Τη σημαντική υποδομή που έχει δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια, ως «βάση» για το αναγκαίο «άλμα» που απαιτείται στην κομματική δουλειά σε όλα τα επίπεδα, ανέδειξε η Συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Περιοχής Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 13 Ιούνη.

Τη Συνδιάσκεψη, όπου υπερψηφίστηκαν ομόφωνα οι Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο, παρακολούθησε αντιπροσωπεία της ΚΕ, με επικεφαλής τους Δημήτρη Αρβανιτάκη και Κώστα Παρασκευά, μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Γραμματέας της νέας Επιτροπής Περιοχής επανεξελέγη ο Δημήτρης Τζαβάρας, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ.

Εξετάζοντας την πείρα του προηγούμενου διαστήματος, στη Συνδιάσκεψη αναδείχτηκε η ανάγκη να γίνονται οι εξελίξεις και η τάση τους αντικείμενο σοβαρής και συστηματικής ενασχόλησης της Κομματικής Οργάνωσης. Να αποτελούν στοιχείο της ιδεολογικής μορφωτικής δουλειάς, να αντικρίζονται ως θέματα πρώτης γραμμής και βασικός παράγοντας στην προσπάθεια για ευρύτερη συσπείρωση και απόσπαση δυνάμεων, που έχει γίνει πιο σύνθετη διαδικασία, στην προσπάθεια θωράκισης δυνάμεων και αναμέτρησης με τις διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές θεωρίες.

Τονίστηκε η ανάγκη να γίνονται όλα τα Οργανα του Κόμματος πραγματικά επιτελεία, αναβαθμίζοντας τη δουλειά τους, με άμεση παρέμβαση στις εξελίξεις, προσανατολισμό στη δουλειά «κάτω», τεκμηριώνοντας καλύτερα τη σύμπλευση όλων των αστικών δυνάμεων και το ταξικό πρόσημο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που στην περιοχή ιεραρχεί τα ζητήματα της Ενέργειας, της διαμετακόμισης και των σχετικών υποδομών, το σύμπλεγμα πολιτισμού - τουρισμού και τον αγροδιατροφικό τομέα με εξαγωγικό προσανατολισμό, προωθεί τη στενότερη σύνδεση της παραγωγής με την τεχνολογία, μέσα και από τα βιομηχανικά διδακτορικά του Πανεπιστημίου Πατρών κ.ά.

Ολα αυτά σε συνάρτηση με την άμεση και εντεινόμενη παρέμβαση της πρεσβείας των ΗΠΑ στην περιοχή, σε επιχειρήσεις, στο Πανεπιστήμιο και αλλού κι ενώ η περιοχή έχει σοβαρό και συγκεκριμένο στρατιωτικό καταμερισμό στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια με τις βάσεις σε Ακτιο, Αραξο, Ανδραβίδα.

Τη συνδιάσκεψη απασχόλησε ανάμεσα σε άλλα η θετική πείρα από την προσπάθεια που έγινε τα προηγούμενα χρόνια, με βάση και τις κατευθύνσεις του 20ού Συνεδρίου του Κόμματος, για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, ξεχωρίζοντας την προσπάθεια στην Πάτρα.

Μεταφέρθηκε πλούσια πείρα από τη μαχητική παρέμβαση, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, για να φύγουν οι νόθοι από την ηγεσία του Εργατικού Κέντρου, για να μαζικοποιηθούν τα σωματεία, να βελτιωθεί η λειτουργία τους, νέες δυνάμεις να συσπειρώνονται σε ταξική κατεύθυνση.

Μέσα από τις τοποθετήσεις αναδείχτηκε η σημασία των επεξεργασμένων πλαισίων πάλης, της σταθερής παρακολούθησης των εξελίξεων και της διαπάλης στους χώρους δουλειάς, της σχεδιασμένης δουλειάς, που θα αξιοποιεί όλες τις εφεδρείες, της πρωτοβουλίας κινήσεων για το σύνολο των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων, με ενδεικτικό το παράδειγμα της πολύμορφης παρέμβασης του Εργατικού Κέντρου για τα ζητήματα προστασίας από την πανδημία, με το πλαίσιο αιτημάτων του να υπογράφεται από 87 σωματεία, συλλόγους και φορείς. Αλλά και η ιδιαίτερη αξία που έχει η αξιοποίηση του πολιτισμού και αθλητισμού, η σταθεροποίηση μορφών αλληλεγγύης.

