Ηταν τότε που οι ηγέτες της Δύσης συναγωνίζονταν ποιος θα τον πρωτοκαλέσει για επίσημη επίσκεψη στη χώρα του και χαριεντίζονταν μαζί του, εκτιμώντας τον αντικομμουνισμό του και βέβαια την προσήλωσή του στον «οικονομικό μετασχηματισμό» της Ρωσίας. Είχαν άλλωστε ποντάρει πολλά στη «φιλελευθεροποίηση» της ρωσικής οικονομίας, διεκδικώντας μερτικό από τον πλούτο του σοβιετικού λαού που οικειοποιήθηκαν μια χούφτα παράσιτα μετά τις ανατροπές, αναδεικνύοντας βέβαια και το ανάλογο πολιτικό προσωπικό, όπως ήταν και ο Πούτιν. Χαρακτηριστική είναι η στάση των Αμερικανών Προέδρων απέναντι στον αναδυόμενο τότε αστέρα της ρωσικής πολιτικής. «Κοίταξα τον άντρα στα μάτια. Τον βρήκα πολύ ευθύ και έμπιστο (...) Κατάφερα να πάρω μια αίσθηση της ψυχής του», δήλωνε ο Μπους τον Ιούνη του 2001. «Ο Πρόεδρος Γέλτσιν οδήγησε τη Ρωσία στην ελευθερία. Υπό τον Πρόεδρο Πούτιν η Ρωσία έχει την ευκαιρία να οικοδομήσει ευημερία και δύναμη, διαφυλάσσοντας παράλληλα το κράτος δικαίου», έλεγε ο Κλίντον το 2000, συμπληρώνοντας ότι «ο Πούτιν έχει εκφράσει μια γνήσια δέσμευση για οικονομική μεταρρύθμιση». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι ο Πούτιν, τον οποίο σήμερα παρουσιάζουν ως «σφαγέα» και «παρία της δημοκρατίας», είναι 100% «δικός τους». Για την ακρίβεια είναι ένας απ' αυτούς, όσο κι αν προσπαθούν να χαράξουν κάλπικες γραμμές με την καπιταλιστική Ρωσία για να δικαιολογήσουν τα δικά τους εγκλήματα και τη σύνθλιψη των λαών στις μυλόπετρες των ανταγωνισμών τους.