Εναν εφιάλτη δίχως τέλος ζουν οι περίπου 35 νεφροπαθείς ασθενείς στη Ζάκυνθο, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, για να μπορέσουν να ζήσουν, αφού το Γενικό Νοσοκομείο του νησιού «ξέμεινε» από γιατρούς στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, μην μπορώντας να καλύψει τις ανάγκες.

Τους τελευταίους μήνες, στη Μονάδα απέμειναν δύο γιατροί, εκ των οποίων ο ένας έχει κατοχυρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Μάλιστα, όπως μαρτυρούν ασθενείς, θα μπορούσε να έχει σταματήσει, παραμένει όμως, προκειμένου να προσφέρει τις υπηρεσίες του, βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί.

Ενώ η προβλεπόμενη αντιστοιχία είναι δέκα ασθενείς ανά γιατρό με βάση και το ΚΕΣΥ, γίνεται αντιληπτό ότι απαιτείται να προκηρυχθούν τουλάχιστον τρεις θέσεις, ώστε οι 2 να γίνουν 5, προκειμένου να καλυφθούν όλες οι ανάγκες, σε ασθενείς, και λόγω της κενής θέσης που θα προκύψει λόγω συνταξιοδότησης.

Πρόκειται για τραγική εξέλιξη, αποτέλεσμα της συνεχούς, απ' όλες τις έως και σήμερα κυβερνήσεις, υποβάθμισης του δημόσιου συστήματος Υγείας, με ταυτόχρονη στήριξη και γιγάντωση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το αρμόδιο υπουργείο, οι τοπικές αρχές (βουλευτής, περιφερειακή και δημοτική αρχή) προβάλλουν τη γνωστή επίκληση των «άκαρπων προκηρύξεων», που αποτελεί φτηνή δικαιολογία, για τη μη πλήρωση των απαραίτητων θέσεων σε γιατρούς. Μεταθέτουν έτσι την ευθύνη στους τελευταίους, ενώ η ίδια η κυβέρνηση με τους απαράδεκτους όρους δουλειάς, το αυξημένο κόστος ζωής σε συνθήκες περικοπών, την ανεπαρκή κάλυψη κοινωνικών αναγκών, διαμορφώνει αποτρεπτικούς ή και απαγορευτικούς όρους για την κάλυψη αυτών των κενών.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του 62χρονου νεφροπαθή Σπύρου Ταβουλάρη, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί και να φιλοξενείται σε συγγενικό του σπίτι στην Αθήνα εδώ και 20 μέρες, προκειμένου να κάνει τις απαραίτητες γι' αυτόν αιμοκαθάρσεις τρεις φορές τη βδομάδα, σε ιδιωτικό κέντρο, με έξοδα της Πρόνοιας.

«Απ' το καλοκαίρι που διαγνώστηκε η ασθένειά μου, μου τονίστηκε ότι πρέπει να μπω σε αυτή τη διαδικασία γιατί δύσκολα θα μπορούσα να εξυπηρετηθώ στη Ζάκυνθο, λόγω έλλειψης προσωπικού», σημείωσε ο ίδιος, που εργαζόταν ως καπετάνιος σε τουριστικά σκάφη, προσθέτοντας:

«Στην κατάστασή μου είναι και άλλοι που έχουν φύγει για Πύργο, Πάτρα και άλλες πόλεις ανάλογα πού μπορούν να μείνουν». Το πρόβλημα είναι τεράστιο, με τους περισσότερους να αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αφού, όπως τόνισε και ο Σπύρος Ταβουλάρης, «είναι αδύνατον να πληρώνεις νοίκια και να μην μπορείς να δουλέψεις. Υποχρεώνεσαι να φιλοξενείσαι σε συγγενείς, φίλους, αν έχεις δυνατότητα, διότι είναι αδύνατα και τα συνεχή ταξίδια».

Αυτά εν μέσω χειμώνα, όπου με δύσκολες καιρικές συνθήκες διακόπτονται οι συγκοινωνίες, σε ένα νησί που «φιγουράρει» στους πρώτους τουριστικούς προορισμούς και εν μέσω της πανδημίας, με την ανθρώπινη ζωή να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται το συγκεκριμένο πρόβλημα στο ΓΝ Ζακύνθου, ενώ πρόσφατα κατατέθηκε Ερώτηση στη Βουλή από τους βουλευτές του ΚΚΕ, Νίκο Καραθανασόπουλο και Νίκο Παπαναστάση, απαιτώντας κάλυψη των κενών και εξασφάλιση της αιμοκάθαρσης των ασθενών, χωρίς οικονομική τους επιβάρυνση, όπως και των συνοδών τους.

Να σημειωθεί, τέλος, ότι δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα αυτό. Το νοσηλευτικό ίδρυμα λειτουργεί εδώ και σχεδόν μια δεκαετία σε νέο κτίριο, με οργανισμό του παλαιού, δηλαδή μακριά απ' τις σημερινές ανάγκες σε προσωπικό και υπηρεσίες Υγείας. Βασικές ελλείψεις καλύπτουν γιατροί που κάνουν το αγροτικό τους, απογυμνώνοντας εντελώς και τα περιφερειακά ιατρεία.