Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ελ. Μπέλλου, Μ. Παπαδόπουλος, Κ. Παπασταύρου, Κ. Παρασκευάς, Λ. Ράζου και Θ. Χιώνης. Επίσης, πολλά μέλη της ΚΕ αλλά και των Τμημάτων της, και φυσικά του Τμήματος Ιστορίας, του οποία επικεφαλής ήταν μέχρι τον θάνατό του ο σύντροφος Μάκης.

Το καλωσόρισμα στην εκδήλωση έκανε ο Κώστας Κώνστας, μέλος του Γραφείου της ΤΕ Βορειοδυτικής Αττικής της ΚΟ Αττικής. Ακολούθησε σύντομη ομιλία από τον Χρήστο Κολοβό, στέλεχος του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στη συμβολή του συντρόφου Μάκη στους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης στην περιοχή του Θριασίου, στη βελτίωση των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην ανάπτυξη των κομματικών δυνάμεων στα μεγάλα εργοστάσια, στο αμείωτο ενδιαφέρον του για τις εξελίξεις και την κατάσταση στην περιοχή. «Μας λείπει η φυσική του παρουσία στην ΚΟ Ελευσίνας, παρά το φορτίο της δουλειάς του από τα καθήκοντα στο πλαίσιο της Κεντρικής Επιτροπής, είχε τεράστια συμβολή στη ζωή και στη δράση της Κομματικής Οργάνωσης εδώ, στον σωστό προσανατολισμό της, στην υλοποίηση των αποφάσεων του Κόμματος, στη βοήθεια των νέων συντρόφων», είπε.

Ξεχωριστά στάθηκε στην ιδιαίτερη φροντίδα που έδειχνε ο Μ. Μαΐλης όσον αφορά τη σωστή αφομοίωση και ένταξη των συντρόφων στο Κόμμα και στην ΚΝΕ, στη βοήθειά του «προς τους νέους συντρόφους να γνωρίσουν την Ιστορία του Κόμματος και του κινήματος στην Ελευσίνα, να γνωρίσουμε τις οικογένειες των αγωνιστών που "έφυγαν" από τη ζωή και να διατηρήσουμε τους δεσμούς του Κόμματος μαζί τους» και στην καθοριστική συμβολή του σε μεγάλες εκδηλώσεις που πραγματοποίησε τα τελευταία χρόνια η ΚΟ Ελευσίνας, όπως «αυτή προς τιμήν του πρώτου νεκρού απεργού, Δημήτρη Μιχαήλου, και αυτή του εορτασμού των 100 χρόνων από την ίδρυση του Κόμματος».

Την κεντρική ομιλία έκανε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Αρχικά αναφέρθηκε στα πολλά θετικά χαρακτηριστικά τα οποία συγκέντρωνε ο σύντροφος Μάκης, όπως αυτά είχαν υπογραμμιστεί και τη μέρα τελετής του αποχαιρετισμού του.

«Για τον Μάκη με την αταλάντευτη επαναστατική εργατική συνείδηση και πολιτική πρακτική. Τον εργατικό, επίμονο και δημιουργικό, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο Κόμμα. Για τον Μάκη, που υπηρέτησε με μαχητικότητα και σεμνότητα τις αρχές του ΚΚΕ, με ακλόνητη πίστη στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, κόντρα στην επίθεση και τον αντικομουνισμό των επιτελείων του συστήματος. Για τη σημαντική και ξεχωριστή συνδρομή του στην επεξεργασία των Δοκιμίων Ιστορίας του Κόμματος και σε άλλες ιστοριογραφικές επεξεργασίες. Για τον Μάκη, που συνέβαλε με αρθρογραφία και μονογραφίες. Για τον Μάκη, που με πάθος και επιχειρήματα υπερασπίστηκε τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ και έδωσε όλο του το είναι στην πορεία αποκατάστασής του».

Στη συνέχεια επεσήμανε την ιδιαίτερη συμβολή του ως επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας, καθήκον στο οποίο ανταποκρίθηκε πλήρως, συμβάλλοντας σε προεργασία και μελέτες που αποτελούν παρακαταθήκη για τη συνέχεια της πρωτοπόρας κομμουνιστικής δράσης, και στη συλλογική προσπάθεια, που «δεν απαιτούσε μόνο τόλμη, απαιτούσε πάνω απ' όλα επίγνωση του καθήκοντος να κρίνουμε αντικειμενικά, μακριά από κάθε αντίληψη εξιδανίκευσης, λαθολογίας και μηδενισμού, χωρίς την επίδραση της συναισθηματικής φόρτισης που προκαλούσε η αναμφισβήτητα ηρωική πορεία του Κόμματός μας, των μπολσεβίκων, των κομμουνιστών σε όλη τη Γη. Στη δουλειά της Βοηθητικής Επιτροπής για την Ιστορία του ΚΚΕ επικεφαλής ήταν ο Μάκης Μαΐλης, ο οποίος ανταποκρίθηκε πλήρως, όπως αδιάψευστα μαρτυρά η συλλογική εξέταση της δουλειάς των στελεχών που πραγματοποιείται στο Κόμμα, ιδιαίτερα σε προσυνεδριακή περίοδο», σημείωσε.

