Εφιάλτης έχουν γίνει για τους εναπομείναντες κτηνοτρόφους της ορεινής επαρχίας Φιλιατών Θεσπρωτίας οι μαζικές επιθέσεις λύκων στα κοπάδια τους. Το κακό χρόνο με το χρόνο γίνεται χειρότερο, αφού όλο και περισσότερα αιγοπρόβατα και βοοειδή γίνονται τροφή σε όλο και περισσότερους λύκους. Οι ζημιές για τους κτηνοτρόφους είναι πλέον τέτοιες που αγγίζουν τα όρια της οικονομικής καταστροφής και του εξαναγκασμού εγκατάλειψης της κτηνοτροφικής δραστηριότητας.

Με βάση μαρτυρίες κτηνοτρόφων σε χωριά της περιοχής, όπως η Κεραμίτσα, η Ραβενή, το Μαλούνι, η Κοκκινιά, το Ριζό και το Κοκκινολιθάρι, οι κατασπαράξεις ζώων από λύκους αποτελούν πλέον καθημερινό φαινόμενο. Υπάρχουν κτηνοτρόφοι στα παραπάνω χωριά που έχασαν περισσότερα από 50 ζώα μέσα σε ένα χρόνο. Στην ορεινή αυτή περιοχή δεν ενδημούν μεγαλοτσελιγκάδες, αλλά μικρομεσαίοι κτηνοτρόφοι και για παράδειγμα η απώλεια 50 γιδιών μέσα σε ένα χρόνο, σημαίνει τεράστια οικονομική ζημία. Υπάρχει επίσης περίπτωση κτηνοτρόφου που μέσα σε 12 μήνες οι λύκοι κατασπάραξαν ή τραυμάτισαν θανάσιμα περισσότερα από 20 μοσχάρια και πάνω από 10 γελάδες. Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει σε απόγνωση τους παθόντες κτηνοτρόφους, αφού εκτός των άλλων δεν παίρνουν αποζημιώσεις για τις μεγάλες ζημιές, που τους προκαλούν οι λύκοι. Και οι ζημιές δεν περιορίζονται μόνο στην απώλεια των ζώων, αλλά στη μείωση του αριθμού παραγωγής αμνοεριφίων και γάλακτος, καθώς και στην απώλεια επιδοτήσεων και σε κάποιες περιπτώσεις στην περικοπή των «δικαιωμάτων», δηλαδή του επιδοτούμενου αριθμού ζώων.

Ενα ακόμα δυστύχημα είναι, όπως αναφέρουν κτηνοτρόφοι, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ζώων που κατασπαράσσουν οι λύκοι μένουν χωρίς αποζημίωση. Οπως επίσης λένε, ο ΕΛΓΑ, για να δώσει μια αποζημίωση που είναι πολύ μικρότερη από την αξία του χαμένου ζώου, ζητάει να του παρουσιαστούν μαζί τουλάχιστον τέσσερα φαγωμένα από λύκους αιγοπρόβατα. Μόνο που όμως οι λύκοι συνήθως «κόβουν» από ένα ζώο, αλλά και στις περιπτώσεις που πέφτουν στα δόντια τους περισσότερα αιγοπρόβατα, άντε να ψάξει να βρει τα κουφάρια τους ο κάθε παθών κτηνοτρόφος, στα δύσβατα και μεγάλα βουνά, όπου έβοσκαν. Οσον αφορά τα βοοειδή ο ΕΛΓΑ δεν αποζημιώνει τα μοσχάρια, παρά μόνο τις αγελάδες. Αλλά κι εδώ αφού βρεθεί η κάθε φαγωμένη αγελάδα, το ύψος της αποζημίωσης φτάνει τις 64.000 δραχμές το ζώο, όταν η αγορά για την αντικατάστασή του στοιχίζει το λιγότερο 250.000 δραχμές.

Αξίζει να αναφερθεί ότι στα προαναφερόμενα χωριά κτηνοτρόφοι και κάτοικοί τους έχουν δει κοντά στους οικισμούς αγέλες 6 και 8 λύκων, ενώ οι κτηνοτρόφοι αντικρίζουν σχεδόν καθημερινά λύκους σε αποστάσεις 50-100 μέτρων. Κτηνοτρόφοι της περιοχής ζήτησαν από το δασαρχείο Θεσπρωτίας να κάνει κάτι ώστε να προστατευτούν οι ίδιοι και τα κοπάδια τους. Η απάντηση ήταν ότι ο λύκος είναι προστατευόμενο ζώο. Το θέμα τέθηκε επίσης και στο νομάρχη Θεσπρωτίας, ο οποίος δήλωσε ότι δεν μπορεί να βοηθήσει και παρέπεμψε κτηνοτρόφους που τον επισκέφτηκαν να πάνε στον περιφερειάρχη Ηπείρου, μήπως και μπορέσει αυτός να δώσει λύση...

Το ζήτημα πάντως είναι ότι ο πληθυσμός των λύκων έχει αυξηθεί επικίνδυνα στην περιοχή και πρέπει να βρεθεί μια λύση, μια και «απειλούμενο είδος» έχουν γίνει πια οι κτηνοτρόφοι. Κτηνοτρόφοι αναφέρουν ότι ο πληθυσμός των λύκων αυξήθηκε ραγδαία τα τελευταία χρόνια, αλλά ο αριθμός των κτηνοτρόφων και των κοπαδιών μειώνεται δραματικά, σε μια επαρχία της Ελλάδας που απειλείται με πλήρη ερήμωση. Επίσης αναφέρουν πως ο αριθμός των λύκων αυξήθηκε ανεξέλεγκτα, επειδή προ μερικών χρόνων οικολογικές οργανώσεις - «φαντάσματα» αμόλησαν κι άλλους λύκους στην περιοχή, όπου υπάρχει και καταφύγιο θηραμάτων και απαγορεύεται το κυνήγι. Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνει ο αλματωδώς ο αριθμός των λύκων και όπως αναφέρουν κάτοικοι των χωριών αυτών, όχι μόνο θα κατασπαράξουν όλα τα εναπομείναντα ζώα, αλλά δημιουργείται πλέον φόβος και για επιθέσεις σε ανθρώπους στα χωριά και στους οικισμούς που υπάρχουν.

Σχετικά με το θέμα αυτό κτηνοτρόφοι αναρωτιούνταν, με όσο χιούμορ μπορούσε να τους έχει απομείνει πλέον, «τι θα γίνει αν δε "μείνει ποδάρι" από ζώα στην περιοχή; Θα έρθουν αυτοί που τους αμόλησαν να τους ταΐσουν;». Αναρωτιούνται επίσης τι πρέπει να κάνουν ώστε να μπορέσουν επιβιώσουν και να μείνουν στον τόπο τους, αφού είναι ξεχασμένοι από την κυβέρνηση και όλες τις βαθμίδες διοίκησης. Μήπως θα πρέπει, εκτός των άλλων, οι παθόντες κτηνοτρόφοι να αρχίσουν να ουρλιάζουν, μπας και τελικά χαρακτηριστούν και αυτοί «προστατευόμενο είδος» και να μπορέσουν να ζήσουν ανθρώπινα στον τόπο τους;