Με βάση τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, μπροστά και στην κλιμάκωση της σύγκρουσης με τη Ρωσία, ετοιμάζονται οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας για το επόμενο επεισόδιο του παζαριού ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο χωρών, τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη την Κυριακή.

Χαρακτηριστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Οικονόμου, ερωτηθείς χτες σχετικά στην ενημέρωση των δημοσιογράφων, έλεγε πως «το γεγονός ότι με την Τουρκία έχουμε διαφωνίες, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να συζητάμε». «Από την άλλη», συνέχιζε, πάνω και στην πρεμούρα τους για διασφάλιση της συνοχής στη ΝΑ πτέρυγα της λυκοσυμμαχίας, «είναι σαφές ότι και οι δύο χώρες, παρά τις διαφορές μας, αντιμετωπίζουμε μια σειρά από κοινές προκλήσεις που έχουν διαμορφωθεί, μετά από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που αφορούν την ευρύτερη περιοχή μας. Είναι προς το συμφέρον και των δύο χωρών να αναζητήσουμε θετικούς τρόπους αντιμετώπισης των προκλήσεων αυτών, πολλώ δε μάλλον σε ένα πνεύμα που έχει διαμορφωθεί διεθνώς παντού, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ». Κάνοντας δε το μαύρο-άσπρο για το ρόλο ΝΑΤΟ και ΕΕ το περιέγραφε, δε, ως «ένα πνεύμα απερίφραστης καταδίκης κάθε απόπειρας αναθεωρητισμού, αμφισβήτησης του Διεθνούς Δικαίου, κατάφωρης παραβίασης της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας χωρών», την ώρα που ήδη, ενόψει της συνάντησης, η τουρκική ηγεσία έχει «απλώσει» ξανά στο τραπέζι το σύνολο των διεκδικήσεών της σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο, από την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών έως την υποτιθέμενη τουρκική μειονότητα στη Θράκη, διεκδικήσεις που θρέφονται εντός πλαισίου ΝΑΤΟ.

Την ίδια ώρα, στο «διαγκωνισμό» με την ελληνική αστική τάξη και «ξορκίζοντας» το ενδεχόμενο αναβάθμισης του ρόλου της Τουρκίας εντός ευρωατλαντικού στρατοπέδου και ευρύτερα, λόγω του ρόλου που παίζει και στο Ουκρανικό, ο Οικονόμου επέμενε ότι «η ελληνική κυβέρνηση με την πολιτική της έχει αναβαθμίσει το γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό αποτύπωμα της χώρας πολύ σημαντικά το τελευταίο διάστημα. Αυτό προκύπτει μέσα από τις ισχυρές διμερείς συμφωνίες που έχουμε υπογράψει», συμφωνίες που βυθίζουν, βέβαια, τον λαό μας σε μια δίνη επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με τον κίνδυνο μιας γενικευμένης ανάφλεξης.

Προσέθετε, εξάλλου, επιχειρώντας να ερμηνεύσει το πλαίσιο των κινήσεων της τουρκικής ηγεσίας, ότι «οποιαδήποτε κίνηση γίνεται προς την κατεύθυνση ταύτισης με το πνεύμα της Διεθνούς Κοινότητας περί καταδίκης απερίφραστης κάθε μορφής αναθεωρητισμού και επεκτατισμού, θεωρούμε ότι είναι μια κίνηση προς τη θετική κατεύθυνση», αποσιωπώντας βέβαια ότι είναι ακριβώς στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού «παζαριού» που τα κυριαρχικά δικαιώματα των λαών κόβονται και ράβονται στο κρεβάτι του Προκρούστη και φουντώνει ο αναθεωρητισμός, ανάλογα με τους υπολογισμούς και τους συσχετισμούς του κεφαλαίου, όπως συμβαίνει από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.