Τους «απολογισμούς» και τις «παρακαταθήκες» του 2020 κάνουν τις μέρες αυτές τα αστικά επιτελεία, αν και με κάποια «αμηχανία» σε ό,τι αφορά τις προσδοκίες που προσπαθούν να καλλιεργήσουν για τη νέα χρονιά. Αλλωστε, όπως έδειξε και το 2020 με την εκδήλωση της νέας καπιταλιστικής κρίσης, οι νομοτέλειες στην καπιταλιστική οικονομία έχουν τη δική τους δυναμική, όσο κι αν την «ξορκίζουν» τα αστικά επιτελεία. Εξάλλου, αν κανείς προσέξει τι παρουσιάζουν ως «παρακαταθήκη» για τη νέα χρονιά, είτε αυτό αφορά το «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ, που τα βάρη του θα πληρώσουν ξανά οι λαοί, είτε την προώθηση μιας σειράς αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και αντεργατικών μέτρων, που ήρθαν για να μείνουν με πρόσχημα την πανδημία, μπορεί εύκολα να φανταστεί τι σόι «κανονικότητα» είναι αυτή που ετοιμάζουν, φορτώνοντας στην πλάτη του λαού μια ακόμα καπιταλιστική κρίση. Για να μην πληρώσει λοιπόν ξανά το μάρμαρο, πρέπει να αξιοποιήσει τη δική του «παρακαταθήκη» από τη χρονιά που φεύγει. Την πείρα από τις δικές του μάχες, που δείχνει ότι ο αγώνας για τις σύγχρονες ανάγκες του μπορεί να προσαρμόζεται, να παίρνει πολλές μορφές, αλλά ούτε αναστέλλεται ούτε χωράει αναβολή.