Εισηγητικά η Ελ. Μπέλλου είπε ότι «επιλέξαμε αυτή τη διατύπωση του θέματος, γιατί θέλουμε να δώσουμε έμφαση στη σχέση που έχουν τα ατομικά με τα κοινωνικά δικαιώματα στην κοινωνία που ζούμε, με βάση της την οικονομία, το ποιες είναι οι κυρίαρχες οικονομικές σχέσεις και στην προκειμένη περίπτωση, είναι η εκμεταλλευτική σχέση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας». Ετσι εισήγαγε το κοινό στην ουσία του προβληματισμού της συζήτησης για τις κοινωνικές προϋποθέσεις για την πραγμάτωση των όποιων ατομικών δικαιωμάτων σήμερα.

«Αναφερόμαστε σε όλη την γκάμα των επιλογών σεξουαλικού παρτενέρ, ερωτικού συντρόφου, γάμου ή και άλλης μορφής δέσμευσης - συμβίωσης, της απόφασης για τεκνοποίηση. Ολο αυτό λοιπόν μπορεί να φαίνεται ότι είναι αποκλειστικά ατομική επιλογή», είπε. Οπως ανέφερε, τα σχολικά βιβλία, ακόμα και το Σύνταγμα και οι συμβάσεις που έχει υπογράψει το ελληνικό κράτος, δημιουργούν την εντύπωση ότι όλα είναι λυμένα.

«Οπωσδήποτε δεν είναι τα πράγματα όπως ήταν πριν 50 χρόνια», σημείωσε η Ελ. Μπέλλου, αναφέροντας την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου και άλλες αλλαγές στην κοινωνική θέση της γυναίκας, προσθέτοντας όμως ότι στις συνθήκες του καπιταλισμού, «ακόμα κι όταν υπάρχει σε διακηρυκτικό επίπεδο - ή και σε νομικό - ένας ορισμένος εκσυγχρονισμός, παρ' όλα αυτά τα πράγματα στην πραγματική ζωή, στην καθημερινότητα, δεν είναι αντίστοιχα». Γιατί «το κράτος κάνει εκσυγχρονισμούς, παρ' όλα αυτά δεν μπορεί να υπερβεί τον ταξικό - εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του, τη φύση του», γι' αυτό και «στέκεται αντιφατικά απέναντι στο ζήτημα», φέρνοντας σχετικά παραδείγματα.

«Αστικά κόμματα που μπαίνουν σε αυτή τη συζήτηση δίνουν πολύ μεγάλη έμφαση στο ζήτημα της εκπαίδευσης. Εμείς χωρίς να υποτιμάμε τον ρόλο της εκπαίδευσης, θέτουμε το ερώτημα, είναι μοναδικές αυτές οι προϋποθέσεις για την πραγμάτωση του δικαιώματος; Σχετίζεται με μια σειρά από άλλους παράγοντες, δηλαδή από τον πυρήνα της κοινωνίας με βάση της την οικονομία;», έθεσε τον προβληματισμό και τον υποστήριξε με μια σειρά στοιχεία.

«Για παράδειγμα, πόσο ελεύθερος είναι κανείς όταν το αποφασίσει να αφήσει το πατρικό του σπίτι, να πιάσει το δικό του; Πόσο ελεύθερος οικονομικά, για να πληρώσει το νοίκι αν δεν έχει δικό του ιδιόκτητο;

Η άλλη πλευρά: Οι νόμοι μιλούν για συνευθύνη των γονιών και του κράτους στην ανάπτυξη των παιδιών. Ομως η κοινωνική στήριξη από το κράτος είναι ασήμαντη κι όλα αφήνονται τελικά στους γονείς, στην οικογένεια. Τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να πηγαίνουν στα φροντιστήρια αν θέλουν να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Ποιο παιδί αποφασίζει μόνο με βάση την κλίση του και δεν σκέφτεται με βάση το αν θα βρει δουλειά, αν θα αντέξει το κόστος σπουδών κ.λπ.». Αναφερόμενη στις κοινωνικές διακρίσεις που βιώνει μια γυναίκα εργατικής - λαϊκής ένταξης ή καταγωγής, τους οικονομικούς και κοινωνικούς καταναγκασμούς που αναπαράγονται στον καπιταλισμό, σημείωσε: «Πώς λοιπόν μια γυναίκα να αποφασίσει ελεύθερα;», για να συμπληρώσει ότι «όλα αυτά επηρεάζουν τις αποφάσεις για το αν θα διατηρήσει μια σχέση, αν θα τη διακόψει, αν θα έχει μια ομαλή διακοπή κ.λπ.».

Στον αντίποδα των παραπάνω έκανε αναφορά στη σημαντική προσφορά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε αυτά τα θέματα, παρά τις όποιες αδυναμίες μπορεί να υπήρχαν, αλλά και τη συμβολή του αγώνα του Κόμματός μας, που έχει παλέψει με προκαταλήψεις και τα έχει καταφέρει, αναδεικνύοντας γυναίκες στο κίνημα, αναδεικνύοντας για πολλά χρόνια γυναίκα στη θέση του ΓΓ, αναφέροντας παλιότερα εμβληματικά παραδείγματα κομμουνιστριών όπως της Ηλέκτρας Αποστόλου, της Αύρας Παρτσαλίδου, που λόγω ιδεολογικών διαφορών χώρισαν τους άντρες τους κ.ά.

«Σήμερα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα πιο μαχητικά, πιο βαθιά», τόνισε η Ελ. Μπέλλου, υπογραμμίζοντας πως «ο αγώνας για τις ελεύθερες επιλογές σχετίζεται με τον αγώνα που λέει το σύνθημα του Φεστιβάλ για "το ωραίο, το μεγάλο, το συγκλονιστικό"» και κάλεσε τον κόσμο «να συμβάλετε, να σκεφτείτε και να δράσετε ανάλογα». Εβαλε στο επίκεντρο την ανάγκη να εξασφαλίζονται οι κοινωνικές προϋποθέσεις ώστε δυο άνθρωποι να αποφασίζουν ότι θα ζήσουν μαζί, ότι θέλουν να κάνουν παιδιά και ότι οι οικονομικές προϋποθέσεις δεν θα εμποδίζουν την ατομική επιλογή τους και τόνισε ειδικά ότι «βάζουμε ψηλά τον πήχη για τις σχέσεις των κομμουνιστών».

Ακολούθησε πλούσια συζήτηση με προβληματισμούς του κόσμου και κυρίως νέων ανθρώπων, γύρω από τα ζητήματα του γάμου, της πατρότητας, της κακοποίησης γυναικών, των κατακτήσεων στην ΕΣΣΔ σε αυτούς τους τομείς και πολλά ακόμα, στα οποία ο «Ριζοσπάστης» θα επανέλθει με αναλυτικότερα ρεπορτάζ τις επόμενες μέρες.