναυτιλιακά clusters, μεγάλη αύξηση κερδών των ομίλων, κλάδους με έντονη εξωστρέφεια.

Ομως, την ίδια στιγμή, η κατάσταση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων αποδεικνύει ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί κόσμοι στον Πειραιά. Αποδεικνύει ότι υπάρχουν δύο "Ελλάδες". Υπάρχει η Ελλάδα των λίγων που "δεν ξέρουν τι έχουν", η Ελλάδα του κεφαλαίου, που ζει ρουφώντας τον ιδρώτα και το αίμα όλων εμάς των υπολοίπων, των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών λαϊκών οικογενειών. Από τη μία, οι εκμεταλλευτές και, από την άλλη, εμείς τα θύματα της εκμετάλλευσης, η Ελλάδα της εργατικής τάξης, του λαού.

Γι' αυτό, για να διαβάσουμε σωστά τις εξελίξεις στο λιμάνι του Πειραιά, πρέπει να φορέσουμε πρώτα τα ταξικά γυαλιά μας και να προσπαθήσουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα της επόμενης μέρας στο λιμάνι.

Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα αναδείξει τους βασικούς στόχους της αστικής τάξης για το λιμάνι του Πειραιά, δηλαδή αφενός την προσπάθεια να αναβαθμίσει το λιμάνι στο πλαίσιο του σχεδιασμού της για να αναδειχθεί η χώρα σε κόμβο μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας και αφετέρου το στόχο να αξιοποιήσει το λιμάνι ως κινητήρα, ως μοχλό για να δώσει ώθηση σε άλλους κλάδους της οικονομίας, όπως η Ναυπηγοεπισκευαστική Βιομηχανία, ο Τουρισμός, το εμπόριο, η εφοδιαστική αλυσίδα.

Η προσπάθεια της άρχουσας τάξης να αξιοποιήσει το λιμάνι του Πειραιά, για να υλοποιήσει το γενικότερο σχέδιό της για τη λεγόμενη "γεωπολιτική αναβάθμιση" της χώρας, δεν είναι ασφαλώς καινούργια.

Υπάρχουν, όμως, εξελίξεις στο αστικό στρατόπεδο, υπάρχουν νέα στοιχεία που αφορούν την κίνηση του πραγματικού μας αντιπάλου, που πρέπει να τα κατανοήσουμε, να τα πάρουμε υπόψη μας, για να είμαστε αποτελεσματικοί στην ταξική πάλη.

Βασικό, νέο αντικειμενικό στοιχείο των πρόσφατων εξελίξεων είναι ότι έχει πλέον ολοκληρωθεί η πώληση του 67% των μετοχών στην "COSCO", η οποία έχει ήδη κυριαρχήσει στο λιμάνι και ξεδιπλώνει ένα φιλόδοξο επενδυτικό σχέδιο, που αφορά αρκετούς κλάδους της οικονομίας. Πάνω σε αυτήν τη βάση, το εγχώριο κεφάλαιο, οι Ελληνες εφοπλιστές, το εμπορικό κεφάλαιο του Πειραιά, οι επιχειρηματίες του Τουρισμού και της Ναυπηγοεπισκευής προσαρμόζουν τους στόχους τους και τις επιδιώξεις τους. Το αστικό κράτος, η Περιφέρεια, οι δήμοι, τα Επιμελητήρια παρεμβαίνουν για να αντιμετωπίσουν τις νέες αντιθέσεις και τα νέα αιτήματα των τμημάτων του κεφαλαίου.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί επίσης να διαχειριστεί τις μεγάλες αντιφάσεις της πολιτικής της, αφού από τη μία επιδιώκει να αναδειχθεί σε αποτελεσματικό σημαιοφόρο των σχεδίων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ από την άλλη επιδιώκει να μετατρέψει τη χώρα σε βασική πύλη μεταφοράς των εμπορευμάτων της Κίνας στην ΕΕ. Οσο οξύνεται ο οικονομικός και πολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας και ΕΕ, τόσο περιπλέκονται τα ζητήματα που προσπαθεί να επιλύσει η κυβέρνηση, για να υπηρετήσει τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης.

Τέλος, σχετικά νέο στοιχείο της αστικής πολιτικής είναι η επίμονη προσπάθεια να εξασφαλιστεί η ενεργή συμπόρευση των εργαζομένων και όχι απλά η υποταγή τους στην προώθηση των αντεργατικών μέτρων και των αναδιαρθρώσεων, η στήριξη των εργαζομένων ώστε να υλοποιηθούν νέες μεγάλες καπιταλιστικές επενδύσεις και να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου. Στην περίοδο που διανύουμε, η επίθεση του κεφαλαίου για να επιβάλλει φθηνότερη εργατική δύναμη είναι μονόδρομος ώστε να διασφαλίσει ότι θα αυξάνεται ο ρυθμός καπιταλιστικής ανάπτυξης, μετά τη φάση της βαθιάς μακρόχρονης κρίσης της ελληνικής οικονομίας.

