Ακόμα και σήμερα υπάρχουν ορισμένες συγχύσεις για το πώς συνδέεται η στρατηγική του ΚΚΕ με τον ρόλο του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Μερικές φορές αποσπάται η επαναστατική προοπτική από τη συνδικαλιστική δράση. Π.χ. θεωρείται ότι από την πρωτοπόρα δράση ενός κομμουνιστή στο κίνημα, το θετικό αποτέλεσμα είναι το κύρος που κερδίζει στα μάτια των συναδέλφων του χάρη στην ανιδιοτέλειά του, στον κόπο του για τα προβλήματα των άλλων, στην αφοβία του απέναντι στην εργοδοσία. Ολα αυτά ισχύουν και είναι καθήκον και τιμή μας! Μάλιστα οι κομμουνιστές συνδικαλιστές σήκωσαν μεγάλο βάρος για την καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ ώστε «...ένα τμήμα της ΕΤ να δείχνει εξαιρετικά στοιχεία αντοχής...». Ωστόσο έχουμε πια μάθει αρκετά και είμαστε ικανότεροι ώστε να κρατάμε τα θετικά από τη δουλειά μας, αλλά και να διορθωνόμαστε για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στο βασικό μας καθήκον.

Για να πλησιάζουν συνεχώς όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι στη συνειδητοποίηση ότι αυτός ο κόσμος δεν τους είναι αρκετός, πρέπει συνεχώς όλο και περισσότερο να ηττάται στη σκέψη τους η λογική του ατομικού δρόμου στη ζωή, η μη ταξική ματιά στις εξελίξεις, η «νομιμότητα» της κερδοφορίας των λίγων. Για να παίρνουμε νίκες σε αυτόν τον πόλεμο, το κύρος του συνδικαλιστή είναι ένα από τα όπλα μας, αλλά δεν αρκεί.

Η επίδραση των κομμουνιστικών ιδεών είναι δύσκολο αν όχι αδύνατον να γίνει μακριά από την οργανωμένη πάλη του εργατικού συνδικαλιστικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος. Μέσα στους αγώνες μπορεί να γνωρίσει ο εργαζόμενος τη δύναμη που έχει η τάξη του. Να δει ότι τον ενώνει το ίδιο συμφέρον με χιλιάδες άλλους. Μέσα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα υπάρχει το έδαφος για να καρποφορήσει υπό προϋποθέσεις η αντικαπιταλιστική κατεύθυνση στη σκέψη και δράση. Από αυτήν την άποψη αποκτά μεγάλη σημασία το καθήκον της αύξησης του βαθμού οργάνωσης στο κίνημα. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο ταξικός αντίπαλος στοχεύει - και σε μεγάλο βαθμό έχει καταφέρει - την αποδιοργάνωση του εργατικού κινήματος σε μια σειρά χώρους και κλάδους.

Επιπλέον, η αστική ιδεολογία έχει αντικειμενικά κατακάτσει στη λαϊκή συνείδηση και ως αποτέλεσμα των υλικών όρων ζωής στον καπιταλισμό. Επομένως, οι προσπάθειές μας να φυτέψουμε τον σπόρο της αμφισβήτησης ξετυλίγονται σε ναρκοθετημένο έδαφος. Αν και δυνάμεις μας συνεχώς προσπαθούν για την οργάνωση της πάλης, αυτό δεν αποτελεί τη μόνη προϋπόθεση ώστε οι εργαζόμενοι να καταλαβαίνουν τα αδιέξοδα του συστήματος και να συστρατεύονται για την ανατροπή του.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες πρέπει να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να μεγιστοποιήσουμε την επίδραση του κομμουνιστικού οράματος. Η συμμετοχή των εργαζομένων στο κίνημα είναι μία πρώτη προϋπόθεση. Ομως εδώ υπάρχει ένα καθήκον που ιστορικά βαραίνει μονάχα εμάς τους κομμουνιστές. Αυτό αφορά τους όρους συμμετοχής στο κίνημα.

Αποδείχθηκε και το προηγούμενο διάστημα ότι δεν αρκεί να προωθούμε δίκαια αιτήματα στο κίνημα. Χρειάζεται και κλιμάκωση και καλή επεξεργασία, που να λαμβάνει υπόψη το επίπεδο της συνείδησης των εργαζομένων, τις ιδιαιτερότητες του χώρου και τις συνθήκες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το αίτημα για την επίταξη των ιδιωτικών κλινικών αγκαλιάστηκε από χιλιάδες υγειονομικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους πριν την πανδημία αναγνώριζαν το δικαίωμα του κλινικάρχη στην κερδοφορία. Τότε, η θέση μας για «κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία» δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, ακόμα και σε ανθρώπους δίπλα στο Κόμμα, που την τοποθετούσαν μαζί με άλλα στη σφαίρα του «ανέφικτου».

