Οσο κι αν προσπάθησαν τα αστικά επιτελεία, δεν μπόρεσαν να κρύψουν το «γκρίζο» που γνώρισε ο λαός της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (ΓΛΔ) μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση. Φαίνεται αυτό άλλωστε και στα αφιερώματα για τα 30 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Είναι χαρακτηριστικές οι αναφορές στην «επανένωση» που «δεν επιτεύχθηκε στην πράξη», στα «προβλήματα που δεν ξεπεράστηκαν ποτέ», στη «νοσταλγία» που νιώθουν πολλοί «Ανατολικοί» για το προηγούμενο καθεστώς, καθώς «οι προσδοκίες δεν επαληθεύτηκαν» και ήρθαν αντιμέτωποι με «πρωτόγνωρα φαινόμενα», όπως η ανεργία και η μαζική μετανάστευση, δηλαδή με τα πανύψηλα «τείχη» που υψώνει ο καπιταλισμός σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής. Αλλά και οι εργαζόμενοι στην ΟΔΓ, όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, βρέθηκαν αμέσως μετά τις ανατροπές «στο μάτι του κυκλώνα», με πρωτόγνωρες αντεργατικές και αντιλαϊκές ανατροπές, όταν πλέον εξέλιπε το «αντίπαλο δέος» και το κεφάλαιο αισθάνθηκε πως έχει λυμένα τα χέρια του. Τι ήταν για παράδειγμα η μεταρρύθμιση «Χαρτζ» στη Γερμανία, που καταδίκασε εκατομμύρια εργαζόμενους σε συνθήκες εργασιακής γαλέρας, για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας; Γι' αυτό σήμερα τα αστικά επιτελεία, μην μπορώντας να αποδείξουν την ανωτερότητα του καπιταλισμού, καταφεύγουν στη θεωρία των «ολοκληρωτισμών», στην κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού, στο ψέμα και τη διαστρέβλωση της Ιστορίας, στην αποθέωση της αστικής δημοκρατίας - δικτατορίας του κεφαλαίου, με αφορμή και την 30ή επέτειο της πτώσης του τείχους.