Γι' αυτό η εργοδοσία και το κράτος της, ιδιαίτερα στην περίοδο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αντιδρά με λύσσα στον απεργιακό αγώνα των λιμενεργατών και τον πρόσφατο αγώνα του Συνδικάτου Μετάλλου να εφαρμόσει τη Συλλογική Σύμβαση στη Ζώνη. Γιατί αυτή η μαχητική πάλη των ταξικών σωματείων χαλάει τη σούπα της συστράτευσης των εργαζομένων πίσω από τις σημαίες του αντιπάλου, πίσω από τα απατηλά, κάλπικα συνθήματα της "δίκαιης ανάπτυξης", που κρύβουν την κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου στα δικαιώματά μας».

Στη συνέχεια, αφού ο ομιλητής αναφέρθηκε αναλυτικότερα στις εξελίξεις και στις συνέπειές τους, εστίασε στην πρόταση του ΚΚΕ.

«Μπορούμε σήμερα με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας, με βάση τις υποδομές και το ειδικευμένο εργατικό δυναμικό που υπάρχει στη χώρα, να διασφαλίσουμε Μεταφορές που να ικανοποιούν το σύνολο των λαϊκών αναγκών; Μπορούμε να αποκτήσουμε Μεταφορές θαλάσσιες, οδικές, σιδηροδρομικές, αεροπορικές, που να διασφαλίζουν ταυτόχρονα γρήγορη, ασφαλή και φτηνή μετακίνηση του λαού και των εμπορευμάτων, σταθερή δουλειά με προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων του κλάδου, ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον, ώθηση σε κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής, συμβολή για να μειωθούν οι ανισότητες μεταξύ των περιφερειών της χώρας;

Το ΚΚΕ απαντά ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές. Μπορούμε, αν σταματήσει να λειτουργεί η οικονομία με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος. Μπορούμε, αν δημιουργήσουμε όρους και προϋποθέσεις για να ανατρέψουμε το κεφάλαιο και την εξουσία του. Μπορούμε, μόνο όταν πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της το τιμόνι της εξουσίας και κοινωνικοποιηθούν τα εργοστάσια, οι υποδομές, η γη, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Μόνο τότε ο Πειραιάς και όλα τα λιμάνια της χώρας, τα αεροδρόμια, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί και οι υπόλοιπες υποδομές θα μπορούν να σχεδιάζονται, να λειτουργούν, να επεκτείνονται με κριτήριο την ευημερία της κοινωνίας.

Διότι σ' αυτό το γόνιμο έδαφος της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικής ιδιοκτησίας μπορεί να εφαρμοστεί ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής, της οικονομίας απ' τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, του λαού.

Ανοίγει ένας ριζικά διαφορετικός δρόμος, όπου ο σκοπός της παραγωγής και της ανάπτυξης δεν είναι το κέρδος μιας χούφτας μεγαλομετόχων των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά η συνδυασμένη ικανοποίηση των αναγκών του λαού.

Ο εργάτης, η κύρια παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, απελευθερώνεται πλέον απ' τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς. Σταματά ν' ανταγωνίζεται τους άλλους εργάτες για να βρει προσωρινά μια δουλειά, μέσα στη ζούγκλα της καπιταλιστικής αγοράς. Αφήνει πίσω του τον εφιάλτη της ανεργίας, της ανασφάλειας, της εκμετάλλευσης.

Χάρη στη σχεδιασμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ο κάθε εργάτης που έχει σταθερή δουλειά μπορεί να εξειδικεύεται να δουλεύει σταδιακά λιγότερες ώρες, να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του για ξεκούραση, αναψυχή, για να ανεβάζει το μορφωτικό του επίπεδο.

Στη νέα σοσιαλιστική κοινωνία δεν θα είναι πλέον εμπορεύματα ούτε η εργατική δύναμη ούτε η υγεία του εργαζόμενου. Κριτήριο για την οργάνωση της εργασίας σε κάθε χώρο θα είναι και η προστασία απ' τα εργασιακά "ατυχήματα" και τις επαγγελματικές ασθένειες των εργαζομένων.

Κριτήριο για το πού θα τοποθετηθεί και πώς θα λειτουργήσει κάθε εργοστάσιο, κάθε δεξαμενή, κάθε λιμάνι, κάθε υποδομή, θα είναι επίσης η πρόληψη του κινδύνου, η συνεχής προσπάθεια να μειωθούν και να εξαλειφθούν οι πηγές κινδύνου.

