Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Η προσυνεδριακή διαδικασία βοηθά να φωτίσουμε τη σημασία που έχει για τη διεύρυνση της επιρροής μας η ανάπτυξη της ικανότητας των δυνάμεών μας για αντιπαράθεση με την κυρίαρχη ιδεολογία.

Η βαθιά κατανόηση της σύγχρονης και ολοένα πιο σύνθετης πραγματικότητας απαιτεί περισσότερη προσπάθεια, στην οποία ενώ έχουμε εργαλεία, δεν τα αξιοποιούμε στον αναγκαίο βαθμό. Τα ζητήματα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, της «πράσινης» ανάπτυξης, της ψηφιακής οικονομίας και κράτους, φωτίζουν την αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας. Λόγω μικρής πείρας και συνολικότερου συσχετισμού στη νεολαία, υπάρχει μερικές φορές μια δικαιολογημένη δυσκολία και σύγχυση στο ζήτημα της εκλαΐκευσης τέτοιων θέσεών μας, αλλά και της επεξεργασίας αιτημάτων και πλαισίων πάλης.

Για παράδειγμα, αναφερόμαστε στην επιχειρηματική λειτουργία του Πανεπιστημίου, αλλά ελλιπώς αναδεικνύουμε την εξέλιξή του μέσα στα χρόνια και σε κάθε πανεπιστήμιο ξεχωριστά. Δεν αρκεί να εξηγούμε την πορεία του με βάση μια ακολουθία αντιλαϊκών νόμων. Οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, η πορεία του επιπέδου και του χρόνου σπουδών, η διάταξη των αντικειμένων, η ερευνητική δραστηριότητα είναι συγκεκριμένες για κάθε πανεπιστήμιο και αλλάζουν με συγκεκριμένο τρόπο. Για παράδειγμα, αδύναμα φωτίζουν οι δυνάμεις μας το ρόλο και τους στόχους της επιστημονικής έρευνας, ειδικά σε σχολές τεχνολογικού ενδιαφέροντος, που στα πλαίσιά τους διεκπεραιώνονται και συνηθισμένες μελέτες, αλλά κυρίως παράγονται τα επιστημονικά επιτεύγματα (πολλές φορές με τη μορφή εμπορευμάτων - πατέντας) και η τεχνογνωσία που προορίζονται για την καινοτομία στη βιομηχανία, τα ίδια είναι ενταγμένα στην αγορά με τον δικό τους τρόπο και λειτουργούν ως μηχανισμός μεταφοράς κονδυλίων στις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς που συμμετέχουν σε αυτήν, υπάρχει εργασιακή κινητικότητα μεταξύ κλάδων και ΑΕΙ, κ.λπ.

Μία ακόμα πλευρά που πρέπει να φωτίσουμε καλύτερα αφορά τη συζήτηση για την υποβάθμιση και την απαξίωση των προπτυχιακών σπουδών. Αυτό το ζήτημα αφορά τη στρατηγική αντίληψή μας για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Δεν μας λείπει το σωστό κριτήριο, ωστόσο προκύπτουν ζητήματα που θέλουν πιο βαθιά σκέψη. Για παράδειγμα, οι πρυτάνεις, οι αξιολογήσεις, η ΕΕ και τα κριτήριά της συγκλίνουν στο ότι «τα προγράμματα σπουδών του ΕΜΠ είναι υπερβολικά απαιτητικά». Απέναντι σε αυτήν την τοποθέτηση, εμείς δεν αρκεί να λέμε ότι οι επερχόμενες αλλαγές σε αυτά θα μας «κόψουν» απαραίτητη γνώση για να την πετάξουν σε ένα μεταπτυχιακό και σε μια επαγγελματική πιστοποίηση. Δεν είναι τόσο ρηχό το ζήτημα. Είναι ζήτημα που χρειάζεται να σκύψουμε στη δική μας στρατηγική για να απαντήσουμε, και σχετίζεται με την εργατική δύναμη και τις δεξιότητες που χρειάζεται όταν είναι εμπόρευμα σε σχέση με όταν δεν είναι, τις δεξιότητες που χρειάζεται όταν θα πρέπει να διαλύσει τον καταμερισμό και την εκμετάλλευση και να φτιάξει εργαζόμενους απαλλαγμένους από καταναγκασμούς. Η ζωή μάς λέει ότι η αύξηση της γνώσης μεταφράζεται στον καπιταλισμό κατακερματισμός, αποσπασματικότητα και προσωρινή εξειδίκευση, ενώ στο σοσιαλισμό μπορεί να σημαίνει και αναγκαία αύξηση του χρόνου σπουδών.

Ενα ακόμα ζήτημα είναι πώς φωτίζουμε την επίδραση της επιχειρηματικής λειτουργίας του Πανεπιστημίου στο σύνολο των σχέσεων που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του (καθηγητών - φοιτητών - εργαζομένων - διοικήσεων). Χρειάζεται να εμπλουτίσουμε τις επεξεργασίες μας στο σήμερα, να πέσουμε πιο καλά στο πιο σύνθετο σημερινό πανεπιστήμιο, ώστε να μπορούν να αφομοιώνονται οι θέσεις μας και να διεξάγουμε αποτελεσματικά την ιδεολογική, πολιτική και οικονομική πάλη.

Για παράδειγμα, η επίδραση της πληροφορικής, της δυνατότητας επεξεργασίας και μεταφοράς μεγάλου όγκου δεδομένων στο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, στη ζωή και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και ο ρόλος της στον κεντρικό σχεδιασμό της εργατικής εξουσίας, μπορεί να μη χωρούν στο πλαίσιο πάλης των φοιτητικών συλλόγων, όμως για να μπουν στην καθημερινή συζήτηση χρειάζεται το πλαίσιο πάλης να απαντάει στα προβλήματα με γνώμονα τις σύγχρονες κατακτήσεις της Πληροφορικής και να θέτει τέτοια αιτήματα και προβληματισμούς που να μην μπορούν να λυθούν συνολικά στο πλαίσιο της στρατηγικής του κεφαλαίου και των συμμαχιών του, να ανοίγουν μια χαραμάδα στην αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και αναρχίας. Θετική σχετική πείρα έχουμε στο ζήτημα των ηλεκτρονικών συνελεύσεων και ψηφοφοριών, που άνοιξε πέρυσι από δήθεν «ανεξάρτητους» φοιτητές στο ΕΜΠ, οι οποίοι ανέλαβαν να προωθήσουν την ατζέντα απαξίωσης και καταστολής των συλλόγων.

Η δύναμη για να πετύχουμε τους στόχους μας βρίσκεται στη συλλογικότητα, είναι όρος η ζωντανή κομματική δουλειά και λειτουργία. Πρέπει να πετύχουμε ο Γραμματέας και το Γραφείο της ΚΟΒ να νιώθουν την ανάγκη να συνεδριάσει η ΚΟΒ, για να σχεδιάσει, να μάθει, να ψάξει περισσότερο ένα θέμα, να λύσει κάτι νέο, κ.λπ. Η συνέλευση να είναι αυτή που γεννάει τις πρωτοβουλίες, που επεξεργάζεται γραμμή με μέθοδο, που προβληματίζεται στο πώς θα διευρύνει το πλαίσιο πάλης και πώς θα φωτίσει νέες πλευρές των αναγκών που πρέπει να ανοιχτούν. Οι κομματικές ομάδες να γίνουν κομματικά κύτταρα και όχι ιμάντες μεταφοράς κατευθύνσεων και δράσεων. Η ζωντανή συζήτηση γίνεται στη βάση της ζωντανής δράσης (ή της ανάγκης για τέτοια) και μπορεί να γίνει και η αφετηρία της συνέχισής της. Θετική σχετική πείρα είχαμε στις Οργανώσεις του ΕΜΠ με το άνοιγμα του «spot» της ΚΝΕ, τη δράση μπροστά στην εκκένωση των φοιτητικών εστιών, τον διήμερο αποκλεισμό της Πολυτεχνειούπολης, κ.λπ.

Πλέον οι φοιτητές δεν καθυστερούν με τις σπουδές τους, οι Οργανώσεις των φοιτητών στα πανεπιστήμια, ολοένα περισσότερο αποκτούν ένα χαρακτήρα προθαλάμων των κλαδικών Οργανώσεων. Με αυτήν την έννοια, πρέπει και η Οργάνωσή μας να προσαρμοστεί πιο αποτελεσματικά, να συνδεθεί πιο ουσιαστικά με τις αντίστοιχες κλαδικές Οργανώσεις. Εκεί και τότε που αυτό γίνεται πράξη (έστω και μερικά, με τη συμμετοχή στα σωματεία, κοινή προετοιμασία δράσεων, συνελεύσεων, αρχαιρεσιών), οι σύντροφοι που εμπλέκονται μετρούν ταχύτερα βήματα στο ατσάλωμα, στην πολιτική ωρίμανση, στην εξομάλυνση του περάσματος από τη φοιτητική στη μετέπειτα ζωή. Τροφοδοτείται το περιεχόμενο της δουλειάς στους φοιτητές, εστιάζεται και βελτιώνεται η προσπάθεια στους νέους εργαζόμενους. Ωστόσο αυτή η σχέση πρέπει να πάρει πιο οργανωμένα και ουσιαστικά χαρακτηριστικά, να γίνει σωστά και όχι ευκαιριακά, να μην εξαρτάται από το μεράκι ορισμένων συντρόφων, την τοποθέτηση ενός καθοδηγητή στα Οργανα, να μην περιορίζεται σε μια εκδήλωση.