Η δουλειά με αυτά τα χαρακτηριστικά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή της κατάστασης, δημιούργησε εστίες αγώνα σε χώρους δουλειάς, έδωσε «ανάσα» σε εκατοντάδες εργαζόμενους που είδαν στα σωματεία, στο Εργατικό Κέντρο ένα πραγματικό αποκούμπι, σε αντίθεση με τον εκφυλισμό του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Αποτυπώθηκε και στις αρχαιρεσίες, στη μεγάλη επιτυχία της πρόσφατης απεργιακής κινητοποίησης, όπως και του πρόσφατου Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου, που αποτέλεσε ένα ζωντανό εργατικό Συνέδριο με ουσιαστική συζήτηση, βήμα για «συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών», κόντρα και στην προσπάθεια των νόθων που συνεχίζεται με τη βοήθεια της αστικής Δικαιοσύνης και των αντιδραστικών νόμων, για να χτυπήσουν και να καθαιρέσουν την αγωνιστική διοίκηση.

Αναδείχτηκε ακόμη ότι το διάστημα αυτό μεγάλωσε η εμπιστοσύνη απέναντι στους κομμουνιστές που δουλεύουν μέσα στον εργατικό και λαϊκό κίνημα, αναγνωρίστηκε το Κόμμα και η πρωτοπόρα δουλειά του σε περισσότερους εργαζόμενους, άνοιξαν νέοι δρόμοι σε ό,τι αφορά την κομματική οικοδόμηση σε χώρους δουλειάς.

Παράλληλα, η θετική αυτή πείρα, όπως και η προσπάθεια για γενίκευσή της στο σύνολο της περιοχής, έφερε στο φως κενά και αδυναμίες, υπαγόρευσε και νέα καθήκοντα που αυξάνουν τις απαιτήσεις για τη δουλειά των κομμουνιστών, για την ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση, την επεξεργασία στόχων πάλης, τη δουλειά απ' τα κάτω, τα βήματα που πρέπει να γίνουν στο βαθμό οργάνωσης των εργαζομένων, για τον συντονισμό και την κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και τους βιοπαλαιστές αγρότες.

Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το κρίσιμο αυτό ζήτημα, γόνιμος ήταν ο προβληματισμός για τις δυνατότητες που υπάρχουν, αλλά και την ανάγκη αναβάθμισης της παρέμβασης σε ολόκληρη την περιοχή στους αυτοαπασχολούμενους των πόλεων, στους βιοπαλαιστές αγρότες, στους δεκάδες Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες τους. Οπως και για τη συσπείρωση δυνάμεων στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, δουλειά που μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους συνολικά.

Πλούσια πείρα μεταφέρθηκε και από την προσπάθεια για την πιο ολοκληρωμένη καθοδήγηση των δυνάμεων της ΚΝΕ, τη σημασία της δουλειάς αυτής για την ανανέωση των γραμμών του Κόμματος, της δημιουργίας υποδομής στο κίνημα σε βάθος χρόνου.

Ανάμεσα στα άλλα αναδείχτηκε η σημασία της ολοκληρωμένης ιδεολογικής - πολιτικής παρέμβασης, σε σύνδεση και με το επιστημονικό αντικείμενο στο πανεπιστήμιο, ο προσανατολισμός στην ισχυροποίηση των φοιτητικών συλλόγων. Μεταφέρθηκε πείρα από την καθοδηγητική βοήθεια στις ΚΝίτικες δυνάμεις που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στους μαθητικούς αγώνες που ξεδιπλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα, η δουλειά για την οργανωτική ανάπτυξη και την αφομοίωση των δυνάμεων της ΚΝΕ.

Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και η πείρα που συγκεντρώνεται από την ύπαρξη, για δεύτερη θητεία, αγωνιστικής δημοτικής αρχής. Την προσπάθεια, μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο σταθερά να λειτουργεί ως αντιπολίτευση απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές που εκπορεύονται από τα κεντρικά όργανα του κράτους, ως στήριγμα για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, αποκούμπι για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα με μέτρα ανακούφισης, παρεμβάσεις σε σύγκρουση με τον αστικό σχεδιασμό στην περιοχή.