Η Αναστασία Ποικιλίδου, υποψήφια βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης με το ΚΚΕ, εργαζόμενη σε μεταφορική εταιρεία στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, αναφέρθηκε στα πολλά «Τέμπη» που διασχίζει κάθε μέρα ένας νέος και μια νέα, ένα νέο ζευγάρι, «επιβάτες στο τρένο που τρέχει με σπασμένα φρένα πάνω στις ράγες του κέρδους, άλλοτε με μηχανοδηγό τη ΝΔ, άλλοτε τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοτε το ΠΑΣΟΚ», όπως είπε.

Και κάλεσε τη νεολαία, μπροστά στην κάλπη, «να κάνει την οργή της δύναμη, με ψήφο κατακόκκινη στο ΚΚΕ. Για να αλλάξει πορεία το τρένο κι όχι απλά ο μηχανοδηγός!».

Οπως είπε, «το έγκλημα στα Τέμπη ξεχείλισε ένα ποτήρι που γέμιζε σταγόνα σταγόνα εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Γιατί η γενιά μας, όσοι βγήκαμε στην παραγωγή μετά τις σπουδές και κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στη ζωή, όσοι προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα σπίτι, μια σχέση, βλέπουμε διαρκώς μπροστά μας τα αδιέξοδα ενός συστήματος. Αδιέξοδα που είναι ίδια και στην κρίση και στην ανάπτυξή τους.

(...) Οι νέες και οι νέοι γυρνάμε παντού το βλέμμα μας και βλέπουμε εμπόδια.

Γιατί να μην μπορούμε όταν ολοκληρώνουμε τις σπουδές μας να βρούμε δουλειά πάνω στο αντικείμενό μας; Δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα, με μισθό που δεν θα τελειώνει στις πρώτες δεκαπέντε και άμα ήμερες. Δουλειά που δεν θα ανησυχείς αν θα γυρίσεις το απόγευμα σπίτι σου γιατί δεν τηρούνται τα μέτρα ασφάλειας, όπως έγινε και με τον 27χρονο εργαζόμενο σε μεταφορική στη Νεοχωρούδα Θεσσαλονίκης που έχασε τη ζωή του την ώρα της δουλειάς.

Γιατί να βρισκόμαστε αμέσως μετά τις σπουδές μας σε ένα συνεχές κυνήγι γνώσεων και δεξιοτήτων, πιστοποιητικών και μεταπτυχιακών; Για πολλά χρόνια να μην αντέχουμε καν οικονομικά να φύγουμε από το σπίτι μας; Να μην μας μένει στις περισσότερες περιπτώσεις καθόλου ελεύθερος χρόνος και χρήμα για αθλητισμό, γυμναστική, πολιτισμό. Να ζούμε σε πόλεις που έχουν ελάχιστους ελεύθερους χώρους;

Γιατί τα νέα ζευγάρια που κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας, να ψάχνουμε σπίτι και να βρίσκουμε μπροστά μας πανάκριβα ενοίκια, να ζούμε με την αγωνία αν θα βγει ο μήνας ή όχι. Αντί να μπορούμε να χαρούμε την όμορφη αυτή περίοδο που διανύουμε στη ζωή μας; Να μπορούμε να αποφασίζουμε χωρίς οικονομικούς περιορισμούς πότε θα αποκτήσουμε οικογένεια, σε ποια ηλικία και πόσα παιδιά θα κάνουμε χωρίς την σκέψη αν θα φτάνει το εισόδημα ή όχι. Δεν θα έπρεπε να ξέρουμε ότι υπάρχει οργανωμένη κρατική φροντίδα για αυτή μας την επιλογή;

Αυτά δεν είναι απλά τυχαίες ελλείψεις μιας κακής χώρας, αλλά επιλογές. Ενός κράτους πλήρως ανίκανου να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες μας».