Ποια είναι όμως η ουσία; Οτι στο όνομα τού «να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας», θα πρέπει να δεχτεί ο εργαζόμενος να υποαπασχολείται, με μισθό στο όριο του κατώτατου. Στην πράξη, βέβαια, ο χρόνος της απλήρωτης δουλειάς θα εκτοξευθεί, αφού οι όμιλοι δεν πρόκειται να αφήσουν ανεκμετάλλευτη τέτοια προσφορά τζάμπα εργασίας και θα διαμορφώνουν εκβιαστικά τα ωράρια όπως τους βολεύει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με τη γενίκευση του κατώτατου μισθού ως αμοιβής για την πλειοψηφία όσων θα συνεχίσουν να εργάζονται μέσα στην κρίση, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι σφαγή θα γίνει την «επόμενη μέρα» στις Συλλογικές Συμβάσεις, που η εργοδοσία τις θέλει όλες γύρω στα 650 ευρώ μεικτά, αλλά και στον μέσο μισθό, που θα δεχτεί ακόμα μεγαλύτερη πίεση. Το είδαμε στη διάρκεια της προηγούμενης κρίσης, με τις οριζόντιες περικοπές, θα το δούμε και τώρα με τις «καραμπόλες» που προκαλεί στους μισθούς η «επεκτατική» διαχείριση της κρίσης.