Η Αλέκα Παπαρήγα ανέδειξε ακόμα τη διαρκή μέριμνα που έδειχνε ο σύντροφος Μάκης για τη στήριξη των νέων στελεχών, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι «δεν δίσταζε να κάνει κριτικές παρατηρήσεις και μαζί να αναγνωρίζει τη θετική δουλειά άλλων συντρόφων. Η κριτική του δεν του μείωνε τη διάθεση να δείξει εμπιστοσύνη, να εμπνέει τη θέληση να γίνει ο καθένας και η καθεμία καλύτερος - καλύτερη. Δεν τον παρέσυρε κανένα πνεύμα φιλικότητας ή δισταγμού, ή φόβου μήπως δυσαρεστήσει. Τον ενδιέφερε η αποτελεσματικότητα της συλλογικής δουλειάς και όχι η δημοφιλία του υπεύθυνου. Ολα αυτά φαίνονται καθαρά - διακριτά στη θετική εξέλιξη που σημειώνουν ιδιαίτερα οι νεότεροι σύντροφοι, μέλη και συνεργάτες στο Τμήμα Ιστορίας».

Τόνισε τη σημασία της πολύπλευρης ικανότητας και πείρας, ιδιαίτερα για τα στελέχη, ώστε να αποφεύγουν τη μονομέρεια, όπως είχε κάνει κατορθωτό ο σύντροφος Μάκης: «Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Μάκης, κάτω από συγκεκριμένες επιτακτικές ανάγκες, πέρασε από πολλούς τομείς δουλειάς, οργανωτικό, σε τμήματα της ΚΕ, στο Γραφείο Τύπου της ΚΕ, ώσπου να καταλήξει σε έναν τομέα που απ' ό,τι φάνηκε συγκέντρωνε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του, πολύ πριν περάσει από τις προηγούμενες χρεώσεις. Αξιοποίησε την εναλλαγή χρεώσεων, με αποτέλεσμα να συνδυάζει τη διανοητική και πρακτική - οργανωτική δουλειά, ενώ ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες χρεώσεις του, δεν παρέλειπε να παίρνει άμεσα μέρος στις κινητοποιήσεις, στην ταξική πάλη. Η συνένωση της διανοητικής και πρακτικής δουλειάς στο πρόσωπό του συνοδευόταν και από τη σταθερή ατομική αυτομόρφωση, ως τη μελέτη λογοτεχνικών και ποιητικών έργων. Ετσι απέκτησε τη δυνατότητα η στοχοπροσήλωσή του στα γενικά και ειδικά κομματικά καθήκοντα να είναι σταθερή, να βαθαίνει, να είναι απαλλαγμένη από τις αρνητικές συνέπειες της μονομέρειας, της αναπόφευκτης στενότητας που προκαλεί ο μονόπλευρος προσανατολισμός στην περιορισμένη τοπική ή και κλαδική πείρα».

Ενώ δανειζόμενη τα λόγια που έγραψε ο ίδιος ο Μ. Μαΐλης στο βιογραφικό του, και συγκεκριμένα το σημείο όπου αναφέρει ότι «δεν θυμάμαι να ξημέρωνε μέρα που να είχα στον νου πρώτα κάτι άλλο και όχι το Κόμμα», στάθηκε στην ελπίδα και στη δύναμη που συμβαδίζουν με τον συνειδητό αγώνα και τα οποία διαπνέουν και την προσωπική ζωή των κομμουνιστών.

«Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε από ανθρώπους που ζουν πολλά βάσανα ότι δεν χρειάζεται να δράσουν γιατί η ελπίδα γι' αυτούς "πεθαίνει τελευταία", εξηγώντας την παθητικότητα, τη μη συμμετοχή ή και την αποστράτευση. Δεν πρόκειται για ελπίδα, αλλά για την παγίδα της ουτοπίας. Η ελπίδα συμβαδίζει με τον συνειδητό αγώνα», σημείωσε και κλείνοντας τόνισε: «Μας λείπει ο Μάκης, όμως όλοι οι υπόλοιποι προχωράμε, θα προχωράμε ανυποχώρητοι και ανυποχώρητες. Ζούμε την πιο όμορφη ζωή, έστω κι αν έχει συμπληγάδες, ανηφόρες και κατηφόρες, στιγμές ενθουσιασμού αλλά και απογοήτευσης. Αυτή είναι η ζωή μας, συλλογική και προσωπική, στον δρόμο της συνειδητής επιλογής του αγώνα για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

• Ολόκληρη η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα θα δημοσιευτεί στον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» 5-6/2