Στο σοσιαλισμό κατοικίες και σχολεία δίπλα σε μεγάλες δεξαμενές πετρελαίου, δίπλα στα καζάνια του θανάτου, δεν πρόκειται να υπάρξουν.

Αναβαθμισμένη θα είναι και η οργανωτική προετοιμασία, ο επιστημονικός σχεδιασμός και ο συντονισμός των αρμόδιων κρατικών φορέων για να αντιμετωπιστεί ένα βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης, γιατί δεν θα συναντά εμπόδια από επιμέρους ανταγωνιστικά συμφέροντα.

Φίλες και φίλοι,

Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις, με τους εργαζόμενους να κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας, μπορεί το λιμάνι του Πειραιά και όλα τα λιμάνια της χώρας να συμβάλουν, να γίνουν μοχλός ανάπτυξης, με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού.

Μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να σχεδιάσει επιστημονικά, κεντρικά την κατάλληλη λειτουργία και επέκταση των λιμενικών υποδομών, ώστε να δώσει ώθηση στη Ναυπηγοεπισκευαστική Βιομηχανία, στην κατασκευή και στην επισκευή σύγχρονων και ασφαλών πλοίων και σε άλλους βιομηχανικούς κλάδους, με γνώμονα τις συνολικές ανάγκες της κοινωνίας.

Μόνο ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της εργατικής εξουσίας μπορεί να διασφαλίσει τον κατάλληλο καταμερισμό και την κατάλληλη χωροθέτηση των διαφορετικών λιμανιών της χώρας, ώστε να υπάρξει επιτέλους διασυνδεδεμένη και συμπληρωματική λειτουργία όλων των μορφών μαζικών μεταφορών, θαλάσσιων, χερσαίων και αεροπορικών, με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία.

Γιατί στο σοσιαλισμό δεν θα υλοποιούνται, δεν θα υπάρχουν τα ανταγωνιστικά σχέδια των μονοπωλιακών ομίλων και των ιμπεριαλιστικών κέντρων που ξεδιπλώνονται σήμερα για τον έλεγχο των διαφορετικών ναυπηγείων, των διαφορετικών λιμανιών και το προβάδισμα στην αξιοποίησή τους.

Μόνο στο σοσιαλισμό μπορούν να καλυφθούν πλήρως με ασφάλεια και συχνότητα από την ακτοπλοΐα οι μεταφορικές ανάγκες των νησιωτικών περιοχών και να δοθεί πραγματικό προβάδισμα στις μαζικές μεταφορές, σε σχέση με τις ατομικές.

Μπαίνουμε μαχητικά στον ταξικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει με τη μόνη δική μας σημαία, τη σημαία της απαίτησης να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας με βάση τον πλούτο που εμείς παράγουμε και τις δυνατότητες που υπάρχουν.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ πρωταγωνιστούμε στην πάλη ενάντια στις συνέπειες που έφερε η ιδιωτικοποίηση στο λιμάνι, ενάντια στην επιδείνωση στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία και στην ασφάλεια των εργαζομένων και των κατοίκων, αλλά δεν αποκόπτουμε τις σημερινές μάχες απ' τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο της εργατικής εξουσίας.

Δεν αγωνιζόμαστε υψώνοντας τη σημαία του χτες, της επιστροφής στις παλιές κρατικές επιχειρήσεις, στο λεγόμενο δημόσιο λιμάνι, στο λιμάνι υπό δημόσιο έλεγχο που προβάλλουν διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα η ΛΑΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Διότι ο ΟΛΠ, όπως και όλες οι πρώην ΔΕΚΟ ποτέ δεν αποτελούσαν λαϊκή περιουσία. Ανήκαν στο αστικό κράτος, το κράτος του κεφαλαίου, που υπηρετούσε και υπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα, την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων. Ο παλιός ΟΛΠ, όπως και οι υπόλοιπες κρατικές επιχειρήσεις στον καπιταλισμό, λειτούργησε αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων και επιβαρύνοντας τις λαϊκές οικογένειες για τη χρήση των υπηρεσιών του.

Το γεγονός ότι υπήρχαν αναλογικά κάποιοι καλύτεροι μισθοί σε προηγούμενες δεκαετίες, που λειτουργούσαν πολλές κρατικές επιχειρήσεις, δεν πρέπει να μας παραπλανήσει. Οφείλεται στα περιθώρια που είχε το μονοπωλιακό κεφάλαιο να κάνει παραχωρήσεις για την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Στις σύγχρονες συνθήκες η επίθεση για την επιβολή φτηνότερης εργατικής δύναμης εκδηλώνεται παντού, και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του λεγόμενου δημόσιου τομέα.

Γι' αυτό και αρνούμαστε τον ουσιαστικό αφοπλισμό του κινήματος. Υψώνουμε τη σημαία του αύριο, για λιμάνια και επιχειρήσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας που θα ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες».