Ευρισκόμενος για ρεπορτάζ στα μπλόκα των αγροτών, δεν αντιλήφθηκα πλήρως την ουσία της «πολιτικής κρίσης» η οποία, όπως ενημερώνομαι, αποφεύχτηκε την τελευταία στιγμή χάρη στις σωτήριες παρεμβάσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έσπευσαν να υπερασπιστούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και, γενικότερα, τους πανταχόθεν βαλλόμενους θεσμούς. Οφείλω, πάντως, να επισημάνω ότι οι αγρότες των μπλόκων, εν αντιθέσει με την πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού και παρά τον «ντόρο» των ΜΜΕ, ουδόλως ανησύχησαν για τις πολιτικές εξελίξεις.

Εξ όσων γνωρίζω το θέμα ξεκίνησε με αποκαλύψεις του Μάκη περί τζόγου κι άλλων τινών, τις οποίες ακολούθησαν πολιτικά, εκλογικά και άλλα υπονοούμενα του Καρατζαφέρη. Και αίφνης κραυγή απόγνωσης, αγωνίας και τρόμου ακούγεται από Μαξίμου και Ρηγίλλης: «Κινδυνεύει η Ελλάς». Κι από εκεί που διασκεδάζαμε με τους «γορίλες» και τα «παπαγαλάκια» που ενδημούν στην πολυποίκιλη και ποικιλώνυμη «τηλεοπτική ζούγκλα», το «παιχνίδι» σοβαρεύει, καθώς το παίρνουν στα χέρια τους οι ...πολιτικοί ανώτεροι. Ο Κ. Σημίτης αναλαμβάνει το ρόλο του υπερασπιστή της «δημοκρατικής ομαλότητας» κι ο Κ. Καραμανλής δηλώνει ευθύς αμέσως συνοδοιπόρος του, ενώ ο Κ. Λαλιώτης ανακηρύσσεται κήνσορας της «πολιτικής ηθικής», με βοηθό τον Αρη Σπηλιωτόπουλο.

Εξ αρχής υποστήριξα - μάρτυς μου ο Μήτσος, αγρότης από τα Τρίκαλα, με τον οποίο και το συζήτησα στο μπλόκο των Τεμπών - ότι το όλο θέμα ήταν «σικέ». Σιγά μην πιστέψω ότι κινδυνεύει το πολιτικό σύστημα της χώρας, που δομήθηκε γερά στα θεμέλια του δικομματισμού, από τις «ταρζανιές» του Μάκη και τις «πονηριές» του Καρατζαφέρη. Οτι παίζονται «παιχνίδια», για ν' αποχτήσει λίγο «εκλογικό σασπένς» ο δικομματισμός, ο οποίος κατάντησε ανιαρός και για να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο, (π.χ. με «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά» μορφώματα), το πολιτικό κατεστημένο, να το δεχτώ. Αλλά όχι ότι μπορούν μια «κρυφή κάμερα» κι ένα «φανερό μαρκούτσι» ν' ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό.

Εκείνοι που κάνουν πως εκπλήσσονται με την «αποκάλυψη» ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολιτικοί που «τζογάρουν», σιγά μη με πείσουν ότι θα έπρεπε να δω τον Χρυσανθακόπουλο να παίζει «φρουτάκια», για να μάθω ότι το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ διαθέτουν και τέτοια «φρούτα». Ούτε χρειαζόμουν την «κρυφή κάμερα» για να δω πως τα ανθρώπινα πάθη χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Οσον, δε, αφορά στη «δημοσιογραφική δεοντολογία», όπως μου επισήμανε ο Μήτσος, «αν ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να πείσει με όσα λέει, ή γράφει, δεν πρόκειται ποτέ να πείσει με ό,τι δείχνει»...