Τι συνέβη και άλλαξαν άποψη πολλοί εργαζόμενοι σχεδόν ταυτόχρονα; Και πριν, άλλωστε, η επιδίωξη της κερδοφορίας και η επιχειρηματική λειτουργία στον κλάδο της Υγείας ήταν βασική αιτία της υποβάθμισης της υγείας του λαού, ακόμα και θανάτων. Για τους κομμουνιστές τουλάχιστον, αυτό είναι ξεκάθαρο. Η διαφορά είναι η αμεσότητα με την οποία συνδέθηκε η κερδοφορία με τον κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή. Ηταν επίσης η ξαφνική μεταβολή στο μέγεθος των επιπτώσεων που προκαλεί στη ζωή του λαού το κίνητρο της παραγωγής σήμερα. Το σύστημα, έστω και περιορισμένα, ξεγυμνώθηκε από τα διάφορα περιτυλίγματα που το καθιστούν αδιαφανές ως προς την απανθρωπιά του.

Ας σκεφτούμε το εξής. Αν δεν είχαμε επεξεργαστεί το αίτημα για «επίταξη τώρα» και προχωρούσαμε με το αίτημα για «κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία» (το οποίο προϋποθέτει πολύ ανώτερο βαθμό συμφωνίας με την πολιτική πρόταση του Κόμματος) θα είχαμε πετύχει την ίδια συσπείρωση; Οχι, επειδή ο νοσηλευτής ή ο γιατρός δεν θα καταλάβαινε με ποιον τρόπο η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας θα αποσυμφορήσει τις ΜΕΘ. Διαπράξαμε κάποιου είδους υποχώρηση από τις αρχές μας; Πάλι όχι. Αλλωστε αυτή η θέση ήταν εκεί, δεν σταματήσαμε να τη δουλεύουμε σαν κομμουνιστές στο κίνημα αλλά και αυτοτελώς σαν Κόμμα. Αντίθετα, το αίτημα της επίταξης εξυπηρετεί σε αυτήν τη φάση με καλύτερους όρους τη ζύμωση για την πολιτική μας πρόταση, αφού αναδείξαμε ότι η επίλυση του προβλήματος προϋποθέτει το χτύπημα της κερδοφορίας. Επομένως, νομίζω το παραπάνω είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς προωθούμε στόχους πάλης βασιζόμενοι στις εξελίξεις, το επίπεδο συνείδησης και ξεκινώντας από τη στρατηγική μας.

Είναι αλήθεια ότι το βάθος της παραπάνω συνειδητοποίησης δεν μπορεί να είναι το ίδιο για όλους τους εργαζόμενους. Επίσης, πολλοί από αυτούς που υιοθέτησαν το αίτημα για επίταξη, μετά την πανδημία θα επιστρέψουν στις παλιές τους αντιλήψεις, ίσως όχι όλοι. Σίγουρα πάντως η δράση του εργατικού κινήματος, κάτω από την επίδραση αυτού του αιτήματος, συνέβαλε στη ζύμωση για την ανάγκη να εξελιχθεί ο οργανωμένος αγώνας σε πάλη για την ανατροπή των αιτιών που προκαλούν τα βάσανα του λαού.

Τέλος, η αυτοτελής παρέμβαση του Κόμματος είναι αδιάσπαστη από την παρέμβαση στο κίνημα και μονόδρομος για τη γονιμοποίηση της συνείδησης με τις κομμουνιστικές ιδέες σε μη επαναστατικές συνθήκες. Η δράση, που πρέπει να ακολουθεί την επίγνωση της αναγκαιότητας για κομματική δουλειά, απέχει πολύ από το να πετάμε παρεμπιπτόντως καμιά καλή κουβέντα για το Κόμμα κατά την παρέμβασή μας στα σωματεία. Ούτε καλύπτεται από τις μια στο τόσο εξορμήσεις με κομματικό υλικό και περιοδείες στελεχών. Αν μένουμε εκεί, τότε δεν έχουμε καταλάβει ότι το βασικότερο θεμέλιο για αυτό που χτίζουμε σήμερα είναι οι μεγάλες και δυνατές ΚΟΒ - ΟΒ και η ανάπτυξη της επιρροής των κομμουνιστικών ιδεών σε κάθε χώρο. Και αυτό ισχύει γιατί μόνο οι συνειδητά στρατευμένοι επαναστάτες μπορούν να συνδέουν ολοκληρωμένα το πρόβλημα με την αιτία του, και να μην αποσπούν τον σημερινό αγώνα από την προοπτική του.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του 21ου Συνεδρίου.