Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της Κεντρικής Σκηνής άνοιξε με ένα όμορφο αφιέρωμα στη μουσική στο θέατρο του Καμπανέλλη, με τίτλο «Ακουσε τη φωνή μου και έλα...». Συμμετείχαν οι Μανώλης Μητσιάς, Γιάννης Μπέζος, Βιολέτα Ικαρη, ενώ η ενορχήστρωση και καλλιτεχνική επιμέλεια ήταν του Γιάννη Παπαζαχαριάκη. Επαιξαν οι μουσικοί Γιώργος Κατσίκας, Μίμης Ντούτσουλης, Ντίνος Χατζηιορδάνου, Τάσος Μισυρλής, Αρης Κούκος, Θύμιος Παπαδόπουλος, Τάκης Φαραζής και ο Γ. Παπαζαχαριάκης.

Το πρόγραμμα περιλάμβανε τραγούδια από σπουδαία θεατρικά έργα του Καμπανέλλη σε μουσική των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι και Σταύρου Ξαρχάκου. Πολλά, μάλιστα, στην πορεία αυτονομήθηκαν και τραγουδιούνται μέχρι τις μέρες μας, πολλές φορές χωρίς να είναι γνωστό ότι προέρχονται από θεατρικά έργα.

Ενα όμορφο σεργιάνι από την «Αυλή των θαυμάτων» και το «Παραμύθι χωρίς όνομα» στην «Οδό Ονείρων», τη «Μαγική Πόλη» και τη «Γειτονιά των Αγγέλων». Αγαπημένα και πολυτραγουδισμένα τραγούδια όπως «Ρίχνω την καρδιά μου στο ποτάμι», «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα», «Από το παράθυρό σου», «Στρώσε το στρώμα σου για δυο» και «Δόξα τω Θεώ» «ζέσταναν» τους επισκέπτες του Φεστιβάλ που κατέκλυσαν την Κεντρική Σκηνή, χαρίζοντας το πιο θερμό τους χειροκρότημα.

Ξεχωριστές στιγμές ήταν όταν ακούστηκαν τα τραγούδια από το «Μαουτχάουζεν», που έγραψε ο Καμπανέλλης θυμούμενος τις εμπειρίες του ως κρατούμενος στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οπως ομολογούσε και ο ίδιος άλλωστε στον «Ριζοσπάστη», «η πνευματική μου καταγωγή είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σε αυτήν την πρώτη και μεγαλύτερη εμπειρία μου ανακάλυψα τη ζωή και τον άνθρωπο. Είδα τι σημαίνει να ζεις με τον άλλο, να συμπάσχεις μαζί του, να ασχολείσαι με τα προβλήματά του. Το στρατόπεδο μου διαμόρφωσε την αντίληψη της συλλογικής αντιμετώπισης των καταστάσεων. Εμαθα να με απασχολούν θέματα κοινά που ενδιέφεραν τους πολλούς. Αυτός ήταν ο λόγος ίσως που οδηγήθηκα να γράψω. Μια ανάγκη επικοινωνίας, συνομιλίας με τους πολλούς...».

Η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν ακούστηκαν τραγούδια από «Το μεγάλο μας τσίρκο» και τον «Εχθρό λαό». Και τα δύο έργα είχαν παρουσιαστεί από τον Θίασο Τζένη Καρέζη - Κώστα Καζάκου τη δεκαετία του '70. Ειδικά «Το μεγάλο μας τσίρκο», οι παραστάσεις του οποίου εξελίχθηκαν σε μεγάλες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις, ξεπέρασε κατά πολύ το θεατρικό γεγονός και έγινε πολιτικό γεγονός, με τον Καμπανέλλη να δηλώνει απερίφραστα: «Ο,τι πιο πολύ μπορεί να προσδοκά ένας συγγραφέας...».

Τραγουδώντας το «Αρνιέμαι», το «Προσκύνημα», το «Φίλοι και Αδέρφια», οι συντελεστές του αφιερώματος και όλοι όσοι παρευρέθηκαν τίμησαν τραγουδώντας και τον μεγάλο μας ηθοποιό Κώστα Καζάκο, που «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή, με τον κόσμο που είχε κατακλύσει την Κεντρική Σκηνή να χαρίζει το πιο δυνατό του χειροκρότημα. Οταν μάλιστα ακούστηκε και ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από «Το μεγάλο μας τσίρκο», με τη φωνή του, η συγκίνηση μεγάλωσε ακόμα περισσότερο και το χειροκρότημα έγινε ακόμα πιο θερμό...

Ανάμεσα στα τραγούδια του «Εχθρού λαού» και του εμβληματικού «Τσίρκου», ο Γιάννης Μπέζος θέλησε να αποχαιρετήσει και από σκηνής τον Κώστα Καζάκο. Οπως είπε, «ο Κώστας ήταν και παραμένει σημείο αναφοράς για όλους μας». Αυτό που τον χαρακτήριζε, πέρα από τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, ήταν η βαθιά αγάπη του για την Τέχνη. «Θα παραμείνει για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά... Ας τον αποχαιρετήσουμε με τη λεβεντιά που του αξίζει».