Το εργατικό κίνημα στη χώρα μας δέχτηκε την επίθεση του αστικού κράτους από τη γέννησή του. Οσο το κίνημα αποκτούσε ταξικά χαρακτηριστικά και προσανατολισμό, όσο διευρύνονταν οι αγώνες και τα αιτήματα, τόσο μεγάλωνε και η επίθεση με κάθε τρόπο.

Δεν είναι τυχαίο ότι όταν τα σωματεία άρχισαν να γράφουν στο καταστατικό τους για την αρχή της πάλης των τάξεων, το 1919, έγινε παρέμβαση του υπουργείου Δικαιοσύνης. Ούτε τυχαίο είναι ότι το 1919 ο Βενιζέλος, με ανάλογο νόμο σαν αυτό που φέρνει σήμερα η ΝΔ, προσπάθησε να βάλει στο «γύψο» το εργατικό κίνημα, αφού δεν μπορούσε να το ελέγξει.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ανησυχούσε κάθε φορά την αστική τάξη και τους εκπροσώπους της ήταν η άνοδος των αγώνων, τα ριζοσπαστικά αιτήματα, η πολιτικοποίηση του εργατικού κινήματος. Το αστικό κράτος, λοιπόν, έχει συνέχεια. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν πέφτει από τον ουρανό.

Είναι πλούσια η ιστορία του κινήματός μας από τέτοιες επιθέσεις. Είναι όμως πλούσια και η ιστορία των αγώνων, ο τρόπος που κάθε φορά το κίνημα ξεπερνούσε τα διάφορα εμπόδια. Νόμους, συνδικαλιστικό της ασφάλειας, χαφιέδες, εξορίες, δολοφονίες τίμιων συνδικαλιστών, κυβερνητικό συνδικαλισμό κ.λπ.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μία ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, που εκφράζεται και στηρίζεται από όλα τα αστικά κόμματα. Την επίθεση αυτή στη ζωή της εργατικής τάξης, του λαού γενικότερα, επιδιώκουν να τη συνοδεύσουν δένοντας πισθάγκωνα το εργατικό κίνημα. Αυτό φοβούνται, ανεξαρτήτως των δυσκολιών που έχει σήμερα. Ανεξάρτητα αν ο εργαζόμενος σήμερα έχει σε πρώτη προτεραιότητα το κίνημα ή όχι. Είναι φανερό ότι δεν τους φτάνουν - ή δεν εμπιστεύονται - τα δεκανίκια τους στο κίνημα. Ξέρουν ότι η εργατική τάξη, αργά ή γρήγορα, θα καθαρίσει τους λογαριασμούς της με τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, με όλους αυτούς που έχουν κάτσει στο σβέρκο της με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων που πέρασαν από τον τόπο.

Η επιχειρηματολογία τους για «πλειοψηφίες και μειοψηφίες» είναι για μικρά παιδιά. Στη ζωή οι μεγάλες ριζοσπαστικές ιδέες, η πάλη για τον προσανατολισμό του εργατικού κινήματος, η πάλη για λύση των προβλημάτων της εργατικής τάξης και του λαού, δεν ξεκίνησαν από πλειοψηφίες. Προχώρησαν μέσα από συγκρούσεις, ιδεολογική - πολιτική αντιπαράθεση, και οι πλειοψηφίες απολάμβαναν τα αποτελέσματα της πάλης των μειοψηφιών.

Σήμερα, ένα δρόμο έχει η εργατική τάξη για να βάλει εμπόδια με κάθε τρόπο σε αυτή τη νέα επίθεση, σε αυτό το χουντικό κατασκεύασμα. Να μην το νομιμοποιήσει στη συνείδησή της. Να δυναμώσει την πάλη της σε κάθε χώρο δουλειάς. Να παλέψει για όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τη λαϊκή οικογένεια. Να δυναμώσει τα σωματεία της. Να παλέψει για ένα εργατικό κίνημα μαζικό, πολιτικοποιημένο, μακριά από κάθε ρεφορμιστική αντίληψη. Να δυναμώσει μαχητικά τις ταξικές δυνάμεις, που παλεύουν μαχητικά, με συνέπεια και ταξικό προσανατολισμό για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Να παλεύει καθημερινά για όλα τα προβλήματα που την αφορούν, χωρίς να χάνει τον κύριο στόχο, που είναι η ανατροπή αυτού του βάρβαρου συστήματος που μας αφαιρεί καθημερινά τη ζωή μας.

Σε αυτόν τον αγώνα έχουμε θέση όλοι. Σε αυτόν τον αγώνα καλώ κάθε εργάτη, κάθε οικοδόμο, να δώσει μαχητικό, αγωνιστικό «παρών».